Bana Aitsin

FİNAL

|Çok önemli not: wattpad eksik yayınlamış, afedersiniz😞|

Merhabalaar, geçen gün burada kitap okurken, henüz devam eden bir kitaptı, yeni bölüm gelmesinin çok uzun süreceğini öğrendim ve çok üzüldüm. Ben üzüldüysem, siz de üzülmüşsünüzdür dedim, üşenmedim oturup yazdım.
Ve..
Tam 3 yıldır süren kurgumun final bölümü aşağıda. İyi okumalar 😍

NOT:AŞIRI UZUN BÖLÜM.

***

Bütün gece gözüme uyku girmedi.

Bu kez suçluluk veya öfke, kırgınlık değildi hissettiklerim. Sevdiğim insanın acısını hissediyordum, onun yerine acıyan ben olsaydım keşke diye düşünüyordum. Ben olsam bir şekilde atlatırdım sanki, ben olunca o kadar acıtmaz mıydı acaba? Benden daha iyi baş edebilir belki; ama beynim mantığımı dinlemiyordu. Onun yerine ben üzülsem daha kolay olurdu.

Hiçbir şekilde çözemezsem en azından onun yanına gidebilirdim. Yanında olabilirdim... böyle... ne zaman beni yanında görmek isteyecek bilemeden, onun ne halde olduğunu bilmeden nasıl yatağıma uzanıp gözlerimi kapayabilirdim?

En sonunda dayanamayıp kalkmıştım zaten yataktan, koltuğa oturup dizlerimi kendime çektim, gün ışıyana kadar da öyle kaldım.

Bütün gece aramadı, mesaj atmadı.

Ben de yalnız kalmaya ihtiyacı var diye yazmadım veya aramadım ama endişeden kalbim sıkışıyordu. En son annesinin mektubunu gördüğünde evlerinin salonunu dağıtmıştı, ağlamıştı, haykırmıştı acısını. Ama en azından ben yanındaydım, ağlarken saçını okşamıştım, sarılmıştım...

Bir ürperti geçti üzerimden. Kollarımı kendime sarıp odanın yavaşça aydınlanmasını izledim. Sonunda dışarı çıkabileceğim kadar aydınlandığını fark edince kalkıp üzerimi değiştirdim, teyzeme çıktığımı haber vermek için bir kağıda çıktığımı ve işimin olduğunu yazdım ve mutfak masasının üzerine bırakarak yavaşça dışarı süzüldüm.

Teyzem muhtemelen kızacaktı ne olduğunu bilmediği için; elbette ki ona da anlatıp haber vermeliydim ama daha fazla içeride kalırsam boğulacakmışım gibi gelmişti. Evin bahçesinden çıktıktan sonra seri adımlarla caddeye yürüdüm ve bir taksi gelmesi için beklemeye başladım. Gidip onu görmeliydim.

Taksiye bindiğimde telefonumu çıkardım cebimden, arayıp haber vermeli miyim diye düşünüyordum. En sonunda mesaj atmaya karar vererek, son mesajlara girip isminin üzerinde durdum. Sevgilim❤.

Sevgilim?  Yazıp gönderdim. Cevabını beklerken dudağımı dişledim, ama cevap gelmedi. Tırnaklarımın kenarını kemirdim bir süre. Yine cevap gelmedi. Taksi teyzemin evinin oradan uzaklaşıp Pamir'in evine yaklaştı. Yine de cevap gelmedi. En sonunda evin orada durdu, parasını ödeyip dışarı çıktım. Kapıya yürüdüm yavaşça. Kötüyü düşünmemeye çalışıyordum, belki de uyuyordu değil mi? Değil mi? Olabilir. İnsanlar bu saatte uyur zaten, diye kendimi ikna etmeye çalıştım. Derin bir nefes aldım ve kapıyı çaldım.

Açan olmadı. Evde yatılı hizmetçi olmadığı için normal, diye düşündüm. Saat henüz erkendi. Belki de uyanmamışlardı, değil mi? Ahh, Allahım, lütfen daha uyanmamış olsunlar diye sessizce dua ettim. Yeniden mesaj attım.

Sana sürpriz yapayım dedim, sabahın köründe evine geldim. Çünkü özledim.

Sessizlik.

Evin önündeki kaldırıma çöktüm. Yeniden mesaj atmayı denedim.

Uyandığında beni içeri alırsın değil mi? Burası biraz soğuk da.