Lost camp

Hoofdstuk 1

Daar zat ik dan. In het busje van Mats, één van onze leidinggevende. Mats is dan ook de favoriet leiding van Rick en mij. Hij is 19 jaar en echt hilarisch. Ik ben naast Rick gaan zitten en toen besefte ik het pas. Zomerkamp. Voor het eerst. Waarom ben ik mee gegaan? En het gaat niet eens om de locatie. 'Wat als wij ook nooit meer terug komen?' had Rick nog gevraagd. Ik had hem gezegd dat het onzin was, dat ze gewoon één dagje verdwaald zouden zijn en als vermist waren opgeven. Hij geloofde me niet. Het zwarte woud staat erom bekend dat er mensen heen gaan en nooit meer terug komen. Pats! Boem! Verdwenen, dat idee. Ik geloof er niks van. Rick wilde om de locatie niet mee gaan, maar toch heb ik hem en de rest kunnen overhalen. 'Heb je er zin in?' vraagt Mats die voor een seconde in mijn richting kijkt en dan weer naar de weg kijkt. Ik knik. 'Ja hoor, jij?' Het is even stil. 'Ik weet het niet, die locatie.' Je hoort de twijfel in zijn stem. Ik zucht. 'Geloof jij dat ook al?' Hij haalt zijn schouders op en ik kijk richting Rick die nu al in slaap is gevallen. Ik kuch. 'Bella, niet zo stoer doen. Jij bent net zo bang als wij.' zegt Emma. Ik schud nee. 'Ik geloof het pas als ik het zie.' Ik kijk achter me richting Emma. 'Isabella?' Ik rol met mijn ogen. 'Noem me Bella.'

'Daar zijn we dan.' Een diepe zucht ontsnapt uit Mats zijn mond. 'Is iedereen zo bang?' Ik zucht diep en geef Rick een duw als hint dat hij uit moet stappen. Hij opent de deur en stapt uit. Ik volg hem en stap het busje ook uit. 'Ik snap het gewoon niet?'
'Wat niet?' Rick kijkt me aan. 'Dat we hier heen gaan als iedereen zo bang is.' Rick slikt. 'Niet bang zijn.' zeg ik als ik zacht in zijn pols knijp. Rick geeft me een zwak lachje als Lotte, ook een leiding, op haar fluitje blaast als teken dat we moeten komen. We lopen snel naar de groep toe. 'Laten we maar beginnen met opbouwen, eerst de tenten. Start.' Ik ben Patrouilleleider. Shit. Rick is assistent patrouilleleider. Hij weet toch wel wat me moeten doen? Ik kijk naar Rick en hij geeft me een aanmoedigend knikje. Lastig als je nooit mee gaat op zomerkamp. Daar gaan we dan. 'Bella, wat mag ik doen?' Lizzy tikt me aan. Lizzy is net nieuw, ze was Wesco, dus ze zat in een lagere groep. Ik kijk naar Rick en dan terug naar Lizzy. 'Ga maar met Lars, Daan en Julie het tentdoek goed leggen.'

Ondertussen in het al donker. Tijd voor het avondspel. 'Je ziet er moe uit.' Rick komt bij me staan. 'Wat een lief complimentje.' Ik moet lachen. 'Doe je wel mee aan het avondspel?' Ik haal mijn schouders op maar knik dan toch. Rick en ik lopen achter de groep aan en wachten dan op de uitleg. Levend stratego. Daan en Lars zijn de tikkers. 'Wil je echt niet liever gaan slapen?' vraagt Rick nog. Ik schud nee. We beginnen. Ik ren vlug langs de tikkers. Ik ren de bossen in. De tikkers volgen me niet. Ik ga langzamer lopen en probeer te herinneren waar de post was. Ik trek nog een klein sprintje. Daar zit Mats. 'Je bent de eerste.' zegt hij. Ik knik en geef mijn kaartje. Ik steun op mijn knieën en probeer m'n ademhaling onder controle te krijgen. Merel komt ook aanrennen. Ik ga maar eens terug lopen. Ik trek een sprintje en kom even later terug bij de kaartjes post. 'Je ziet er moe uit.' zegt Lotte. 'Dat heb ik al vaker gehoord vanavond.' Lotte lacht. 'Ga maar slapen.' Ik knik en ga terug richting het kampterrein. Ik pak m'n toilet tas uit de tent en loop naar de wc hokken en ga m'n tanden poetsen. Al snel ben ik daarmee klaar en sta dan ook weer bij de tent. Ik doe de rits open en ga de tent in en sluit hem weer. Ik kruip in mijn slaapzak en probeer te slapen. Ik hoor geritsel. Ik open mijn ogen weer. Een grote schim die langzaam kleiner word. 'Wie is daar?' wilde ik vragen, maar dat is een van de domste dingen die je in deze situatie kan vragen. 'Hallo.' zeg ik dan maar, wat net zo dom is. Wat verwacht ik nou? Dat de persoon aan de andere kant vriendelijk hallo terug zou zeggen en zich voor zou stellen als ik hem nog niet kende? Natuurlijk niet. Als het een of ander psycho was had die me allang wat aangedaan en niet gewacht tot ik vroeg wie hij was. Dan verschijnt Rick in de tent. 'Hey Bel. Alles oké?' Ik knik. Niet dat hij het ziet, maar hij weet ondertussen wel dan ik vaker knik, m'n hoofd schud of m'n schouders ophaal dan iets zeggen. In het donker kan ik net zien dat hij lacht. Rick gaat in zijn slaapzak naast mij liggen. 'Heb je je tanden al gepoetst?' vraag ik. Rick knikt. 'Ik was m'n toilettas kwijt, maar leiding had hem.' Ik knik. 'Waar is hij nu dan?' Rick kijkt verbaast. 'Bij de wc hokken.' zegt hij dan. Ik barst in lachen uit. 'Ik ga hem even halen, kom je mee?' Ik knik en volg Rick naar de wc hokken.