ငါမင္းကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သတိရေပးပါ။
ငါတို႔ကို နီးစပ္ေစတာလဲ ကံတရားပဲ။
ငါတို႔ကို ေဝးကြာေစတာလဲ ကံတရားပဲ။
အာ့ေၾကာင့္ သတိေလးသာရေပးပါ။
ငါမင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာ။
မင္းက ငါမပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။
ငါေမ့ပစ္သင့္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။
ငါတို႔အခ်စ္က ေဝးကြာလြန္းတယ္။
ငါမင္းကို စြန္႔လႊတ္ရမယ္။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
အိမ္ျပန္တဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ မြန္းၾကပ္လြန္းလွပါသည္။
႐ိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
အဖတ္ဆယ္လို႔မရေတာ့တဲ့ အိမ္မက္ေတြ
နာက်င္ျခင္းနဲ႔ကုန္ဆံုးခဲ့၃ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြ။
က်ေနာ္ ဘယ္လိုလုပ္သင့္လဲ။
က်ေနာ္ ဘာဆက္လုပ္သင့္လဲ။
က်ေနာ္ အရာအားလံုးကို အဆံုးသတ္ခ်င္ပီ။
ကတိေတြ မရွိေတာ့တဲ့ကတိေတြ ....
အဆံုးသတ္ၾကရေအာင္။
ဟုတ္သည္ေလ .....
ကိုယ့္ကို မခ်စ္သူအား ထပ္ပီး
ေမွ်ာ္လင့္ေနစရာမရွိေတာ့။
ဆက္ပီး အခ်စ္ေတြကို ေပးဆပ္ဖို႔
မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
နာက်င္လွပါပီ။
ရင္ေတြ နာက်င္ရပါသည္။
ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပံုမွန္ထက္နာက်င္ေနတဲ့
ႏွလံုးသားအား လ်စ္လ်ဴရႈ၍
က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
"Omma သားမင္ေဆာ့တို႔ အိမ္ဘက္ခန
သြားလိုက္ဦးမယ္"
"သားရယ္ နားပါဦးလား၊ခနကမွျပန္လာတာကို"
"မဟုတ္ဖူး ommaသားခနက မေတြ႕ခဲ့ရဘူး၊
သားေရာက္သြားေတာ့ ဧည့္သည္ရွိေနလို႔ ျပန္လာခဲ့တာ။
ေရမိုးခ်ိဳး ခနနားပီးမွျပန္သြားမယ္ဆိုပီး"
"ေအာ္ ဖစ္ရမယ္ ၊ အာ့ေၾကာင့္ ျပန္လာတာ
ျမန္တယ္ ထင္ေနတာ၊ ကဲသြား သြား။
ျပန္လာရင္ တို႔မိသားစု ထမင္းလက္ဆံု
စားၾကမယ္သားေရ"
"ဟုတ္ Ommaသားျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"
"ေအးပါသားေရ ၊ ေနာက္ပီးေတာ့ သား ဆယ္ဟြန္း
မင္ေဆာ့ေလးနဲ႔ ျပသနာကို ေသခ်ာေျဖရွင္းခဲ့ပါ
သားရယ္ "
