*Bölüm şarkısı, Grup Yorum- Uğurlama
Cihan gülümseyerek hızlıca yanıma geldi. Tam önümde durup dikkatlice yüzümü izlemeye başladı. Gözlerini üzerimden ayırmadan;
"Abi bize biraz müsaade eder misin?" dedi. Birol kapıyı dışarıdan kapatmadan önce;
"Acele et." diye uyardı. "Müdür başınızda benim olmam şartı ile kabul etti. Kimse yalnız kaldığınızı görmemeli." Kapının kapanma sesi duyulduğu anda Cihan sıkıca sarıldı bana. Ben iki yanıma sarkıttığım kollarımla uzaklaşmasını beklerken o kafasını boynuma gömüp derin bir nefes aldı.
"Çok özledim." Kafasını kaldırıp yüzüme bakarken kolları hala etrafıma dolanmış bir vaziyetteydi. İlk etaptaki şaşkınlığımı üzerimden attığımda;
"Nasıl girdin içeri?" diye sordum.
"Babamız sayesinde. Onun bağlantıları sağolsun. Özel izinle girdim." dediğinde kolumu arkaya atarak sırtımdaki bileklerini çözüp sarılışını bozdum.
"Babamız?" dedim tek kaşımı havaya kaldırarak. "Sonunda kabullendin demek. Bunun için biraz geç kalmadın mı?"
"Onların hepsi geçmişte kaldı. Saçmaladım kabul ediyorum."
"Senden umudumu kesmeye başlamıştım." Elimden tutarak kalktığı koltuğa oturttu ve önümde diz çöktü. Diğer elimi de boşta kalan eli ile tutarak;
"Seni asla bırakmam." dedi. İşte bu içimde bir umudun filizlenmesini sağlamıştı.
"Yani beni buradan çıkaracak mısın?" dedim gülümseyerek. Onun da yüzü ışıldadığında doğrulup yanağıma bir öpücük kondurdu.
"Elbette çıkaracağım." Bakışları dudaklarıma kayarken ayağa kalkıp;
"Koğuştan valizimi almam lazım." dedim. O da benimle ayağa kalktı.
"Buna gerek yok."
"Hayır olmaz. Babamla çektirdiğim fotoğraf var içinde." dedim kapıya doğru giderek. Bileğimi tutup hareket etmeme engel oldu.
"Onur dur. Seni bugün çıkaramam." Hızla kolumu kurtarıp;
"Ne demek çıkaramam?" dedim. Cevap vermeyince işaret parmağımla göğsüne vurup; "Beni buraya sen tıktın. Sen çıkarmak zorundasın." dedim.
"Yapamam. Şimdi olmaz."
"Ne demek olmaz? Şu halime bak Cihan! İçeri girdiğimden beri yemediğim dayak kalmadı. Hem de eşcinsel olduğumu bilmedikleri halde yedirdiler bu dayağı. Birde öğrenseler... Burada ölmemi mi istiyorsun?"
"Kim yaptı sana bunları?" dedi. Yaralarıma şimdi fark etmiş gibi bakıyordu.
"Kim yaptıysa yaptı. Eğer gerçek kimliğimi öğrenirlerse daha beterini yapmak için sıraya girecekler."
"Kimse sana dokunamaz. İzin vermem."
"Merak etme senin yaptıklarının üzerine kimse çıkamadı daha. Bendeki en güzel yaralar hala seninkiler."
"Her şeyi düzelteceğim." dedi panikle elimi tutmaya çalışarak. Bunu yapmasına izin vermedim.
"Çok güzel mahvettin. Bırak böyle kalsın." Bunu çok uzun zamandır düşünüyordum. Aslında çoktan pes etmem gerekiyordu. "Bizden olmaz artık." Beni umursamadan konuşmaya devam etti.
