Πάνε τρεις μέρες τώρα, η Νάνσι δεν έχει ξυπνήσει. Δεν έχω φύγει από κοντά της ούτε λεπτό. Η Κατερίνα ήθελε να κάτσει και εκείνη μαζί της όμως έπρεπε να πάει στη δουλειά. Δε θα βοηθούσε κανέναν αν έμενε άνεργη. Κοιτάζω το χλωμό πρόσωπό της. Δείχνει τόσο ήρεμη αν δεν υπήρχε το μηχάνημα που κάθε τόσο χτυπούσε ρυθμικά θα πίστευε κανείς πως είναι νεκρή. Αγγίζω απαλά το μάγουλό της. Η Κατερίνα είχε πάει να προμηθευτεί καφέδες και λείπει πάνω από μισή ώρα.
Αθόρυβα βγαίνω από το δωμάτιο και κατευθύνομαι προς την καφετέρια. Λίγο πριν κατέβω τις σκάλες την εντοπίζω με την άκρη του ματιού μου να μπαίνει σε ένα μικρό δωμάτιο ακλουθώντας μια κοκκινομάλλα γυναίκα. Μόλις κλείσει η πόρτα πίσω τους πλησιάζω. Θα θεωρεί κανείς πως είναι δύσκολο να ακούσεις δυο ανθρώπους που ψιθυρίζουν πίσω από μια κλειστή πόρτα. Όμως τα ελληνικά νοσοκομεία δε φημίζονται για τις καλές εγκαταστάσεις τους.
«Θέλω να γίνει καλά, να γίνει καλά και να γυρίσει σπίτι μας» ο λυπημένος τόνος της Κατερίνας μου σπάραζε την καρδιά. Η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά και τα γατίσια μάτια ακουμπά τον ώμο της παρηγορητικά.
«Γλυκιά μου θα γίνει καλά, άκουσες τι είπαν οι γιατροί. Όμως δε νομίζω πως θα γυρίσει πίσω.»
«Γιατί» ρωτάει απότομα η Κατερίνα. Έχω πλησιάσει υπερβολικά αν δεν ήταν τόσο προσηλωμένες στην κουβέντα τους θα με είχαν πιάσει στα πράσα.
«Μόνη σου δε μου είπες πως το τελευταίο διάστημα η κατάσταση μεταξύ σας δεν είναι και τόσο καλή;» η Κατερίνα δε μιλά απλά κουνά το κεφάλι της. ενώ μετα από λίγο λέει
«Όλα αυτά είναι εξαιτίας του Πέτρου.» στο άκουσμα του ονόματός μου κοκαλώνω.
«Εσύ όμως γλυκιά μου δεν πρέπει να την αφήσεις κατάλαβες; Ότι και να γίνει η Αθανασία θα πρέπει να μείνει μαζί σου.»
« Η Αθανασία είναι δική μου» μουγκρίζει μέσα από τα δόντια της.
«Δε θα είναι για πολύ αν δεν κάνεις κάτι. Μόλις αναρρώσει πάρε την από εδώ, πηγαίνετε στην ξαδέρφη σου στην Κρήτη εκεί κανείς δε θα σας βρει.» η φωνή της γυναίκας είναι απαλή και ήρεμη τόσο απαλή που με φοβίζει.
«Τι πρέπει να κάνω;» ρωτά η Κατερίνα με μάτια θολά. Η Γυναίκα της αρπάζει το χέρι και μπήγει τα μυτερά νύχια της στη μαλακή σάρκα.
Αναγκάστηκα να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου αρκετές φορές, ώστε να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Το αίμα έσταζε στο μαρμάρινο πάτωμα του δωματίου, αλλά η Κατερίνα δεν αντιδρούσε. Είχα καρφώσει το βλέμμα μου στην αιματηρή χειραψία τους, παρόλα αυτά χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα. Ώστε να δω τα μαύρα ρυάκια που ξεκινούσαν από το μπράτσο της γυναίκας και κατέληγαν στα πλαϊνά του κεφαλιού της Κατερίνας.
YOU ARE READING
Κρυστάλλινα Δάκρυα
General FictionΗ Εμίλια μια Δαίμονας αναλαμβάνει να φρουρεί τη μικρή Νεφέλη ως που να ορίσει τη μοίρα της. Ο Αλέξανδρος αναλαμβάνει καθήκοντα προστάτη ως αντιπρόσωπος των Αγγέλων. Το μίσος και η απέχθεια που νιώθουν ο ένας για τον άλλο είναι φανερό. Όμως μετά από...
