7.Bölüm-Minibüscük

179 10 8
                                    

Bölüm şarkısı-İnanç Şanver-İnanması Zor

Medya-Doğa Su Gezgin






Notu tekrar tekrar okudum.Sanki ezberlemeye çalışıyordum..

Kimdi bu?

Neden bu kadar zaman sonra karşıma çıkmıştı bu?

Bu sondaki 7 tane boşluk neydi?

Bunlar boşluk muydu yoksa çizgi miydi?

Bana ne anlatmaya çalışıyordu?

Böyle böyle onlarca soru vardı zihnimde.

Mektubu yine çantamın derinlerine koydum.

En azından onu bir yerlere saklayabiliyordum düşüncelerimin aksine.

Dizlerimi önüme çekip başımı yasladım.Kimdi bu?

***

Başımı dizlerimden çektiğimde ne kadar zaman olduğunu bilmiyordum.Elime telefonu alıp saate baktım.

Neredeyse 4'e geliyordu.

Yani neredeyse iki saattir düşünüyordum.Üzerimdeki deri montumun fermuarını çekip çadırdan çıkmak üzere hazırlandım.

Belki serin hava biraz daha zihnimi boşaltmamı sağlardı.

Çadırdan çıkıp sönmek üzere olan ateşin karşısına oturdum.Montumun kollarını parmak uçlarıma kadar çektim.

Bakışlarım Uzay'ın yanındaki Burak'ın çadırını buldu.

Bu ne kadar doğru bilmiyorum ama sanırım ondan hoşlanmaya başlamıştım.Tamam beni sinir ediyordu ama en azından iyi biriydi.

Bir anda Ali'nin çadırında hareketlenme olunca o tarafa baktım.

Ali gözlerini ovalayarak çadırdan çıktı.Saçları dağınıktı.Bir tutamı gözlerinin hemen önüne düşmüştü.

-Minibüs?

Gülümseyerek yanıma doğru geldi.

-Doğa?

-Senin burda ne işin var?

-Senin burda ne işin var?

İkimizde aynı anda sormuştuk.Çok sesli olmayacak bir şekilde kıkırdadım.O da benimle birlikte gülüp yanıma oturdu.

-Uyku tutmadı.Bende hava alayım dedim.Sen?

Açıklama yaptıktan sonra bakışlarım yine ateşe döndü.

-Aslında beni de uyku tutmadı.Biliyorsun yerimi yadırgarım.

Yerini yadırgadığını biliyordum.Bir keresinde evlerini su bastığında bizim evde kalmışlardı.

Kıkırdadım.

-Evinize su bastığı zamanı hatırlıyor musun?

Güldü.

-Keşke hatırlamasaydım.

-Benim en çok güldüğüm anılardan biriydi sanırım.Bizim evi yadırgamış ve tüm gece uyuyamamıştın.Tabi bu da yetmez gibi beni de uyutmamıştın.

Bakışlarını yüzüme çevirdi.Hava aydınlanmak üzereydi.Artık yüzünü daha net şeçebiliyordum.

-Bir kere benim suçum yoktu.Sen benim peşime takılmıştın.Ben uyuyamadım diye kendince uyumamak için bahane uydurmuştum.

Omuz silktim.

-Hiçte bile!!

Omzunu omzuma çarptı.

KALBİM KÖRDÜHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin