Het Dagboek van een Monster

Herinneringen deel 5

Lief dagboek...

"Hey, nog bedankt voor het komen hé?" zei Nora terwijl het groepje van drie jongens pissig wegliepen. De middelste van de drie, die ook met Nora praatte, keek mij nog even met angst aan terwijl de andere twee wegliepen. Ik keek hem kil aan. Nora praatte er mee toen ik drinken voor haar ging halen, ik bleef nog wel een beetje bij Nora, Ryan durfde ik op dit moment niet aan te spreken. Toen ik terug kwam, vertelde de jongens een smoes om vervolgens weg van ons te komen. Ik zuchtte. Dit was al de vierde keer dat dit gebeurde deze avond. Mensen mochten mij blijkbaar echt niet. Het was pas dertien over acht. Toch voelde ik mij er wel door genegeerd. 

"En daar gaan de volgende al... Hopelijk hadden jullie geen goed gesprek."

Nora grinnikte terwijl ze mijn drinken aannam en er een slokje van nam. "Ugh, dat was mijn ex van de derde klas, Ian. Je kent hem wel. Hij wilde weten 'hoe het met me ging'." Nora rolde met haar ogen.

Ik keek Nora met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze was duidelijk geïrriteerd door Ian. Ian had verkering met Nora voor twee maanden in de derde klas. Toen die tijd was ik al bevriend met Nora en kon ik haar advies geven hoe een arrogante zak hij was. Blijkbaar had Nora een zwak punt voor de verkeerde jongens. Ian was dus een klootzak, maar in tegenstelling van Jeff, was Ian ook een klootzak tegen Nora. Ze was natuurlijk verblind door de liefde, maar terwijl Nora trouw bleef aan Ian, als zijn vriendin, ging hij achter haar rug om met andere meiden. Ik was diegene die daar achterkwam en ik had Ian daarmee geconfronteerd. Uiteindelijk vertelde hij mij dat ik mijn eigen moeder kon neuken, dus ik heb een plan bedacht waarbij Nora hem zelf op heterdaad kon betrappen. Het plan lukte en het ging ook uiteindelijk uit tussen Nora en Ian. Ik overtuigde Nora er ook van, die toen populair was, om de andere meiden te laten weten wat Ian had gedaan. 

Uiteindelijk werd Ian een van de gehate personen van de school. Hij was zo pissig op mij dat hij mij bedreigde. Ik toonde geen krimp natuurlijk en ik had hem uiteindelijk tegen de muur aan gegooid en hem een inwendige bloeding gegeven. Hij lag voor vier dagen in het ziekenhuis en had, gelukkig, geheugenverlies waardoor hij mijn krachten niet kon herinneren. Echter wist hij wel wie het had gedaan, maar daar was hij opvallend genoeg stil over. Ik had hem goed bang gemaakt, zo bang zelfs dat hij naar een andere school werd geplaatst. Tijdens dit feest was de eerste keer dat ik hem weer had gezien. 

"Anyways... heb je Ryan al gesproken?" 

Nora haalde mij uit mijn gedachten en ik keek haar vragend aan. Nora rolde mijn haar ogen en vroeg de vraag nog een keer, maar dan luider, want de muziek stond natuurlijk wel hard. Toen ik begreep wat ze zei voelde ik mij plotseling kwetsbaar.

"Uhh... Nog niet..."

Ik zag Nora met haar ogen rollen toen ze zuchtte. "Je moet hem wel echt spreken, dit is de kans, iedereen is al los door alle alcohol en om jou te zien moet je wel helemaal los zijn."

Ik keek naar het plastic bekertje in mijn hand die gevuld was met goedkoop bier. Dit was al mijn derde biertje en ik had al vier shotjes op. Het deed gewoon niks met mij, alcohol. Het voelde net alsof ik gewoon fris zat te drinken. Misschien had het iets met mijn krachten te maken, of ik kon gewoon heel goed tegen alcohol. 

Snel keek ik naar de dansvloer, maar Ryan was nergens te bekennen. Vervolgens keek ik naar Nora die lachend naar links wees. Haar vinger wees naar niemand minder dan Ryan, te verwachten. Misschien had ik hem niet gezien omdat ik hem niet wilde zien. Een kleine borrel ontstond er in mijn maag, opeens voelde ik mij misselijk en beroerd. Vijftien centimeter werd ik naar voren geduwd in mij rug door Nora.

"Kom op! Ga ervoor!"

"Oké! Ik ga al!"

Ik slikte. Met Ryan in mijn zicht liep ik langzaam naar hem toe. Hij stond te dansen en te lachen met een groep van meiden en jongens. Niemand van hun herkende ik, zelfs Jeff was nergens te bekennen. Blijkbaar kon hij wel onafhankelijk zijn. Ryan had zo te zien de tijd van zijn leven; hij lachte mee met de groep en zag er gelukkig uit. De mensen mochten hem zo te zien wel weer. Toen ik mij naar Ryan wilde wringen, werd ik telkens weer geduwd door mensen die mee zaten te dansen op de muziek. Het was inmiddels heel druk geworden op de dansvloer, in tegenstelling waar Ryan stond, die stond ergens op een verhoging naast de dansvloer, waar het rustig was.