Nooit heb ik ooit

Hoofdstuk 13 ~ Lana

In het begin was het gewoon weer hetzelfde gevoel als gister. Het gekriebel in je buik alsof je iets vergeten bent. Alsof je iets vergeten bent, maar je ook niet meer zeker weet of het belangrijk was of niet. Het was alsof er kleine insectjes in mijn buik zaten die zachtjes rond liepen, maar al gauw veranderde ze in rode mieren waarvan elke beet pijn deed.

Eerst hoopte ik nog dat het door de serie zou komen. Maar zelfs tijdens de scènes waarbij ik normaal in slaap zou vallen, had ik een misselijk gevoel. Het was vier uur. Over ongeveer twee uur zouden we gaan eten. Hoe moest ik hier onderuit komen? Ik zou Hidde en Daniël nu echt niet kunnen zien. Ik zag er vandaag echt super raar uit, en ik had ook geen idee waar mijn beha lag. Volgens mij had Hidde die uitgedaan toen hij mij in bed legde nadat ik was flauwgevallen.

Ik probeerde zo lang mogelijk wakker te blijven. Hoe langer ik wakker bleef, hoe langer het duurde voordat iemand me zou komen halen. Als ik in slaap zou vallen, zou ik daarna wakker worden, en dan zouden Daniël of Hidde er zijn. En dan zou ik leuk moeten zijn, dan zou ik moeten praten en gezellig moeten zijn. Anders was ik raar.

Maar het lukte niet. Het werd steeds moeilijker om mijn ogen open te houden. In mijn dromen lachten ze me uit, vonden ze me raar. Iedereen. Toen ik wakker werd ging alles als een soort waas. Ik voelde dat mijn ademhaling hoog was. Mijn hartslag hoog. Ik was alert, uit elke hoek van de kamer kon gevaar komen. Ik was misselijk, maar toch had ik honger. Het gevaar kwam van de deur, en snel schoot ik onder de dekens. Het was een instinct: doen alsof je dood bent. Of eigenlijk doen alsof je slaapt. De gestalte van Hidde kwam dichterbij.

"Ben je wakker?" hoorde ik hem vragen. Zijn stem was anders dan in de dromen. Zachter en zwaarder. Liever. Ik mocht niets terug zeggen, want straks vond hij het raar. Als ik lang genoeg mijn mond hield zou hij misschien weggaan. Maar hij ging niet weg, hij kwam naar binnen en zetten twee borden op de grond. De geur van macaroni en tomatensaus drong mijn neus binnen. Mijn lievelingseten. Maar straks vond hij dat ik dik was, en dat ik vies at. Ik zou niet moeten gaan eten.

"Ik moet eerlijk zeggen, ik vind dat ik super lekker heb gekookt. Nou ja, ik heb het alleen nog niet geproefd. Lana, ik weet dat je niet slaapt." Hij begon aan mijn schouder te trekken en ik kon niet anders dan rechtop gaan zitten. Toen ik mijn hoofd optilde draaide alles even om me heen. Misschien moest ik toch gaan eten. Hij kwam naast me op het bed zitten, onder de dekens, en legde de borden op onze schoot. Hij begon te eten, en ik kon niet anders dan ook mee te eten. Het ging moeilijk. Er mocht geen saus op mijn gezicht of handen komen. Ik mocht niet smakken. Mijn haar moest goed zitten. En het eten was veel te zout.

"Ik ga wel even wat drinken halen," zei hij en hij liep de kamer uit. Ik zuchtte van opluchting. Snel probeerde ik de uitgelopen mascara van mijn ogen weg te vegen, wat het eigenlijk alleen maar erger maakte. Ik wist niet meer dat ik gehuild had. Al veel te snel kwam hij weer terug, en gaf een biertje aan me.

"Wist je, dat je de enige bent die in mijn bed heeft gegeten, sinds ik hier woon?" Het was een soort begin van een gesprek, en ik wist dat dit mijn kans was. Ik zou nu moeten gaan praten en ik zou nu gezellig moeten doen. Ik zou nu kunnen laten zien dat ik niet raar was en dat je heel goed met mij zou kunnen lachen. Maar ik was wel raar, dus hield ik mijn mond. Hidde praatte verder.

"Ik haat kruimels in mijn bed, en daarom mag niemand in mijn bed eten. Niet dat er veel mensen in mijn bed komen hoor, eigenlijk bijna niemand." Ja, dat zou ik ook zeggen.

"Maar normaal eet ik ook gewoon aan tafel. Alleen Daniël was met Nina aan het bellen, en jij zat hier, dus ik dacht dan eten wij samen." Daarna was het stil. Ik had weer gefaald en voor hem bevestigd hoe ongezellig ik was. Ik deed mijn haar goed, maar volgends mij smeerde ik daardoor de tomatensaus door mijn haar heen. Mijn handen trilde een beetje. Ik vond het raar dat het gevoel wat ik gister nog bij Hidde had gehad, helemaal verdwenen was. Alleen het misselijke gevoel in mijn buik leek erop, maar was toch heel anders.

Hidde pakte de laptop die naast hem op de grond stond en zette "Game of thrones" aan. Zou hij het raar vinden dat ik hiernaar keek? Vindt hij het niet saai, of jongensachtig of gewoon stom? Ons eten was op, en hij zette de borden naast zich neer. Ik kroop dieper onder de dekens, maar ik kon me niet concentreren op de beelden die voor me op de laptop speelden. Voor mijn gevoel waren er nog zeker tien andere mensen in deze kamer. Ze keken allemaal naar mij. Ze vonden me raar en lelijk en saai.

Ik werd vrijwel meteen wakker toen hij de eerste toon aansloeg. Ik besefte dat hij moest denken dat ik aan het slapen was, dus ik zei niets. Het klonk in het begin allemaal een beetje wanhopig. Het leek eerst alsof hij nog nooit eerder een gitaar had aangeraakt, maar het ging snel beter. Toen hij begon te zingen, en eenmaal de goede toonhoogte te pakken had, raakte ik in een soort van trance. De muziek stroomde mijn oren binnen. De tekst raakte me en de spanning vloeide van me af.

"I shouldn't say it, but I'm starting to think I care

I've had a drink, you probably think my judgement is impaired

And it's getting late now, we're a long way from our homes

Before you leave, before you grieve, there's one thing you should know

When you hold me, when you hold me in your arms

Oh when you hold me, yeah I can feel your heart

When you hold me, when you hold me in your arms

Oh when you hold me, yeah I can feel your heart beating

Suddenly I'm standing on a treetop up so high

And all the songs, and all the poems, suddenly they're right

And I'm dumbfounded by the breadth of your self control

But I don't care 'cause you're here, and you and I both know"

Ik kon me alleen nog concentreren op zijn stem. Wanneer hij zong maakte alle angst en spanning plaats voor een heel ander gevoel van buikpijn. Het soort buikpijn alsof je niet meer op je eigen benen kunt vertrouwen, omdat je bang bent dat je er door heen zal zakken. Het soort buikpijn dat je niet meer kunt eten. Het soort buikpijn dat toch fijn was.

Hij was knap. Knapper dan me eerder opgevallen was. Hij had een soort trekje dat hij zijn wenkbouwen optrok, elke keer dat hij van akkoord veranderen. Het leek alsof hij echt meende wat hij speelde. Ik wist dat ik het gevoel de hele tijd had weggedrukt, en het was ook de hele tijd gelukt. De keren dat we zoenden, de keren dat hij aan me zat, en de keer dat we het deden, had ik niets gevoeld. Het was anders, maar ik was niet verliefd. Totdat hij net begon met zingen.

"Shit, heb ik je wakker gemaakt?" Ik had niet doorgehad dat ik recht op was gaan zitten en al de hele tijd naar hem staarde. Ik wist dat het niet mocht, ik mocht niet verliefd op hem zijn, want hij zou nooit hetzelfde voelen voor mij.

"Het was mooi," het was het eerste wat ik had gezegd sinds hij in de kamer was gekomen.

"Dank je," hij legde de gitaar op de grond en ging dicht naast me zitten. Té dicht naast me. Ik kon zijn warmte door zijn t-shit heen voelen, en zijn gespierde armen drukte tegen de mijne.

"Wat ga je doen als je klaar bent met school?" zei hij nadat we een tijdje ongemakkelijk stil hadden gezeten. Ik mocht niets zeggen, straks zei ik iets doms. Dus ik haalde mijn schouders op.

"Wat ga je doen als de sneeuw weg is?" Naar Australië natuurlijk. Weg uit Nederland.

Toen ik nog steeds niets zei, draaide hij zich om en keek me recht aan. Ik kon niet langer dan een paar seconde in zijn ogen kijken, zonder dat het gevoel in mijn buik weer omhoog kwam. Dus sloeg ik mijn ogen steeds neer. Maar zijn ogen werkte verslavend, dus keek ik steeds omhoog. Hij streek met zijn hand langs mijn warm, wat een tinteling gaf. We werden naar elkaar toegetrokken als twee magneten.

"Het kan niet," zei ik net op tijd en trok mijn hoofd terug. Als ik nog een seconde langer had gewacht, hadden we gezoend.

"Wat bedoel je?".

"Dit met ons, het kan gewoon niet. Sorry,"