De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 1.3: Het stamcafé.

Mijn baan als journaliste voor de krant verdiende niet zo goed als de banen van Natasha en Isle. Natasha verdiende – in mijn ogen – een fortuin met het runnen van haar afdeling in het warenhuis en Isle verdiende ook een aardig centje met het plannen van bedrijfsfeesten en evenementen. Ik kreeg maar het minimale voor mijn stukjes in de krant en moest het daar ook mee doen. Ik kwam er wel van rond, maar ik had dus geen geld over om dingen voor mezelf te kopen, al deed ik dat wel. Maar meestal kon ik mijn ouders strikken om wat geld aan mij te geven. Ik mocht dan wel op mezelf wonen en zo zelfstandig zijn als ik weet niet wat, nog steeds was ik qua geld een beetje afhankelijk van mijn ouders. Oké, vooruit. Heel erg afhankelijk. Volgens mij belde ik wekelijks op en smeekte mijn vader om wat geld. Dan had ik dat zogenaamd voor de energierekening nodig. Die rekeningen wilden ze soms nog wel eens betalen, maar steeds weer kreeg ik te horen dat ik nu echt genoeg geld moest verdienen om mezelf te kunnen onderhouden. Als ik ze zou laten weten dat het geld helemaal niet voor de energierekening maar voor een uitbreiding van mijn kledingcollectie was, dan was ik er gloeiend bij. Dan zou het echt moeilijk voor me worden om nog in mijn appartement te kunnen blijven wonen.

“Ik heb het eten al ingeslagen,” zei Natasha met een grijns op haar gezicht. “Jullie kunnen toch wel, hè? Ik ga niet die zakken chips in mijn eentje opeten, hoor.”

Ik rolde even met mijn ogen en keek Isle daarna aan. “Natuurlijk kunnen we, toch Isle? Vriendinnen boven alles.”

Isle knikte instemmend en dronk haar kop thee leeg. Daarna keek ze mij even aan. Tenminste, ik dacht dat ze mij aankeek, maar haar ogen werden groot. Waarschijnlijk zou dat niet door de puist komen. Toen haar mond ook iets open zakte had ik door dat ze naar iets áchter mij keek. Natasha had het ook door en gebaarde dat ik me om moest draaien. Met een ruk draaide ik me om, wat natuurlijk weer veel te verdacht was, en zag waar zowel Isle als Natasha naar keek. De perfecte tien. Vanaf dat moment kon ik niets anders doen dan met open mond, net zoals Isle, naar de man staren. Ik schatte hem zo een zevenentwintig jaar oud – ik had een soort van gave voor leeftijden schatten –, hij had bruin haar wat aan de haarpunten licht omkrulde en warrig zat. Alles in zijn gezicht leek perfect. Hij glimlachte even naar iemand toen hij binnenstapte, waardoor zijn perfecte witte tanden die kaarsrecht naast elkaar stonden even zichtbaar werden. Zijn neus was niet te groot of te klein, maar precies goed, hij had geen permanente frons op zijn gezicht in tegenstelling tot de meeste mannen die ik tegenkwam en hij had een strakke kaaklijn. Zijn kaak was bedekt met een stoppelbaardje, ietsjes donkerder dan zijn haarkleur. Ook al zaten wij helemaal achter in het café, vanaf hier kon ik zien dat ogen blauw waren, misschien zelfs wel met een tintje groen. Mijn blik dwaalde van zijn gezicht af naar zijn lichaam. Zijn donkerblauwe shirt zat perfect om zijn lichaam, waardoor je kon zien dat hij zeker sportte. Dat viel met name te zien aan zijn armen. Hij had van die sterke armen waar je na een lange dag werken zeker door omhelsd wou worden. De rest van zijn lichaam leek ook perfect. Zijn spijkerbroek paste gewoon precies bij zijn shirt en zijn schoenen waren niet van die afgetrapte sneakers, maar nette schoenen. Niet té net, precies goed. Opnieuw keek ik naar zijn gezicht. Hij was écht volmaakt. Volgens mij was ik zojuist op slag verliefd geworden. Hij liep langs ons, weliswaar keek hij ons niet eens aan, maar ik had het gevoel dat hij ons wel opgemerkt had. Als ik het goed gezien had krulden zijn mondhoeken iets omhoog toen hij langs de bank liep om plaats te nemen aan een tafeltje verderop.

Plotseling voelde ik iemand hard aan mijn arm trekken waardoor ik uit mijn gedachten werd gesleurd. Met een ruk draaide ik me weer om en keek Natasha en Isle aan, die blijkbaar net zo onder de indruk waren van hem als ik. We wisselden wat blikken met elkaar uit. Op alle drie onze gezichten verscheen tegelijkertijd een glimlach. Ik wist zeker dat we precies hetzelfde dachten. Die man was de mooiste man die we ooit gezien hadden. Verder hoefde we geen woorden uit te spreken. Voorzichtig draaide ik me weer om, aangezien ik met mijn rug naar de man toe zat, zodat ik hem opnieuw kon bekijken. Nadat ik opnieuw mijn blik over zijn lichaam liet glijden en ter plekke weg kon smelten, richtte ik mijn blik op de persoon waarmee hij aan tafel zat. Direct schoot er een vlaag van teleurstelling door me heen toen ik zag dat het een vrouw was. Ik beet even op mijn lip. Natuurlijk had hij een vriendin, wat kon ik anders verwachten? Volgens mij rende de vrouwen gillend achter hem aan. Ik keek de vrouw onderzoekend aan. Ze zat met haar rug naar ons toe waardoor ik haar gezicht niet kon zien. Maar ze leek me niet veel ouder dan hem. Haar donkerblonde haren waren vastgebonden met een elastiekje, waardoor haar haren soepel in een staart over haar rug vielen. Ze had redelijk normale kleding aan, een jurkje met daaroverheen een vestje. Maar niet te vergeten haar immense hakken. Die waren sowieso de blikvangers van haar outfit. Ze leken me echt onmogelijk om op te lopen. Ikzelf kon voor geen meter op hakken lopen die hoger waren dan acht centimeter. Het leek me überhaupt geen goed idee voor mij om op hakken te lopen, aangezien ik nog al snel struikelde over dingen. Het risico om mijn enkel te breken nam ik dus liever niet. Voor Natasha daarentegen was het een sport om op de hoogste hakken te lopen. Hoe hoger, hoe beter. Ze was al behoorlijk lang van zichzelf, dus als ik naast haar liep voelde ik me nog kleiner dan ik al was. Maar gelukkig had ik Isle aan mijn zijde, die zweerde bij platte schoenen. Alleen als het écht nodig was trok ze een schoen aan met een hak, maar die waren meestal niet heel erg hoog.