Κεφάλαιο 2 ~ Αλλόκοτη επίσκεψη

558 53 3
                                    

Σπίτι μου σπιτάκι μου.

Προσπάθησα και πάλι να επικοινωνήσω με την Σιλένα αλλά μάταια. Το κινητό μου τα 'χει παιξει! Το παράτησα, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και βυθύστηκα στις σκέψεις μου.

Προσπάθησα να βγάλω συμπεράσματα και εικασείες με το μυαλό μου για το τι μπορεί να ηταν αυτός ο περίεργος ήχος που είχα ακούσει αλλά έβγαινα συνέχεια σε αδιέξοδο.

Όμως δεν ήταν δυνατόν! Σίγουρα μια λογική εξίγηση θα υπήρχε. Όμως όσο κι' αν προσπαθούσα να πιστέψω σε κάτι το χειροπιαστό κάτι μου έλεγε πως αυτό που άκουσα δεν μπορούσε να απαλειφθεί με καμία φθηνή δικαιολογία στην οποία είχα ανάγκη να πιστέψω.

Κάτι... Κάτι βαθιά μέσα στο μυαλό μου προσπαθούσε να αναδυθεί και να μου ξαναγεμύσει το μυαλό μ' αυτό το ουρλιαχτό ή τέλως πάντων αυτόν τον περίεργο ήχο.

[...]Νύχτα. Συγή παντού. Για κάποιο αδιανόητο λόγο ξυπνώ και όσο κι' αν προσπαθώ να επιστρέψω σε ένα βαθύ ύπνο για να ξεκουραστώ δεν μπορώ. Η ώρα είναι 2. Στο μυαλό μου επανέρχεται η διαδρομή που έκανα πριν απο ώρες και η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπά δυνατά. Προσπαθώ να το ξεχάσω. Κλείνω τα μάτια μου και τα ξανανοίγω.

Ρίχνω μια ματιά γύρω στο δωμάτιό μου και σταματάω το βλέμμα μου πάνω στην μεγάλη ξύλινη βιβλιοθήκη μου.

Ξαφνικά μου 'ρχεται μια λαχτάρα που με κάνει να θέλω να διαβάσω βιβλίο. Συνήθως πριν πάω για ύπνο αυτό κάνω αλλά με αυτό που έγινε ξεχάστηκα.

Ανοίγω το μικρό σε σχήμα καρδιάς λαμπατέρ μου που βρίσκεται πάνω στο κωμοδίνο μου και κατευθυνώμενη με τις μύτες των ποδιών μου για να μην ξυπνήσω την μαμά μου, αρπάζω το αγαπημένο μου βιβλίο και επιστρέφω στο ζεστό μου κρεβατάκι. [...]

Όταν κουράζομαι πια σηκώνω το βλέμμα μου απ το βιβλίο και κάτι διακρίνω στο σκοτάδι.

Μια σκιά. Μια μορφή. Μια μορφή η οποία φαίνεται μέσα απο τον καθρέφτη μου.

Στην αρχή νομίζω πως για όλα αυτά ευθύνεται η έλλυψη ύπνου.

Έτσι, κλείνω τα μάτια, σκεπάζομαι με τα σεντόνια και προσπαθώ να κοιμηθώ.

Ακούγονται βήματα και ένας δυνατός κρότος. Μη μπορώντας να συγκρατηθώ πετάγομαι απ τα σεντόνια και μου φεύγει μια κραυγή. Τ' ειν' αυτό παναγιά μου!!!;

Μπροστά μου στέκεται μια μορφή αγοριού γύρω στα 16



to be continued...♡

Το μονοπάτι του φεγγαριού Where stories live. Discover now