cap 15

553 40 41
                                    

Narradora

Desde hace días Luzu había comprendió que debía reconocer la culpabilidad de aquella persona que por mucho tiempo lo dañó. No hablo de Luis.

-Honey!- dijo la rubia también prometida de este-

-¿Que sucede Lanita?- dijo con un tono de preocupación al verla Tan sorprendida-

-¡Me invitaron a la prueba de un nuevo producto en Honduras!

-¡¿Q-que dijiste!?- a luzu casi se le cae el mentón de tanto que exclamó "o"-

-¿Estas bien?, no te había visto así en mucho tiempo.-dijo acercándose y acariciando su cabello, como una madre consolando a su hijo-

-Claro que lo estoy, solo es que recordé que habia dejado cargando algo, ja, ja- voltea a ver directamente a lanita y le da un pequeño pico-

-Okay- Toma la mano de luzu con delicadeza - ¿Me acompañas? No quiero ir sola, y quiero presumirte.- hizo un puchero.

-Ehh no lo sé.-dijo con un tono inseguro- creó que tengo unos planes ese día- Lana agacha la cabeza y asiente. Esta decidida en irse, cuando marcha unos pocos pasos hacia la salida.- Esta bien, iré. Pero solo por ti, mi amor.

-!YEIII!- es lo único que la rubia podía decir en el momento-

Luzu por dentro no se sentía del todo bien, quería estar lo más lejos posible de aquel lugar, no quería que por alguna casualidad de la vida, llegara a toparse con el sujeto x (Luis). Ya que aquel país se encontraba en Centroamérica, (muy cerca del Salvador).

Al terminar de discutir unas cosas con lana. Se despide y avisa que saldrá unos momentos afuera con la excusa de comprar unas cosas restantes.

Luis era solo un mal recuerdo de hace meses, que él estaba seguro había borrado ya de su mente. Lo último que él quería era recordar lo que había pasado. Claro que él quería hacer feliz a Lana, pero el orgullo, el miedo y la desesperación no lo dejaban continuar normalmente. Es claro que el aveces tenia sueños de lujuria con el sujeto x, pero los Tomaba como pesadilla, ignorando totalmente lo que en verdad sentía.

Luzu en un ataque de frustración decide patear un bote de basura que se encontraba en la calle. Es visto por un vecino que rápidamente avisa, y decide correr sin parar, logra llegar a una gasolina y se esconde en esta. Trata de calmar su respiración y sale del lugar de vuelta a su hogar.

Al caminar tuvo tantas ideas en la
Mente, tantos que ni siquiera podía pensar en algo en concreto, pero logró recordar y analizar uno de ellos, y no, no fue el recuerdo apasionado con Luis.

Ese momento se remonta, cuando fue secuestrado y maltratado durante meses, intentaba recordar todo pero solo traía lágrimas y dolor. De pronto pensó en lo diferente que hubiese sido su vida si eso no hubiese ocurrido.

Recordó tanto y tanto que logró identificar a su atacante. Sabia que lo mejor era denunciar aquel acto y ¡Jolines! Quien mejor para contar todo que pues luzito.

*Luzu*

Después de la noticia de lana me sentía abrumado y enojado, realmente quería olvidar la existencia de todo relacionado a mis problemas del pasado. Ya tenía una vida hecha, ya estaba comprometido con un excelente futuro por delante. Y que por culpa de un estupido viaje perder todo lo que me había costado construir, claro había la posibilidad que nada ocurriera pero ¿y si no?

Termine de pensar en muchas cosas cuando llego a mi un recuerdo, así que decidí parar eso de una vez.

Era verdad que no le había contado o intentado contar lo que aquellos momentos me habían pasado. Al único que iba a contarle fue a ... a... nadie importante.

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: May 25, 2018 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

Luzufloo- ¡PERO EL NO ES GAY!Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon