Γύρισα σπίτι και κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου...δεν ήταν τόσο ο πόνος,η ότι ο πατέρας μου σήκωσε χέρι πάνω μου...οσο αυτό που έκαιγε την καρδιά μου...εκεινο το όνειρο έκρυψε κάπου βαθιά το μίσος μου για εκείνον και φανέρωσε ένα αίσθημα που δεν εβλεπά ποτέ...που με καίει και δεν αφήνει...η μαμά μου προσπάθησε να μου μιλήσει αλλά δεν την άφησα...ήθελα να μείνω μόνη...
Το επομένο πρωί σηκώθηκα όπως πάντα και ετοιμάστηκα για την δουλειά,κατέβηκα να πιω λίγο καφέ και είδα την μαμά μου στεναχωρημένη να κάθεται στο τραπέζι...
Β-"Τι έχεις?.."
Μα-"Ο πατέρας σου καλέσε τον Αθανασάκη και τον γιο του για φαγητό το βράδυ..μου είπε πως αυτό είναι καλό παιδί για σένα.."
Τι έκανε λέει?...
Β-"Αν νομίζει πως θα παντρευτώ όποιον θέλει εκείνος να το ξεχάσει.."
Φώναξα δυνατά και έφυγα...τα βήματα μου ήταν τόσο νευρικά και γρήγορα που έφτασα στο μαγαζί σε πέντε λεπτά...μπηκα μέσα και κάθισα στο γραφείο δίχως να πω λέξη...
Χ-"Καλημέρα δεν θα πω γιατί φαίνεται ότι κάποιος στην χάλασε.."
Β-"Ο πατέρας μου φέρνει τον Αθανασάκη σπίτι για προξενιό"
Χ-"Νομίζω ότι ο πατέρας σου το έχει παρακάνει Βίβιαν..δεν είσαι πιόνι του,κόρη του είσαι πρέπει να το καταλάβει.."
Αυτό έχω σκοπό να κάνω...δνε θα τον αφήσω να μου καταστρέψει την ζωή...δεν μπορεί να περνει αποφασίσεις για μένα...δεν έχει το δικαίωμα...
Χ-"Ο Μάριος βρήκε τον Νίκο χθες και τα βρήκαν πάλι.. "
Και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του ένιωσα λίγο καλύτερα...
Χ-"Μην θυμώσεις απλά τον γνώρισα και εγώ και είμασταν όλοι μαζί χθες.."
Β-"Δεν με νοιάζει πια το μίσος,οι οικογένειες δεν με νοιάζει ούτε καν η δουλειά"
Ειπα απογοητευμένη και φόρεσα την τσάντα μου...
Β-"Έχω ανάγκη να πάρω λίγο αέρα.."
Έφυγα από το μαγαζί και περπάτησα αρκετή ώρα...χαθηκα στο μυαλό και στις σκέψεις μου...ο ουρανός ξαφνικά σκοτείνιασε και μια δυνατή μπόρα ξέσπασε...γαμωτο καλοκαιριάτικα...έβαλα την τσάντα στο κεφάλι μου και προσπαθούσα να βρω ένα μέρος για να καθίσω από κάτω...τότε ένα αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα μου και κατέβασε το τζάμι...
Μ-"Μπες μέσα"
Δεν θα το έκανα...οσο κιαν ήθελα..
Β-"Αν μας δει κάποιος θα.."
