"Vroeger gaf ik mijn dagen uit mijn dagboek weer met de Finse taal, iets wat ik recentelijk nog deed toen ik er weer een klein stukje in schreef (helaas moet ik dat eerlijk toegeven). Heel toevallig was het ook dit stukje. Mijn ouders hadden mij verteld dat mijn verre familie Fins was en ik was altijd al benieuwd naar ze geweest. Hoe zouden zij leven? Zouden ze in Finland leven? Hadden mijn ouders een goede band met ze? Hadden ze ook kinderen met dezelfde leeftijd als mij?
Mijn ouders lieten er nooit veel over los. Soms had ik gewild dat mijn ouders een betere band met ze hadden. Dan kon ik ze ooit ontmoeten en kennis met de maken, maar blijkbaar was dat totaal geen optie. Als ik ook maar soms over ze begon, kreeg ik aan preek van hier tot Tokio dat ze niet bij mijn en onze levensstijl hoorden. Dat was de reden die ik het vaakst hoorde. Natuurlijk gaven ze wel meer redenen dan alleen die ene, maar toch durfde ik het niet te geloven. Mijn nieuwsgierigheid hield mij ervan om mijn eigen ouders te geloven. Snap je hoe dat is? Je twijfelde aan de betrouwbaarheid van je ouders door je nieuwsgierigheid. Misschien klonk het wel een beetje gek, maar hey. Welkom in mijn wereld. Een wereld waarin ik alles moest weten voordat ik pas rust had.
Als iets voor mij werd voorgehouden, sliep ik slechter. In het ergste geval sliep ik zelfs helemaal niet. Ik lag de hele nacht dan te malen over wat voor mij voorgehouden werd. Was dat goed? Zeker niet, ik sliep dan pas wanneer het licht werd en ik liet school dan schieten in ruil voor mijn slaap. Mijn ouders waren toch alleen maar aan het werk, soms leek het alsof ze niks om mij gaven. Het klinkt gek, maar ik ben ze er toch heel erg dankbaar voor. Het heeft me gemaakt wie ik ben. Ik ben zelfstandig, ben trots op mezelf en ik weet wie ik ben. Het lijkt mij dat ouders daarvoor zijn, ze geven je de ruimte om je te laten ontwikkelen, zoals jíj wil. Vast niet iedereen is het met mij eens, maar als ik er in geloof, vind ik dat het zo is. Als je nergens in gelooft, dan heb je ook nooit de optie tot het behalen van een doel. Ik geloofde erin en kijk waar ik sta. Ik ben zelfstandig, weet voor mezelf te zorgen en op te komen en kan mezelf redden in gecompliceerde situaties.
Oh wacht, ik ben mij vergeten voor te stellen. Ik ben Lemuria Willowshine. Volgens sommigen ben ik een speciaal persoon. Dat komt volgens hen door de kleur van mijn iris. Ik heb namelijk niet de standaard groene, blauwe of bruine ogen. Nee, nee. Mijn ogen zijn zo wit als ijs. Het is niet bepaald iets wat je vaak tegenkomt, dat moet ik wel toegeven ja. Het is ook gek, vooral als je bedenkt dat ik het nooit koud heb, ondanks mijn ogen. Je zou denken dat ik het sneller koud heb, maar nee. Het is een voordeel en nadeel in 1. Je wordt aangestaard door de mensen om je heen, maar tegelijkertijd heb je het nooit koud. Elk voordeel heeft zijn nadeel niet waar. Misschien moet ik maar overwegen om een zonnebril te gaan dragen... Lijkt me wel verstandig. "
Uit het dagboek van Lemuria Willowshine
Geschreven op dinsdag 18 juni 2032
Riverside (Californië), mijn woonplaats
