De demonenwereld

Haar eerste dagen

Ze weet nog niet waar ze is. Haar groene ogen staan nog wazig en ze lijkt suf. Ik bid dat ik op tijd was en zie het zwart en rood plaatsmaken voor wit. Iedereens uiterlijk veranderd en dan veranderd mijn schat. De rollen zijn eindelijk omgedraaid. Zij is de slechte.. En ik ben goed!

Amelie

Het wit verblind me. Ik herinner me flarden en zit recht. Een knappe jongeman met lichtblond haar en blauwe ogen zit voor me.  "Hallo demoon,  ik ben Levi.  Je hebt ons allen beledigd met je aanwezigheid maar we vergeven je. Je ging akkoord met de voorwaarden om hier te blijven. " Ik kijk niet begrijpend rond.  "Voorwaarden?..  Demoon?  Ik ben geen demoon. Ik heet Amelie en ik ben een klein mei.. " Mijn blik gaat naar beneden en ik merk dat alles langer is.  Ik draag zwart en ik lijk op een tiener. "W.. Waar is mama en papa?  Wat is er gebeurd?  Waar zijn ze!? "

De knappe man schud zijn hoofd. "Je bent je herinneringen kwijt. Het komt wel terug. " Dat hoor ik hem zeggen.

Langzaam kalmeer ik weer en probeer hem te geloven maar mijn ouders staan sterk in mijn geheugen gegrift.

Levithian

Ik zie haar ogen vullen met de valse herinneringen van slachtpartijen en haar zogezegde aanval op ons.  Een rilling loopt over haar rug en ik verberg snel mijn grijns.  Dat bereikt haar krakende stem mijn oren en ik ben verrukt. "Wat zijn de voorwaarden dan? " Ik ga op gaar bed zitten en heb moeite om haar niet aan te raken zoals ik wil. "Je ging ons alles er aan laten doen om je op het rechte pad te krijgen.. Alles. "Ze worstelt met haar onderdrukte herinneringen en ik zie het in haar verstrakte spieren en de frons op haar gezicht. "Je bent niet de eerste die wil veranderen. Vele kwamen hier.  Je kwaadaardigheid zal tijdens het proces opsteken en daarom gaan we je hard aanpakken. "Op dat moment komt de grijns naar boven maar ze merkt het niet.

Amelie

Het verward me. Ik voel me niet kwaadaardig. Ik voel het gewicht verdwijnen en kijk hem na terwijl hij buitenwandelt. Er klopt iets niet, ik weet het zeker!  Ik weet niet wat maar hij lijkt zo koel.  Langzaam stap ik uit bed en sta op mijn zwakke benen. Ik rek me uit en schrik als ik zwarte vlekken zie uit mijn ooghoeken.  Het blijken vleugels te zijn maar op 1 of andere manier voelen ze niet vertrouwd aan.  Toch ben ik er blij mee, ze kunnen nuttig zijn. Rustig wandel ik naar de deur en sluip naar buiten. Tijd voor te zien waar ik hier nu eigenlijk ben.