The Genius and The Heartthrob

Chapter 8

december na, ang bilis ng panahon, ilang buwan nalang kasi gagraduate na siya, habang lumilipas ang panahon, mas lumalala ang pag-aaway nila ni kurt, dumadami rin ang haters niya, sa isang iglap, nag karoon siya ng mga haters, sa isang iglap nagulo nag buhay niya.. dahil sa isang KURT DELA CRUZ..

hindi narin mapagkakaila ang samahan na nabuo sa amin nila jenny at abby.. alam na rin nila ang tungkol sa sakit ni papa, malapit ng operahan si papa, kay papa ako kumukuha ng lakas ngayon, lagi ko siyang binibisita sa hospital pagkatapos at pagkatapos ng trabaho ko sa isang fast food.. kasabay ko naring umuuwi sila jenny at abby, sabay sabay kaming naglalakad pauwi :)

law ang subject ko ngayon, oo, at pag law, kaklase ko si kurt, magaling magturo si Mr.Cruz.. kaya naman sinisipag akong mag-aral, ng biglang tumunog ang cellphone ko, nagsitinginan ang mga kaklase ko sakin, kinuha ko sa bag ko ang cellphone ko, nagtataka ako, sino ang tatawag sakin sa mga ganitong oras? 

si mama ang caller.. tumayo ako at nag excuse saglit kay sir at lumabas..

mama: come home na anak please (sabe ni mama habang gumaralgal sa iyak)

ako: ma! anong nangyari? bat kayo umiiyak? (nag-aalala ako, masama ang kutob ko)

mama: a-anak, w-wag kang mabibigla ha? si- si papa mo ( at muling umiyak)

ako: bakit anong nangyari kay papa? (napahawak ako sa dibdib ko, alam kong may masamang nangyari kay papa)

mama: p-patay na---- p-patay na ang papa mo a-anak! 

at sa mga oras na yun, parang wala akong naririnig, hindi ako makapaniwala, nakausap ko pa si papa kahapon, nagjojoke pa nga siya eh, pero bakit? anong nangyari?! pinatay ko na ang call, hindi parin ako makapaniwala..

binuksan ko ang pinto ng room, tumingin ako kay prof. na para bang hindi ko kilala, di ko alam lahat na ng mata ay nakatutok saakin.. para akong nawalan ng dugo, sa sobrang puti ko nung mga oras na yun..

naglakad ako patungo sa upuan ko, na para bang wala akong kaluluwa, oo! nawala dahil hindi ko matanggap na wala na ang pinakamamahal kong ama, tahimik ang buong klase.. nakatingin parin sila saakin.. kinuha ko ang bag ko at naglakad palabas.. shocked ang ilan.. maging si kurt nagulat sa ginawa ko

Mr.Cruz: at what do you think you're doing miss. mendez?

hindi ako umimik..

Mr.Cruz: san ka pupunta?

ako: home (walang kabuhay buhay na sagot ko)

nagbulungan ang iba, napasinghap ang iba, si kurt naman at napatingin kay sarah..

Mr.Cruz: asan ang manners mo miss. mendez?

hindi ulit ako makapagsalita..

Mr.Cruz: where are your manners miss mendez (pagalit na turan niya)

ako: pa-patay na si-si p-papa 

napatingin sakanya ang lahat, nagkatinginan ang iba, at nagbulungan ang karamihan, habang si kurt ay parang sinaksak sa puso, napatingin siya sa muka ni sarah, wala siyang makitang emosyon sa muka ng dalaga, naaawa siya sa sinapit ng dalaga, si Mr.Cruz naman ay natahimik..

ako: can I go home now, sir? 

tanging tango lang ang tugon ni Mr.Cruz.. palabas na ako ng muling magsalita si Mr.Cruz.. 

Mr.Cruz: condolence iha

ako: thank you sir. 

at naglakad na ako pauwi..

KURT's POV

biglang tumunog ang cellphone ni sarah, napatingin siya sa kanyang likod, may tumatawag pala sa babaeng ito, turan niya sa isip niya, nag excuse ang dalaga at pagkalipas ng ilang minuto, bumalik ang dalaga, napatingin siya sa dalaga, anong nangyari? bat ganito? bat blangko ang expression ng dalaga?

tinititigan niya ang dalaga habang pabalik siya sa kanyang upuan, hindi niya lubos maisip na gagawin ni sarah yun, kunin ang bag at naglakad patungo ng pintuan..

ha! kakaiba talaga ang babaeng ito, katulad pala ng dalagang ito ang gagawa ng mga imposibleng bagay.. talo pa niya ang sinaksak ng labing tatlong kutsilyo sa puso, at talo pa niya ang pinalapa sa buwaya ng marinig niya na patay na ang ama ng dalaga, hindi niya alam pero may kakaibang damdamin siya na naramdaman ng mga sandalin iyon.. 

walang magawa si kurt kundi tignan ang dalaga, habang papaalis, kagaya niya ay natigilan rin ang kanyang mga kaklase.. hindi rin makapaniwala.. matagal ng nakalabas si sarah sa room pero tahimik parin, nakakabingi ang katahimikan ng mga sandaling iyon..