Polaroid

IV

***

Ik werd wakker door het zachte gejammer van een meisje. Toen ik mijn ogen opende zag ik niets, het was zo donker. Het gejammer ging over in gesnik. Het klonk ook vlakbij.

'Hallo, is daar iemand', fluisterde ik zachtjes, bang dat je me zou horen.

Geen antwoord.

Mijn kijkgaten hadden hun tijd nodig om te wennen, maar eens mijn pupillen vergroot waren, om het maximale aan licht binnen te laten, zag ik een blondharig meisje in de hoek van de kamer. Haar armen zaten onder de blauwe plekken en ze zat als een balletje in elkaar gedoken.

Wat heb je nou weer gedaan? Dacht ik.

Ik liet mijn benen van de bedrand hangen en probeerde voorzichtig het eerste gewicht erop neer te zetten. Jammer genoeg zakte ik er meteen doorheen en viel met een harde smak op de koude grond. Ik spitste mijn oren, elk klein geluidje in me opnemend, elke kleine beweging van jou. Op handen en voeten kroop ik naar het meisje toe. Ze was ondertussen gaan huilen. Zachtjes tikte ik haar op de schouder. Ze schrok zich bijna een ongeluk toen ze me zag, maar dat was wederzijds. Haar huid was zo bleek als een vampier en ze had een grote zwarte vlek rond haar rechteroog.

'Alsjeblief, doe me geen pijn', smeekte ze.

'Ik ben Maxine Stone, maar noem me maar Max', fluisterde ik, 'En ik zal je geen pijn doen. Wie ben je? En hoe ben je hier terechtgekomen?'

Ik zag aan haar gezicht dat ze al wat leek te ontspannen.

'Ik ben Lize Winter en ik heb geen idee. Ik werd hier plots wakker.'

Ik dacht dat je wel zou stoppen als je mij in je bezit had, maar niets was minder waar.

'W-Wat gaat die man met ons doen?' vroeg ze nu wat luider.

'Shht, niet zo luid. Ik wil niet dat hij ons hoort.'

Lize knikte. Maar het was al te laat. Je had ons al gehoord. Jouw voetstappen weerklonken als olifantenhoeven in de kamer. Lize kroop nog wat meer in elkaar als de deur met een krakend geluid openging. Het felle licht dat vanop de gang kwam wierp zich als een spotlicht op Lizes gezicht. Haar hoofd zat verborgen in haar armen. Ze was bang voor je.

'Ik zie dat jullie het aardig met elkaar kunnen vinden', sprak je, 'Jammer dat Lize hier niet zolang kan blijven.'

Je stapte op haar af en greep ruw haar bovenarm vast. Lize begon te schreeuwen, maar dat interesseerde je niet. Je trok haar de kamer uit, maar ik probeerde je tegen te houden.

'Laat haar los!'

Wankelend probeerde ik naar je toe te komen. Ondertussen bleef Lize maar schreeuwen. Je stopte en draaide je om. De kap op je hoofd en het tegenlicht zorgden ervoor dat je gezicht eruitzag als één grote zwarte vlek. Het enige dat ik kon zien was die parelwitte glimlach. Ik strompelde naar je toe en probeerde Lize uit je grip te bevrijden.

'Stop!' waarschuwde je. Maar ik bleef doorgaan.

'STOP!'

Je geduld was op. Je gooide het arme meisje met een harde smak tegen de grond. Ze bewoog niet meer. Je ogen waren op mij gericht, maar mijn aandacht ging naar het levenloze lichaam van Lize.

'J-Je hebt haar vermoord', stotterde ik.

Je greep mijn arm vast en prikte erin. De tranen stroomden als rivieren naar beneden. Het kalmeringsmiddel mengde zich met mijn bloed en het duurde dan ook niet lang vooraleer de eerste zwarte vlekken voor mijn ogen verschenen. Je ving me op, voor ik neerviel. Je legde me op het bed en ging naar Lizes bewegingsloze lichaam. Je zuchtte diep.

'Wat een zonde.'

Toen vielen mijn ogen dicht.

***

Hoi iedereen. Hier ben ik weer, je wekelijkse afspraak. Schrijf gerust iets in de comments en dan zie ik jullie volgende week terug.

Groetjes

xxx