Got A baby with Casanova 💗[Under Editing]

Chapter Five

Akira's POV

* Pak *Pak

Dalawang magkasunod na sampal ang na tamo ko kay mommy. Tanging pag-iyak ko nalang ng nagawa ko cause I deserve those slaps. Pinalaki nila ako ng maayos and they give my wants pero ito lang yung naibigay ko sa kanila. Ang pasakitin ang ulo nila. I dissapoint them.

"Mommy, I'm so S-sorry! It's just an accident------"

Di pa ako tapos magsalita ay isang malakas na sampal na naman ang natamo ko da kanang pisngi ko. Sobrang sakit pero tiniis ko kasi pakiramdam ko wala akong karapatan magreklamo.

"Honey, enough! "

Patuloy parin pag- agos ng mga luha ko. Okay na siguro ito na ginawa ko para maaga nilang malaman kesa malaman lang nila na lumalaki na tyan ko.

Naawa rin ako kay mommy. Alam kung grabeng pressure ang naibigay ko sa kanya. Halos matumba na siya kanina nung sinabi kung buntis ako. Akala nga nila nagbibiro lang ako.

"How did that happen, Akira?", lumapit si mommy sa akin at hinawakan niya mga braso ko. "Napaka irresponsable mon babae ?"

"Mommy, I'm so sorry. Please forgive me, mommy .. "

"Even you say sorry all day. The word sorry is not enough for me, Akira. Sinira mo ang mga plano ko sayo. Sinira mo ang tiwala ko.."

Mas lalo akong napahagulhol. Tama naman si mommy. Napaka irrespomsible ko. Kaya lunukin ko nalang pride ko at tanggapin ang mga maanghang salitang ibabato niya sa akin.

"You did not even think about your studies. Our sacrifices. Shame on you, Akira.. "

Nakahawak lang si daddy sa mga kamay ni mommy. Nakikita ang awa sa mukha ni daddy. Naawa siya sa akin pero hindi niya maintindihan ang mga sinasabi namin except lang yung mag-eenglish kami. Umiling si mommy. I kept silent. Ayoko ng punan ang galit niya sa akin.

"Akira, hindi mo ba naisip na ang bata- bata mo pa para maging ina. Dimo ba alam kung gaano kahirap magpalaki ng bata ng walang ama. Basta -basta sa lalaking di mo kilala. Ang laki ng dissapintment ko sayo para malaaman mo ", mahina lang ang boses niya pero puno ng galit ang emosyon niya.

"Mom ---" ,

" Bukas na bukas ay ipapadala kita sa Japan. Doon kana magtatapos ng High School. Did you get me ,Akira!"

Lumuhod ako sa harap ni mommy para humingi ng tawad pero bigla siyang umalis . Iyak parin ako ng iyak hangang lumapit na si daddy sa akin. Niyakap niya ako.

"Nakanaide kudasai, watashi no Akira. Sore wa anata no kenkō ni yoku arimasen! " (Don't cry, my Akira. It's not good for your health)

Kahit gaano kasakit dinadala ko ngayon parang nabawas- bawasan ng kaunti.. Akala ko silang dalawa ay galit sa akin.I was wrong. My dad always cares for me.Kahit palagi siyang wala sa tabi ko ay hindi ko naramdaman na pinapabayaan niya ako.

"Gomenasai, Dad.. ", ( I'm so sorry, Dad )

Ngumiti lang si daddy at pinuasan ang mga luha ko.

"Ssssh! Daijōbu, watashi no aisuruhito. Rikai shimasu. Anata wa machigai o okashimasu, soshite watashi wa anata ga sore kara mananda koto o nozomimasu ",(All right, my loved one. I understand. You make a mistake, and I hope you have learned from it.) ngumiti ako kay daddy. Kahit papano ay nabigyan niya parin ako ng lakas ng loob lumaban. "Hurry up and take a rest! "

Inalalayan ako ni daddy tumayo. Kung may ipagpasalamat ako sa araw na ito ay yung pag-intindi ni daddy sa akin.

Pumayag nalang akong sumama sa kanila sa Japan.Para makapag bagong buhay narin ako at dun makapag tapos ng high school. Kahit ngayon ay sundin ko sila dahil para sa akin lang din naman kaya ginagawa nila iyon.