Being the Hero 2

:32:

Pov Ben
"Tijd om te zien hoe goed je bent" grijnsde Simon en trok me recht.
"Wat ga je met me doen?" vroeg ik stil.
"Dat zul je snel genoeg zien" zei hij en knipte in zijn vingers. Een paar volwassen mannen grepen me vast en sleurde me naar buiten. Het was eigenlijk ongelofelijk dat zo'n jonge gast hier zoveel invloed had. Wat krachten wel allemaal niet deden... Ik knipperde even met mijn ogen om gewend te raken aan het licht. Na even meegesleurd geweest te zijn, gooiden ze me op de grond. Mijn armband werd afgedaan zodat Simons controle over me verbroken werd en ik stond op. Verward keek ik om me heen, alleen maar om te ontdekken dat ik in een enorme kooi zat. Hier weg vliegen zat er dus ook niet in...
"Hallo Ben"
Ik keek verward in de richting van het geluid en zag Matthew voor me in de kooi staan. Achter hem stond Simon die me kwaad aankeek.
"Mogen de beste winnen" lachte hij en draaide zich om naar Simon. Hij kuste hem, lang. Een steek van jaloezie en pijn schoot door mijn hart.
"Zet 'em op liefje"
"Komt in orde" grijnsde Simon en Matthew verliet de kooi.
"Wat is de bedoeling van dit alles Naamloos?" vroeg ik, gebarend om ons heen, wetende dat hij alleen maar kwader zou worden als ik hem Simon zou noemen.
"Dit is wat er gebeurt met indringers" zei hij.
"Als je werkelijk Toms zoon bent overleef je het misschien"
Ik slikte en stelde me defensief op. Ik mocht hem geen pijn doen... Ik zou hem geen pijn doen... Hij vormde een lichtbol in zijn handen en wou hem op me afvuren. Ik sloot mijn ogen, bereid voor de impact. Een impact die maar niet kwam. Langzaam opende ik mijn ogen en zag iets wat ik niet verwacht had.
"Hey, ik zie dat je jezelf weer eens in de problemen gewerkt hebt"
"S-Simon..." fluisterde ik verbaasd en lachte.
"Aargh!" gromde Naamloos gefrustreerd.
"Jij weer!"
"Alsof ik dolenthousiast ben om jou terug te zien" klaagde Simon en kruiste zijn armen.
"Als je wilt vechten, vecht je met mij"
"Je beseft dat ik jou ben, toch?" vroeg hij.
"Als je mij verwond, verwond je alleen maar jezelf"
"Ik zou sterven voordat ik Ben iets zou laten overkomen" siste Simon en keek hem in de ogen.
"Net zoals ik dat deed voor Matthew"
Ik zag in Naamloos zijn ogen dat hij nu begreep wat ik voor Simon was. Hij zuchtte en balde zijn vuisten.
"Ga"
"W-wat?" vroeg ik verbaasd.
"Ga. Nu. Voor ik me bedenk" siste hij nog redelijk kwaad en knipte in zijn vingers. De kooi werd geopend en Simon draaide zich om naar mij.
"Bedankt voor de safe" lachte ik.
"Wat zou je ook zonder mij moeten?" zuchtte Simon al lachend en kuste me.

Pov Alexa
Ik kwam vlak onder de hemelpoort terecht en zuchtte. Hopelijk was dit de juiste tijd want anders zou dit me nog eens kunnen bezuren... Voorzichtig vloog ik het wolkenpaleis binnen maar er leek niemand thuis te zijn.
"Hallo?!" riep ik.
"Is hier iemand?!"
"Oh, hallo Alexa"
Kiki kwam naar beneden gewandeld en lachte naar me.
"Ik had al verwacht dat 1 van jullie zou komen"
"Dus Drake is hier?" vroeg ik. Ik was in de juiste tijd, wat een opluchting.
"Lucas bracht hem hier" zei ze.
"Hij vond hem in het woud op Aarde"
Pas nu had ik door dat de lucht hier rood was. We waren in het Drakenrijk...
"Waar is hij nu?" vroeg ik maar ze haalde haar schouders op.
"Weet ik niet, hij en Lucas zijn al even weg"
"Oh... Euhm, bedankt Kiki" zei ik.
"Dan zal ik ze maar eens gaan zoeken"
"Oh euhm Alexa" zei ze en hield me tegen.
"Wees voorbereid op wat je gaat zien"
"H-hoe bedoel je?" vroeg ik verward.
"Mijn broer vernietigde de magische werelden... Het kan heftig zijn om te zien wat hij heeft aangericht"
"O-oké" zei en glimlachte zwakjes om te laten zien dat ik de boodschap begrepen had. Ze liet me gaan en ik zuchtte. Door haar had ik beelden in mijn hoofd gekregen die ik er liever zo snel mogelijk uitzette. Maar toen ik eenmaal naar beneden keek vanop het wolkenpaleis, wist ik meteen wat ze bedoelde... Dit was nog zoveel erger dan iemand zich ooit zou kunnen voorstellen... Alles was verwoest, maar dan ook echt alles. Ik keek naar de heuvel wat verderop, de plaats waar normaal een enorme tempel zou staan. Maar alles wat er overeind stond was 1 paal en een paar verwoeste stenen. Ik slikte en fladderde voorzichtig naar beneden. Waar zouden Lucas en Drake in hemelsnaam heen kunnen gaan? Er is niks meer om heen te gaan! Hopelijk had Simon meer geluk met Ben...

Pov Simon
"Kun je contact zoeken met Alexa?" vroeg ik terwijl we de sloppenwijk verlieten.
"Ja, waarom?" vroeg hij. Oh ja, dat was waar ook. Ik had hem nog niet verteld wat er met Drake gebeurt was...
"Nou euhm, ik wil weten of ze Drake al gevonden heeft" zuchtte ik.
"Want het zit namelijk zo..."
"Ze zitten in een andere tijd zeker?" vroeg hij zuchtend.
"Je zegt het alsof je iets anders verwacht had" lachte ik. Ben rolde met zijn ogen en schudde langzaam zijn hoofd.
"Welke tijd?"
Ik haalde mijn schouders op.
"Geweldig... Ik zal Alexa contacteren" zei hij en ging in kleermakerszit in het gras zitten. We stonden op de heuvel die uitkeek op de sloppenwijk waar ik opgroeide. Ben sloot zijn ogen en ik zag dat hij zich moest focussen. Ik zuchtte en draaide me naar de kleine huisjes die tot aan de horizon reikten. Ik heb me deze dag altijd al herinnert, al was dat vanuit een ander perspectief... Ik had altijd willen ontkennen dat ik ooit de jongen zou worden die ik toen voor me zag. Dat ik ooit op iemand anders verliefd zou worden dan op Matthew... Dat ik de persoon zou worden die ik nooit had willen worden. De persoon die ik niet wou zijn, maar de werelden nodig had... Toen begreep ik niet waarom ik dat ooit zou doen... Nu wel. Nu weet ik dat de toekomst onzeker is en dat heb ik leren accepteren. En ook al zou ik terug in oude gewoonten hervallen... Ik wou genieten van wat ik nu had. Van wie ik nu had. Van al degene rond om mij waar ik om gaf. Ik zal er alles aan doen opdat de Duivel niet wint. Ik zal alles geven wat ik heb en als dat niet genoeg is dan... Dan accepteer ik dat... Dan is dat mijn lot... Want ik kan niet meer doen dan mijn best, of wel dan? Ik kan niet meer doen dan dat ik kan. Nee, dan dat ik mag doen... De Goden gaven me een tweede kans... Als ik hun wil niet gehoorzaam, zal ik sterven. Dus dan vecht ik liever gelimiteerd dan helemaal niets hebben kunnen doen.
"Gaat het wel Sim?" vroeg Ben bezorgd en legde een hand op mijn schouder. Ik lachte even kort en knikte.
"Deze plek haalt gewoon wat herinneringen boven, dat is al... Heb je Alexa kunnen bereiken? Weet je waar ze is?"
Hij knikte en zuchtte.
"Zij en Drake zijn in de toekomst die jij eerder bezocht hebt"