Min Yoongi jest jak malowany artysta. Delikatny, kruchy. W jego pokoju wisi obraz, przedstawiający późną jesień. Drzewa bez liści, ludzie w płaszczach i deszcz w szarym mieście.
Blada cera i miętowe włosy. Czasem może i farba na nosie, ale kto powiedział, że musi być malarzem. Niech po prostu kocha sztukę. Literaturę.
Niech kocha piękne rzeczy.
W szufladzie nocnej szafki trzyma paczkę fajek, których nie palił, odkąd się zakochał. W kimś, kogo uważał za pięknego, bo przecież Min Yoongi kocha tylko piękno.
Jest bardzo silny pomimo kruchości, ale czyni wyrzuty każdemu bliskiemu, który go skrzywdzi. Nienawidzi francuskiej muzyki, ale słucha jej zawsze, kiedy jest smutny.
Min Yoongi jest artystą, więc powinien słuchać jej z płyt winylowych, odtwarzanych na gramofonie stojącym w kącie salonu. Jego kawa zawsze jest mocna, gorzka i gorąca, ale za każdym razem zapomina o wpiciu herbaty, kiedy jest jeszcze ciepła. Słodzi mniej, niż dwie łyżeczki.
W jego pokoju jest mnóstwo notatek. Zapisuje wszystkie swoje spostrzeżenia i złote myśli. Opisuje niewielkie szkice. Ściany są pokryte tapetą o kremowo-beżowym kolorze w ładne wzory. Na półkach trzyma stare książki i tomiki poezji. Na parapecie postawił kiedyś butelkę z różami, ale nigdy nie nalał im wody.
Min Yoongi stracił miłość swojego życia.
YOU ARE READING
formidable || sugamon
SpiritualLà tu t'dis que c'est fini car pire que ça ce serait la mort czyli powtarzasz mi, że to koniec, bo jedyną gorszą rzeczą byłaby już tylko śmierć
