I helped the badboy

11. "Mijn broer."

[p.o.v. Demy]
De volgende dag loop ik naar Mees zijn huis. Ik herhaal de uitleg van het project nog een keer en bedenk alvast een paar kunstwerken die we eventueel kunnen gebruiken. Ik loop de straat in en check mijn telefoon voor gemiste berichtjes. Waaronder van Jason.
'Het gaat beter met haar'
Ik glimlach blij.
'Gelukkig! Dus de medicatie helpt?:)'
Stuur ik terug.

Ik klop aan bij Mees en enkele tellen later staat hij in de deuropening. En ja, hij heeft een donkergroen shirt aan. Ik grijns. "Kom binnen." Zegt hij dan. Ik hang mijn jas op en volg hem naar de keuken. "Wil je wat drinken?" Vraagt hij. "Nee dank je." Antwoord ik snel. Mees haalt zijn schouders op en loopt naar de woonkamer. Ook staat er een eettafel waar we aan gaan zitten. Hij pakt zijn laptop erbij.
"Goed," begint hij. "Had je al ideeën?"
Ik knik. "Ik zat te denken aan iets van Picasso."
Mees knikt bedenkelijk. "Dat had ik inderdaad ook in gedachten."

Na zo'n drie kwartier gaat de voordeur open en Mees kijkt fronsend maar het raam.
"Je ouders?" Vraag ik afwezig terwijl ik naar het beeldscherm staar.
"Nee, mijn broer. Ik dacht dat hij later thuis zou komen." "Ik hoop dat zijn vrienden niet mee zijn gekomen." Mompelt hij erachteraan als hij zich weer op het verslag focust. Nu is het mijn beurt om naar buiten te kijken en ik zweer je dat ik nog net geen hartverzakking krijg, maar het komt in de buurt. Een duizeling gaat door mijn hoofd en met klamme handen grijp ik mijn telefoon.