Remember // J. Kluivert

elf

"Wat ben je stil vandaag, is er iets?" Oom Alex legde zijn hand op de schouder van het meisje. "Je kunt me alles vertellen, dat weet je toch?" 

Jasmijn knikte en zuchtte zachtjes. 

Ze was weer aan het werk in de kleine kroeg van haar oom. Het was een dag geleden dat ze bij Justin thuis was geweest. Een dag geleden dat ze de foto gezien had en dat ze weggerend was.

"Is het die jongen?" vroeg haar oom.

Opnieuw knikte ze en nu kon ze haar tranen niet langer binnen houden. Haar oom sloeg zijn armen om Jasmijn heen.

"Meisje toch," mompelde hij terwijl hij zachtjes over haar rug streek. "Wat heeft hij gedaan.."

"Niks," fluisterde het meisje.

Het was waar. Justin had helemaal niets gedaan. Het enige wat hij gedaan kon hebben was Jasmijn het gevoel geven dat hij vrij was en dat hij interesse in haar had.

"Het begon hier, die ene avond.." begon Jasmijn en in een paar minuten had ze haar oom het hele verhaal verteld.

Haar oom gaf haar een meelevende glimlach toen het verhaal uit was. "Het komt goed," zei hij terwijl hij met zijn hand over haar wang streek. "Wacht totdat hij je op komt zoeken en als hij dat niet doet is hij je niet waard." 

Haar oom had makkelijk praten, vond Jasmijn. Hij had een lieve vrouw en twee prachtige kinderen. Jasmijn daarintegen had het niet zo makkelijk. Maar ze zei niets. Ze bedankte hem alleen. 

"Ga maar naar huis," zei haar oom. "Ga maar vroeg naar bed. Dat heb je nodig." 

En zo kleedde het meisje zich om om vervolgens richting haar huis te lopen. Terwijl ze naar huis liep kwam ze langs een van de kleine kroegjes. Een concurrent van haar oom. Hoe zou het voelen? Om alles te vergeten. Jasmijn was nog nooit echt dronken geweest. Natuurlijk had ze wel vaker wat gedronken maar nog nooit zoveel dat ze echt alles vergeten was de volgende morgen. 

Zonder verder na te denken liep ze naar binnen. Ze ging aan de bar zitten en bestelde een drankje. Na een paar minuten een beetje voor zich uit gestaard te hebben kwam er iemand naast haar zitten. 

"Dus wat doet deze schoonheid hier?" vroeg de man aan haar, hij was niet oud waarschijnlijk in de twintig en hij zag er goed uit. 

Jasmijn nam een slok uit haar glas en glimlachte naar hem. "Zelfde als jij denk ik."

Hij knikte goedkeurend. "Zuipen dus."

Jasmijn kon aan hem zien dat hij al aardig aangeschoten was. Normaal had ze nooit met hem gepraat. Haar oom had daar een enorme hekel aan en dat deed ze dus ook niet. 

Haar oom.. als hij haar hier zou zien zitten.. wat zou hij denken? 

Meteen schudde ze de gedachte weer weg. Ze zou haar avond daar niet door laten verpesten. 

"Halloo?!" Nu pas hoorde ze dat de man tegen haar stond te praten. 

"Uhh, wat?" stamelde ze. 

De man lachte zachtjes. "Ik vroeg wat je naam was?" 

"Jasmijn," glimlachte het meisje waarna ze nog een klein slokje nam uit het glas dat inmiddels bijna leeg was.

"Ik ben Jorik," zei de man met een kleine grijns. "Wil je nog een drankje?" 

Jasmijn knikte en de jongen bestelde nog een drankje. 

"Op mijn rekening!" hoorde ze hem roepen. 

En al snel stond er weer een nieuw, vol glas voor haar. Dit was meer dan ze ooit gedronken had en ze voelde zich al wat lichter. Het was een fijn gevoel, een heel fijn gevoel. En ze was niet de enigste. 

---

Het felle zonlicht scheen de kamer binnen door het kleine kiertje dat tussen de gordijnen van de hotelkamer zat. Jasmijn knipperde met haar ogen en toen ze eindelijk een beetje kon zien zag ze dat ze niet in haar eigen bed lag. 

"Oh shit," mompelde het meisje. 

Naast haar lag een jongen waarvan ze de naam niet eens wist maar Jasmijn had haar kleding nog aan. Wat was er allemaal gebeurt die nacht? Ze probeerde omhoog te komen maar greep meteen weer naar haar hoofd en kreunde zachtjes. 

"Goedemorgen schoonheid," zei de jongen naast haar. "Lekker geslapen?" 

"Waar ben ik?" mompelde Jasmijn. 

De jongen draaide zich naar haar toe. "Bij mij," knipoogte hij.

"Wat is er vanacht gebeurt?" 

Jasmijn probeerde opnieuw om te gaan zitten. Ze voelde zich echt niet comfortabel bij de jongen en wilde zo snel mogelijk weer naar huis. 

"We waren samen in de kroeg. Je was enorm dronken. Zo dronken dat je niet meer wist waar je woonde en dus heb ik je mee naar huis genomen," somde de jongen op. 

Opgelucht zuchtte Jasmijn. Er was dus, zoals ze vermoedde niets gebeurt. 

"Ik ga naar huis," zei Jasmijn terwijl ze haar schoenen van de vloerbedekking pakte. 

"Mag ik dan op z'n minst je nummer?" vroeg de jongen. 

Jasmijn pakte de telefoon, die hij voor haar hield, aan en toetste haar nummer in. De jongen was erg aardig tegen haar geweest en ze wilde hem graag iets beter leren kennen. Misschien kon hij haar helpen Justin te vergeten.. 

"Zie je later," zei Jasmijn toen ze opstond en naar de deur liep. 

De jongen knikte. "Zie je later." 

Het was misschien een beetje gemeen van Jasmijn geweest om zomaar zo snel weg te gaan maar ze wilde echt naar huis.  Ze had behoefte aan op de bank liggen en slapen. Op weg naar huis bedacht ze zich dat ze die dag colleges had. Snel stuurde ze Daniël een sms'je, hij zou wel tegen de leraren zeggen dat Jasmijn met dikke koorts op bed lag of iets in die richting. Die dag hadden ze gelukkig geen Brugge en daar was Jasmijn blij mee. 

Thuis aangekomen plofte ze neer op de bank en sloot ze vrijwel meteen weer haar ogen. Ze was moe, erg moe van alles wat er was gebeurt. Door die moeheid viel ze vrijwel meteen weer in slaap. 

Een paar minuten later galmde het geluid van de bel door het huis van Jasmijn. Maar het meisje was te moe om het geluid te kunnen horen.. 

---

Justin nam een sprintje en passeerde twee verdedigers om vervolgens de bal in de goal te schieten. Het publiek barstte uit in gejuich. Ook Jasmijn, die in het publiek zat, sprong op. Ze was trots, zoo trots op haar vriendje. 

Justin rende naar de tribune toe richting de plaats waar Jasmijn zat, die aan het veld was. Jasmijn stond op en Justin vloog haar om haar nek. 

"Ik ben zoo trots op je Jus," fluisterde Jasmijn in zijn oor. 

Ze voelde dat honderden mensen om hun heen foto's maakten maar dat kon haar niets schelen. 

"Ik hou van je," fluisterde Justin. "Je bent het enige meisje waar ik ooit van zou houden." 

"Ik ook van jou," fluisterde Jasmijn en Justin liet haar los. 

Toen zag ze achter Justin een meisje staan, hetzelfde meisje als op die foto's. 

---

Met een schok schrok Jasmijn wakker. Het was allemaal een droom. Justin hield niet echt van haar, het was allemaal een illusie. Ze zag haar telefoon naast haar oplichten. Justin belde weer. Ze zuchtte. Hield hij dan nooit op. Ze wilde gewoon geen contact meer met hem, ze wilde hem vergeten. Toch besloot ze op te nemen omdat ze wist dat hij anders nooit op zou houden. 

"Ik wil met je praten," waren de enige woorden die Justin uitsprak. "Over een halfuurtje ben ik bij je huis." 

Wat denken jullie? Is Jorik een goede jongen of kan Jasmijn beter niet meer met hem praten? En wat is er met Justin? 

Bedankt voor het lezen <3 Ik hoop dat je t leuk vond :)