Noël // C. Eiting

Tien

Die volgende middag stond Noël al vroeg in de keuken bij Carel thuis. Ze had die vorige dag Carels moeder ontmoet en ze had aangeboden om haar te helpen met het klaarmaken van het eten. Carel had precies verteld hoe alles zou gaan. Eerst zouden ze gaan eten en vervolgens zouden ze elkaar de cadeaus geven. 

"Zal ik de broodjes even in de oven doen?" vroeg Noël aan Carels moeder Eva. 

Ze knikte. "Prima." 

Noël pakte de broodjes uit en legde ze netjes op volgorde op de ovenschaal. 

"Carel vindt het erg leuk dat je er bent," zei Eva terwijl ze naar het jongere meisje keek. 

Noël glimlachte als ze dacht aan Carel. "Hij begon er zelf over," zei Noël. "En ik vind het heel gezellig om hier te zijn." 

"Ik vind het ook heel gezellig dat je er bent. Eindelijk ben ik niet meer de enige dame hier." 

Noël begon te lachen. "Nemen de jongens nooit meisjes mee dan?" 

Eva schudde haar hoofd. "Je bent het eerste meisje dat Carel mee naar huis neemt." 

Een beetje verbaasd ging Noël verder. Zou Carel dan toch..? Het erge was Noël het eigenlijk helemaal niet erg vond. Misschien was ze zelf ook wel..? Nee! Daar moest ze niet aan denken, dat mocht niet. Maar toch kreeg ze een warm gevoel elke keer als ze aan Carel dacht. Ja, ze was verliefd. Hoe graag ze ook wenste van niet. 

Een paar uur later zaten ze aan tafel. Eerst was het wel een klein beetje ongemakkelijk geweest maar Carel en zijn moeder hadden haar veel geholpen. Iedereen deed gewoon normaal tegen Noël, alsof ze elke avond bij de familie Eiting aan de tafel zat. 

"Heb jij eigenlijk een bijbaantje Noël?" vroeg Bart, het broertje van Carel. 

Noël knikte. "Ik werk bij de bakker." 

"Dan mag je wel eens wat gebakjes voor ons meenemen hoor. Als je weer komt," grijnsde Bart. 

"Ze wil wel gebakjes meenemen. Maar alleen voor mij, niet voor jou," zei Carel. 

Het gezicht van Bart betrok. 

"Carel kan ze toch niet allemaal opeten. Anders wordt ie veel te dik en mag hij niet meer voetballen," zei Noël en iedereen begon te lachen. 

Ze voelde zich erg op haar gemak bij de familie van Carel. Eigenlijk nog meer dan bij haar eigen familie. Bij haar thuis was er continu dezelfde spanning en die leek hier even van haar af te vallen. Ze voelde zich voor het eerst in lange tijd even helemaal zichzelf. 

Eva stond op om de borden van tafel te halen en het toetje op te halen vanuit de keuken. 

"Zal ik u even helpen?" vroeg Noël beleefd. 

Zonder op antwoord te wachten begon ze met het opstapelen van de borden en deze mee te nemen naar de keuken. Tijdens het eten had ze de hele tijd naar Carel gekeken. Ze had de hele tijd kriebels in haar buik. Het lukte haar niet meer om het tegen te houden. Ze moest niet verliefd worden, dat wist ze zelf ook wel. Ze wist precies wat er de vorige keer gebeurt was. Maar Carel was een goede jongen, toch? 

"Zet maar hier neer," zei Eva, toen ze in de keuken aangekomen waren. "Straks ruimen de mannen de vaatwasser wel in." 

Noël zette de borden op de aanrecht en hield Eva met het toetje. Toen ze klaar waren met het eten ging de hele familie voor de openhaard zitten. De kerstboom stond ook in de kamer en onder de kerstboom had iedereen de cadeautjes neergezet. Noël had ook haar cadeautje voor Carel erbij gezet. Ze was best benieuwd of hij het leuk zou vinden. Wat als hij het vreselijk vond? Nee, daar moest ze niet aan denken. Hij zou het vast leuk vinden. 

"Bart, jij mag beginnen," zei Carels vader. 

Zo gingen ze het hele rijtje af. Tot ze uiteindelijk aankwamen bij Carel. Hij had alle pakketjes opengemaakt behalve het kleine pakketje wat Noël voor hem gemaakt had. Noël keek vol verwachting toe hoe hij het plakband loshaalde en het papier uitvouwde. 

"Wauw," zei Carel en hij keek meteen naar Noël. "Deze is zo gaaf. Hoe wist je dat ik deze wilde?"

Hij haalde het horloge uit het kleine doosje. 

"Ik zie wel waar je naar kijkt," zei Noël met een kleine glimlach. 

Het deed haar goed Carel zo blij te zien. Carel trok Noël in zijn armen en gaf haar een knuffel. 

"Heel erg bedankt Noël," zei hij. 

Toen hij Noël weer losliet keek hij haar recht in haar ogen. Noëls hart sloeg een paar slagen over en ze kreeg rode wangen. 

"Jou beurt," zei Carel. Waren er voor haar dan ook cadeautjes? 

Onder de boom lagen nog twee kleine pakketjes. Noël liep naar de boom en pakte de twee pakketjes, inderdaad haar naar stond erop. Ze begon met het eerste pakketje. Ze deed niet zo voorzichtig als Carel maar ze scheurde meteen het papier van het pakketje af. Haar mond viel open toen ze zag wat erin zat. 

"Dat had je echt niet hoeven doen," zei ze terwijl ze Carel aankeek. 

Hij had een gouden kettinkje voor haar gekocht met haar naam erop. 

"Je vind hem wel mooi toch?" vroeg Carel, ze zag dat hij best onzeker was. 

"Natuurlijk vind ik hem mooi," zei Noël. "Maar deze was erg duur." 

Carel begon te grijnzen. "Ik ben voetballer." 

"Opschepper," verzuchtte zijn broertje Bart en iedereen begon te lachen. 

Carel pakte het kettinkje. "Kom, ik doe hem bij je om," zei hij terwijl hij Noëls haar aan de kant veegde. Noël voelde zijn warme hand in haar nek en er ging een rilling door haar heen. Carel deed net alsof hij niets merkte en voorzichtig maakte hij het kettinkje vast. "Zo," zei hij toen hij klaar was. "Nu je laatste cadeautje nog." 

"Een bijpassend armbandje?" zei Noël toen ze het papier van het laatste cadeautje had afgescheurd. "Wat gaaf Carel. Heel erg bedankt!"

Carel had een hele grote glimlach op zijn gezicht. Het deed hem ook goed om Noël zo gelukkig te zien. "Geen probleem, ik doe het graag." 

Vrolijk kerstfeest lieve lezers!! Vandaag zullen er twee hoofdstukjes online komen, gewoon omdat het kerst is en omdat ik er zin in heb :) :)