The New Special Princess

#29

POV Jonathan
Ze draaide zich om. Ik snaptw dat ik haar moest volgen. Ze is de Vier. En dat heeft ze nooit vertelt. Ik balde mijn vuisten.
'Je bent de Vier en hebt nooit verteld,' zei ik met op elkaar geklemde kaken.
'Dan vergis je nu weer. Ik heb het je zo vaak indirect vertelt. Allemaal honts gegeven. Mijn band met de wolven, het graag in het bos zijn, mijn zekerheid dat Sabrina de Vier niet was, hoe ik me als Vier zou voelen, mijn muur en alle keren dat ik zei dat ik gesloten was en jij beaamde dat ik tegelijk ook eerlijk, aardig en verantwoordelijk was. Je had het nooit door. Ik zei het al, ik heb me in je vergist. Ik dacht dat jij er met zoals Yvela wel doorheen kon kijken.' Nu ze dit zei viel alles op z'n plek. Alle puzzelstukjes. Het besef dat ze het me al honderden keren heeft verteld en jk het niet merkte, maakte het dat ik me dom voelde. Tegelijk werd ik kwaad. Op mezelf en weer op Emma. Nooit heeft ze het recht in mijn gezicht durven zeggen. Ze heeft in mijn gezicht glashard gelogen. Ik volgde Emma naar mijn kamer. Ze wilde net gaan.
'Drie maanden. Drie maanden krijg je om je krachten te beheersen. Dan kom ik terug en ga jij mee naar huis. Met zin of met tegenzin. Je gaat hoe dan ook mee.'
'Ik ben al thuis,' zei ze en ze sloot de deur. Ik liet mijn kwade acht vallen en plofte op het bed. Wat ben ik een sukkel! Ze heeft het zo moeilijk en ik doe dan dit! In plaats van haar te steunen leg ik haar nog meer een wil op, een verplichting! Daar waar ze van af wil. Ze houdt niet van me. Ik had haar moeten helpen en begrijpen, maar ik heb nooit echt goed naar hasr geluisterd. Nooit heb ik echt gezien wat ze was. Ze haat me waarschijnlijk om wat ik doe. Ik zou mezelf ook haten. Weglopen uit angst en dan geen begrip krijgen van degene die vsn je hoort te houden en die je hoort te beschermen. Er zelfs ruzie mee maken! Ik ben dom. Enorm dom. Uilskuiken! Ik stond op en keek uit het raam. Ik had een prachtig uitzicht. Witte bergtoppen en groene bomen in een mooi evenwicht. Een evenwicht waarin Emma niet is en waarin ik haar had moeten brengen. Ik pakte de steen uit mijn broekzak. Gisteren ben ik naar het hutje van de Vier geweest en heb ik deze meegenomen. Toen wist ik nog niet dat ze al die tijd al onder mijn neus zat. Dat ze dichterbij was dan ooit. Nu is ze buiten bereik. Voorgoed. Ik heb het verpest. Dit vergeeft ze me nooit. Er werd op de deur geklopt. Ik deed open.
'Ik kom wat kleren brengen, zoals ondergoed en een pyjama. Zit niet te veel met de bakken neer,' zei Emma toen ze wat in mijn kast legde. Daarna ging ze. Ik wilde mijn pyjama aantrekken, maar er lag een briefje op.
Lieve Jonathan,
Ik ken je nu al lang genoeg om te weten dat jij je dingen inpraat waar je alleen maar down van wordt. Zo denk je dat ik niet meer van je hou. Maar dat doe ik wel. Onze ruzie is terecht. Ik had niet mogen wegrennen voor mijn probleem, maar als je zou proberen te kijken uit mijn optiek, zal je het misschien ergens begrijpen.
Maar daar ging het niet over. Ik ben vertrokken met een steek in mijn hart. Ik liet iedereen achter. Onze ouders, Yvela, jou. Maar ik ging ook met het idee om met een schone lei te beginnen. Alsjeblieft laat me zijn wie ik ben hier in de bergen. Stuur me anders om de week een brief met een echt dringende taak en ik zal hem doen, maar terugkeren kun je niet van me vragen. Alsjeblieft.
Veel liefs, Emma, de Vier of hoe je me ook wil noemen.

Ik beet op mij lip. Emma heeft spijt, maar ik blijf bij mijn beslissing. Over twaalf weken vanaf morgen kom ik terug en neem ik haar mee. En desnoods sluit ik haar op, maar ze blijft en gaat ook niet meer weg. Ze heeft haar verplichtingen en die moet ze volbrengen. Dat doet iedereen. Zij dus ook.