For the Sake Of his Life

EPILOGUE

Sheneya's POV

Di ko alam kung makaka-punta pa ba ako sa libing niya, napaka-sakit, alam kong ayaw niyang makitang umiiyak ang mga taong mahal niya but, we can't help but to cry, bakit? Ugh! Of course! Were sad, sa pagkamatay niya, he's just a innocent guy, he doesn't deserve this Bullshit!

"Anak, ito na ang  araw ng libing ni Charles, aren't you coming? Nagtatampo na yun sayo.." I can't help but to cry again, iniwan niya ako, he's so unfair, Paano na ako ngayon Bae? Nganga ako ngayon.

***

Kasalukuyang nasa libing ako ngayon ng pinakamamahal ko, nabalitaan ko din na, nakulong na daw si Andrew, good for him. Nasa labas palang kami ng memorial park, napaiyak ulit ako, parang hindi ko kakayanin na makita ko siya, nakahiga sa kabaong, namamayapa na siya, but I'm sure he's happy wherever he is, he's in heaven right?

Nasa loob na kami ngayon, nakita ko palang ang malaking litrato niya, napaiyak na lang ulit ako, yung mala-anghel niyang mukha hindi ko na makikita, ang mga ngiti niya wala na, ang mga pangarap kong siya ang makikita ko pagkagising ko sa umaga, nawala yon, dalat pala siya na ang minahal ko nung una. Pumunta ako sa kabaong niya, parang napapa-ngiti pa ako, ang gwapo niya parin kahit na may makapal siyang foundation, naaalala ko nanaman, the nightmare na hindi ko inaasahang mangyari, sana pala namatay siya sa tamang pangyayari, hindi na binaril siya, he's too young to be dead..

Halos bumaha na dito sa Memorial Park sa sobrang iyak ko, konting minutos na lang, dadating na rin ang Padre, ililibing na siya, mawawala na siya, dapat ipapa-cremate si Charles kaso ayaw ng Mom at Ate niya. Meanwhile, dumating na yung padre, halos nga sumigaw ako na, 'HINDI NA ILILIBING SI CHARLES!' Ganoon, sa sobrang lungkot namjn at ng pamilya niya, lahat kami humikbi..

Natapos na ang misa niya, pinipilit pa ako nilang magis-speech'kuno pero ayaw ko, Yes, girlfriend niya ako pero naaapektuhan pa din ako sa mga nangyari, i love him but, di ba ako pwedeng maging ano muna? As in sobrang lungkot ko talaga ngayon, gustohin ko man umiyak muli pero, wala ng lumabas mula sa aking mga mata.

Natapos na din ang speech-speech na yan, ayan! Umiiyak nanaman ako, hays! Bakit ba kasi ganito ang nangyayari? We all threw a White Rose on Charles kabaong, When it's my turn, napaiyak nanaman ako ng sobra, I just can't accept the fact na wala na talaga siya. Pagkatapos ko dun, umalis agad ako, pumunta ako sa lugar na walang tao, yung wala ng ingay but then, i saw a man, wearing in white, smiling at me, he's waving his hand, sumisimbolong 'Hello' i was surprised that the Man over there is Charles, i ran through the Place where he stands, i hugged him na parang wala ng forever, i was so happy napaiyak na lang ulit ako, i was so happy na buhay siya but, nilibing na siya right?

"Bae, you're alive.." Natutuwang sabi ko sakanya.

"I'm not Bae, i was only here to say goodbye to my love.." Naiyak ulit ako, i know na patay na talaga siya, ganito naman talaga hindi ba? Yung nakikita mo ang patay, tapos wala na pala talaga sila..

"B-but, baki--" pinutol niya ang sinasabi ko.

"Shh, paalis na din ako Love, wag ka na muling iiyak okay? Ayoko nyan.." He said tapos umalis, that's it? Aalis na siya? Iiwan na niya talaga ako?

YOU'RE SO UNFAIR BAE!!

Sigaw ko sa sarili ko, it's better na mamatay na lang ako, i'd rather die kasam ang taong mahal ko..

★★★ →←★★★

THE END.