BLUE

12

Οι Χριστουγεννιάτικες διακοπές πέρασαν πολύ πιο γρήγορα από όσο περίμενα. Δεν είχα επικοινωνήσει καθόλου με την Καμίλα και δεν είχα γενικότερα ακούσει τίποτα για εκείνη. Αποφάσισα πως το καλύτερο ήταν να μείνουμε η μία μακριά από την άλλη, γιατί όσο και αν εγώ την είχα ανάγκη, εκείνη ήταν καλύτερα μακριά από εμένα. Πρόσφατα ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο της ζωής μου, ένα νέο έτος. Φέτος θα είναι καλύτερα, προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου, αλλά κατά βάθος ήξερα πως δεν θα 'ναι.

Ξύπνησα το πρωί, και γνώριζα πως έπρεπε να ετοιμαστώ για άλλη μία μέρα στο σχολείο.Σύντομα είχα ετοιμαστεί και έφυγα βιαστικά από το σπίτι. Ήλπιζα να δω την Καμίλα, ακόμα και αν δεν μπορούσα να της μιλήσω, είχα ανάγκη να την δω. Μόλις περπάτησα στο προαύλιο δεν υπήρχε ψυχή σε αυτό και υπέθεσα πως είχα αργήσει.

Η μέρα πέρασε γρήγορα, και δυστυχώς δεν βρήκα την Καμίλα πουθενά.

Την επόμενη μέρα ήξερα πως θα την έβλεπα εάν ήταν εκεί, διότι είχαμε το μουσικό πρόγραμμα μαζί. Ανυπομονούσα για την τελευταία περίοδο όσο τίποτα μέχρι που έφτασε. Περπατώντας προς την αίθουσα ένιωσα δισταγμό και τα πόδια μου να τρέμουν. Κατάπια με δυσκολία το σάλιο μου και άνοιξα την πόρτα. Το βλέμμα μου έπεσε πρώτα στην καθηγήτρια μου, η οποία με καλωσόρισε θερμά. ''Μου έλειψε η αγαπημένη μου μαθήτρια.'' είπε και μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά. Χαμογέλασα. ''Και εμένα η αγαπημένη μου καθηγήτρια.'' είπα αναγκαστικά και γύρισα το βλέμμα μου στις θέσεις του θεάτρου. Παρατήρησα την Καμίλα να στέκεται μόνη της. Με κοίταξε, και το γεγονός ότι δεν γύρισε αλλού όταν τα βλέμματα μας ενώθηκαν, με εξέπληξε. Αμήχανα, έκανα τον δρόμο μου σε μία θέση αρκετά μακριά και ψηλότερα από την δική της. Και παρέμεινα εκεί χωρίς να βγάζω άχνα για το υπόλοιπο της ώρας

-Camila's POV-

Όταν περπάτησε μέσα στην αίθουσα, ένιωσα την καρδία μου να σπάει και να ενώνεται χίλιες φορές σε μερικά δευτερόλεπτα. Μου είχε λείψει, δε θα πω ψέματα. Δεν εμπόδισα τον εαυτό μου από το να την κοιτάξει επίμονα. Έδειχνε κενή, το ήξερα πως δεν ήταν στα καλύτερα της και μισώ τον εαυτό μου που το προκαλώ. Δεν της αξίζει. Τα λόγια που μου είπε την στιγμή που είπαμε αντίο συνεχίζουν να παίζουν στο κεφάλι μου. Και αυτό το φιλί, ήταν γεμάτο με όσα δεν κατάφερε να μου πει και να μου δείξει. Δεν μας άξιζε τέτοιο τέλος. Ήταν αργά όμως. Αργά να ζητήσω να είμαι μέρος της ζωής της όταν την άφησα μόνη. Όταν ήξερα πως ήμουν η πηγή της ευτυχίας της και αποφάσισα να της το στερήσω. Στο μάθημα, κάθισε πίσω μου και μερικές φορές αισθανόμουν τα μάτια της πάνω μου, ύστερα σκεπτόμουν πως ήταν όλα στο μυαλό μου και απογοητευόμουν. ''Θα μπορούσα να φύγω λίγο νωρίτερα;'' άκουσα την φωνή της να διακόπτει το μάθημα. Η καθηγήτρια φυσικά συμφώνησε και της επέτρεψε να φύγει. Αφού έφυγε από την αίθουσα με κοίταξε διακριτικά και χαμογέλασε. Όχι αρκετά διακριτικά όμως για να μη στρέψει τα βλέμματα των συμμαθητών μας πάνω μου και για μία στιγμή ένιωσα απίστευτη ντροπή και αμηχανία.