Κεφάλαιο 50ο (Τέλος πρώτου μέρους)
Η δυνατή καταιγίδα έλουζε σαν τρεχούμενος καταρράκτης τηβαριά ατμόσφαιρα. Τα κλαριά των δέντρων λύγιζαν, ρίχνοντας και τατελευταία τους φύλλα στο παγωμένο χώμα. Ο δυνατός άνεμος χάιδευετο σκληρό φλοιό της γης και οι απόκοσμες βροντές τραγουδούσαν τοδικό τους αποχαιρετιστήριο τραγούδι στα σκοτεινά ουράνια. Ο Harryτην κρατούσε ακόμα στην αγκαλιά του, κλαίγοντας ασταμάτητα.Δεν μπορούσε να πιστέψει πως το άψυχο κορμί που κρατούσε στηναγκαλιά του ανήκε στη μόνη κοπέλα που έλιωσε τους πάγους μέσαστην καρδιά του. Σε αυτήν που αγάπησε όσο τίποτα άλλο σε αυτόν τονκόσμο. Εδώ και πολύ ώρα την κρατούσε στα χέρια του κλαίγοντας καιουρλιάζοντας, μην μπορώντας να σταματήσει. Σήκωσε τα κόκκινα απότο κλάμα μάτια του και την κοίταξε θλιμμένος. Χάιδεψε με την άκρητων δαχτύλων του το χλωμό πρόσωπό της. Έσκυψε και την φίλησεαπαλά στα στεγνά της χείλη.Νέες σταγόνες δακρύων πήραν τη θέση τους στα πρησμένα τουμάτια. Την σήκωσε στην αγκαλιά του και, ζαλισμένος από το ψυχικότου καταρράκωμα, προχώρησε παραπατώντας προς το μαύρο τζιπ του.Άνοιξε με το ένα του χέρι την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και τηντοποθέτησε μαλακά στα πίσω καθίσματα. Έπειτα έμεινε σκυμμένος γιαλίγα ακόμα λεπτά από πάνω της κλαίγοντας γοερά.Ξαφνικά ένιωσε μια ακατανίκητη οργή να ξεσπάσει σαν ενεργόηφαίστειο μέσα στα βάθη της ψυχής του. Μπήκε στο αυτοκίνητοκοπανώντας την πόρτα πίσω του και έβαλε μπρος τη μηχανή. Κανείςδεν μπορούσε να τον σταματήσει από αυτό που πρόκειται να κάνειτώρα και, όποιος τολμούσε να μπει στο δρόμο του, θα το μετάνιωνε!Καθώς οδηγούσε στον υγρό από την καταιγίδα δρόμο, σκούπιζε που καιπου τα πράσινα μάτια του, που γέμιζαν συνέχεια από αλμυρά δάκρυα.Του ήταν τόσο δύσκολο να σταματήσει να θρηνεί, ακόμα και τώρα πουη οργή του είχε φουντώσει για τα καλά μέσα στην ξεσκισμένη από τονπόνο ψυχή του.Ο Christopher βρισκόταν στο διαμέρισμά του και μάζευε όλα τααπαραίτητα πράγματα μέσα στις βαλίτσες του. Βιαζόταν να τελειώσειγρήγορα. Ο φόβος του εξαπλωνόταν κάθε λεπτό που περνούσε, ήξερεπως από στιγμή σε στιγμή θα ήταν εδώ! Έκλεισε την καφέ δερμάτινητσάντα του και ετοιμάστηκε να φύγει, όταν γύρισε και τον αντίκρισενα στέκεται πίσω του, στην άκρη της πόρτας, με το στήθος τουφουσκωμένο από οργή, τα μπράτσα του να πετάνε από τη δύναμη, τιςφλέβες του λαιμού του να πετάγονται από την ένταση, τις βρεγμένεςαπό τη βροχή μπούκλες του να κολλάνε στο μέτωπό του. Τα πράσιναμάτια του ήταν σκοτεινά, γεμάτα οργή, θυμό, ένταση, φωτιά. Τα χείλητου ήταν σφιγμένα και η εκδίκηση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπότου.Ο Christopher έκανε μερικά βήματα πίσω φοβισμένος, όμως τοσώμα του βρέθηκε σε αδιέξοδο, όταν ακούμπησε στον κρύο τοίχο πουβρισκόταν από πίσω του. Ο Harry τράβηξε την πόρτα και την έκλεισεπίσω του, μην αφήνοντας άλλα περιθώρια διαφυγής. Ο Christopher δενείχε επιλογή, έπρεπε να κάτσει και να παλέψει για τη ζωή του, αν καιβαθιά μέσα του ήξερε την κατάληξη. Ο Harry πλησίασε προς το μέροςτου τη στιγμή που ο Christopher έκανε τη λάθος κίνηση και έτρεξεμπρος του, προσπαθώντας να τον χτυπήσει. Η προσπάθειά του όμωςαπέτυχε, όταν ο Harry κλείδωσε με τη δεξιά παλάμη του τη γροθιά τουChristopher και με τρόπο επαγγελματικό, σφίγγοντας τη γροθιά, τηνπροσγείωσε με απροσδιόριστη δύναμη στο πρόσωπο του Christopher.Ο Christopher έπεσε προς τα πίσω από τη δύναμη του χτυπήματος,μα ο Harry τον ξαναέπιασε από το γιακά και, κολλώντας το σώμα τουπάνω στο δικό του, άρχισε να τον γρονθοκοπάει μανιωδώς με όλη τουτη δύναμη στο πρόσωπο, στα πλευρά, στην κοιλιά. Έπειτα έσφιξε μετα δάχτυλά του το γιακά στο λαιμό του, αποτρέποντάς τον να πάρειανάσα. Η γλώσσα του είχε βγει έξω, διότι πνιγόταν, και τα μάτια τουείχαν πεταχτεί.«Όχι, δεν θα πεθάνεις τώρα!» ψιθύρισε ο Harry και αμέσως ξέσφιξετο γιακά και τον τράβηξε πάνω.Πιάνοντάς τον από το πρόσωπο, τον τράβηξε απότομα και με όσηδύναμη είχε του έδωσε γονατιά, σπάζοντάς του την μύτη.Ο Christopher ούρλιαξε από τον πόνο και έπεσε σωριασμένος κάτω.Με όση δύναμη ακόμα του είχε απομείνει άρχισε να σέρνεται αργά προς την πόρτα, όταν τελικά έφτασε προς το άνοιγμά της. Σταμάτησεαπότομα, όταν είδε μια σκιά να στέκεται πάνω από το κεφάλι του.Γύρισε έτσι όπως ήταν και τον είδε να κρατάει την πόρτα με το δεξί τουχέρι ανοιχτή και να τον κοιτάει με βλέμμα σκοτεινό.Ο Harry μάζεψε όλο του το σάλιο και φτύνοντάς τον καταπρόσωπατράβηξε την πόρτα και την έκλεισε με δύναμη, χτυπώντας και ραγίζονταςτο κρανίο του Christopher, που άρχισε να βγάζει αφρούς μέσα από ταστοματικά του τοιχώματα. Έσκυψε από πάνω του και αρπάζοντάς τοναπό τις λιγοστές τούφες μαλλιών που είχε στην άκρη της κεφαλής του,ψιθύρισε:«Αυτό είναι για τον πατέρα μου.»Και με όση δύναμη είχε, κοπάνησε το κεφάλι του στο σκληρόπάτωμα.«Αυτό για τη μητέρα μου.»Και πάλι…«Αυτό για την Janet…»Πάλι…«Αυτό για τον Allister…»Πάλι…«Αυτό για την Emily…»Πάλι…«Και αυτό… για το παιδί μου!» ούρλιαξε και με όση δύναμη περιείχαντα μπράτσα του τον κοπάνησε με οργή πάνω στο μαρμαρένιο πάτωμα,σπάζοντάς του το σαγόνι, καθώς τα δόντια του είχαν πεταχτεί προςδιάφορες κατευθύνσεις. Ποτάμι αίματος ξεβράστηκε από το πρόσωπότου.Ήταν πλέον νεκρός! Παρ’ όλα αυτά, όμως, ο Harry δεν μπόρεσε ναικανοποιήσει την οργή του και συνέχισε να κοπανάει τα ήδη σπασμένακαι μη αναγνωρίσιμα μούτρα στο σκληρό πάτωμα. Η σάρκα του είχεξεσκιστεί από το πρόσωπο αφήνοντας σε πλήρη θέα τα εσωτερικάκόκκαλα. Ο Harry τον κοπανούσε για πολλή ώρα, δίχως σταματημό,και όταν επιτέλους ένιωσε τον ψυχικό του κόσμο να καταρρέει,σταμάτησε. Έριξε το κορμί του στην πόρτα και πήρε μια βαθιά ανάσα,μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Τον σκότωσε! Σκότωσετον άνθρωπο που του πήρε όλα όσα αγαπούσε, μα για κάποιονπερίεργο λόγο αυτό δεν τον έκανε να νιώσει πλήρης. Αντιθέτως, ένανέο κύμα απελπισίας ήρθε και τον παρέσυρε. Το σώμα του γλίστρησεπάνω από την πόρτα και έπεσε κάτω, μαζεύοντας τα γόνατά του καθώςδιπλωνόταν σε ένα κουβάρι… ξέσπασε σε τρανταχτά κλάματα οργής!Πικρά και απρόσκλητα δάκρυα λίμνασαν στα πρησμένα του μάτια.Όλος ο εσωτερικός κόσμος του κυριολεκτικά κατέρρευσε! Ένα απόλυτοκενό κυρίευσε τη σκοτεινή ψυχή του, κλέβοντάς του και το λιγοστόφως που κατοικούσε κάποτε μέσα στα πιο απόκρυφα βάθη της.20 January 2013, 8:14amΟι λευκές και παγωμένες νιφάδες χιονιού έπεφταν με χάρη από τα λευκάπαπλώματα του ουρανού. Ο Harry στεκόταν μπροστά από τη μαρμάρινηπλάκα που είχε χαραγμένο το όνομά της.Emily Carpenter1995-2013Δύο μικρά κεριά αχνόπαιζαν κάτω από τη μαρμάρινη πλάκα της,καθώς μια φωτογραφία από τα παιδικά της χρόνια στόλιζε το κενό.Το χιόνι συνεχίζει να πέφτει σε όλο του το μεγαλείο, στολίζοντας τονπαγωμένο φλοιό της ταλαιπωρημένης γης. Λευκά σεντόνια έχουνσκεπάσει τα γυμνά κλαριά των δέντρων και μια ελαφριά ομίχληαιωρείται στον ορίζοντα.Ένα μήνας πέρασε από τότε, και αυτός ακόμα να ξεχάσει, ακόμα νασυνέλθει. Ασπρόμαυρες εικόνες, σκέψεις, αναμνήσεις τον στοιχειώνουνκάθε μέρα, λεπτό και δευτερόλεπτο. Ο Harry καρφώνει το βλέμμα τουστο φως των κεριών, που τρεμοπαίζουν στην ψυχρή αύρα της ομίχλης.Η ψυχή του είναι άδεια, η καρδιά του παγωμένη σαν τις λευκέςνιφάδες που προσγειώνονται στις καστανές μπούκλες του. Μιασκοτεινή άβυσσος, θύελλα συναισθημάτων που δεν μπορούν απλά ναξεχαστούν στο χρόνο.Harry P.V:Πάει ένας μήνας που έφυγες δίχως καμιά προειδοποίηση. Ένας μήναςμοναξιάς. Ένα μήνας απόλυτου σκοταδιού. Ποτέ δεν πίστευα πως θατο έλεγα αυτό, μα ειλικρινά λυπάμαι. Λυπάμαι όσο δεν μπορείς ναφανταστείς που σε άφησα να μπεις στα πιο εσώκλειστα μέρη της ψυχήςμου.Μα πάνω από όλα λυπάμαι που δεν στο είπα όταν είχα την ευκαιρία.Και τώρα στέκομαι εδώ, κάτω από μια ψυχρή ομίχλη να μου κλείνει τονορίζοντα, και μιλάω στον παγωμένο άνεμο.Ίσως φταίει που ποτέ κανείς δεν μου έμαθε να αναγνωρίζω τηναγάπη, ίσως φταίω και εγώ που δεν ήθελα να την αναγνωρίσω.Μια ζωή πίστευα πως ήμουν εσωτερικά νεκρός, μέχρι που εσύ μπήκες σαν σίφουνας στον κόσμο μου και τα άλλαξες όλα με το φωςσου, το χαμόγελό σου, τα φιλιά σου, το κορμί σου, το άρωμά σου… τηνύπαρξή σου!Ήσουν το μοναδικό χρώμα στο γκρίζο πίνακα της ζωής μου, το μόνοκόκκινο τριαντάφυλλο! Ήσουν το ειδύλλιο των μαγικών παραμυθιώνπου διαβάζουμε στα παιδιά για να κοιμηθούν με την ελπίδα. Εγώ ήμουνένα από αυτά τα παιδιά, που απλά είχε χάσει την πίστη του και δενβρήκε ποτέ το θάρρος να το παραδεχτεί.Το χειρότερο δεν είναι, όμως, αυτό.Νόμιζα πως δεν είχα τίποτα, μέχρι που τα έχασα όλα!Απεβίωσαν τόσοι πολλοί, μα ποτέ δεν πίστευα πως όλοι αυτοί τοέκαναν για τη δική μου ζωή.Ο πατέρας μου που απλά ήθελε να μας προστατέψει.Η μητέρα μου, που έδωσε την ψυχή της για να ζήσω εγώ.Η Janet, που πάντα ήταν εκεί για εμένα, μέχρι την τελευταία τηςπνοή δεν με άφησε.Ο Allister, που παρά τη φρικιαστική τρέλα του, έμαθε να αγαπάει.Εσύ! Που δέχτηκες και ανέχτηκες τα πάντα, πόνεσες, έκλαψες,έκανες την απελπισία και τη δυστυχία τη νέα σου απόλαυση, με έσωσες,μα πάνω απ’ όλα με αγάπησες όπως κανένας άλλος.Και, στην τελική, απέτυχες! Θυσίασες τη ζωή σου και τη ζωή τουμελλοντικού μας καρπού έρωτα για εμένα! Και τώρα είσαι ξαπλωμένημέσα στο παγωμένο χώμα της γης και κανείς δεν σε ακούει!Κανείς ποτέ δεν πρόκειται να σε ακούσει, Emily. Ούτε καν εγώ!Η μητέρα σου θα τρελαθεί… Η ψυχή της μάνας πονάει αιώνια! Είναιη πρώτη φορά που δεν ξέρω πώς να κοιτάξω κάποιον στα μάτια, ότανθα του ανακοινώνω το θάνατο αυτού που αγαπά! Δεν κράτησα τηνυπόσχεσή μου, δεν κατάφερα να σε προστατέψω.Και εγώ; Τι νιώθω εγώ μετά από όλα αυτά; Αν με ρωτούσες λίγεςμέρες πιο μπροστά, ίσως και να σου απαντούσα.Μα τώρα δεν ξέρω πια! Απλά δεν νιώθω! Τα δάκρυά μου έχουνστεγνώσει πλέον! Η καρδιά μου απλά κόπηκε σε τρισεκατομμύριακομμάτια πάγου! Η ψυχή μου ένα ύφασμα με τρύπες, που ούτε ναπουλήσεις στον διάολο δεν μπορείς πια!Δεν ξέρω τι άξιζε και τι όχι, μα σίγουρα το μόνο που άξιζε στη ζωήμου ήταν η ύπαρξή σου.Είναι η πρώτη φορά που νιώθω πραγματικά μόνος μου, Emily!Νόμιζα πως ήξερα τι θα πει αυτό το συναίσθημα, μα έκανα λάθος! Αυτόπου ένιωθα τόσα χρόνια δεν ήταν ούτε ένα μικρό δείγμα από αυτά πουνιώθω τώρα. Ίσως ήσουν και η μόνη ζωντανή απόδειξη της ύπαρξήςμου.Δεν είμαι καλός στις λέξεις, ποτέ δεν ήμουν για την ακρίβεια, καιίσως αυτά που θα πω τώρα να είναι λόγια του αέρα, δεν ξέρω.Ήσουν, είσαι και θα είσαι η μόνη που αγαπώ και θα αγαπώ πιο πολύκαι από την αγάπη την ίδια.Πολύ παλιομοδίτικο ακούστηκε αυτό, μα έτσι είναι!Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα, διότι πολύ απλά δεν ξέρω τι άλλονα σου πω! Δεν πιστεύω να χρειάζεται να σου αραδιάσω ολόκληρεςιστορίες βουτηγμένες στο μέλι, μα να σου πω την καθαρή αλήθεια, πωςαπλά σ’ αγαπώ! Θέλω να πιστεύω πως αυτό τα λέει όλα!Δεν έχω το δικαίωμα να σου ζητάω συγχώρεση, διότι δεν θέλω να μεσυγχωρέσεις, δεν το αξίζω απλά!Το μόνο που σου ζητάω είναι να με αγαπάς όπου και αν βρίσκεσαιαυτήν τη στιγμή! Εγώ αυτό θα κάνω μέχρι και την τελευταία μου πνοή,θα σε αγαπώ αιώνια!End of Harry’s P.V.O Harry έσφιξε τα μάτια του και μια παγωμένη σταγόνα πόνουκύλησε στο μάγουλό του. Έπειτα έσκυψε και ακούμπησε το κόκκινοτριαντάφυλλο πάνω στη μαρμάρινη πλάκα, στηρίζοντας με τη σειράτου και το μαύρο του όπλο ως δείγμα σεβασμού.Ανασηκώθηκε και το κοίταξε! Το βλέμμα του κινήθηκε στιςαπαλές νιφάδες που άρχισαν να στολίζουν τα κόκκινα πέταλα τουμοναδικού ρόδου. Έκανε μεταβολή και προχώρησε προς την έξοδο τουνεκροταφείου της πόλης. Άνοιξε τη βαριά σιδερένια πόρτα και βγήκεέξω κατευθυνόμενος προς το μαύρο του τζιπ αυτοκίνητο. Ήταν έτοιμοςνα μπει, όταν ένα συναίσθημα απέραντης θλίψης τον κατέκλυσε γιαάλλη μια φορά. Σταμάτησε απότομα και γύρισε το σκοτεινό του βλέμμαπρος τη μαρμάρινη πλάκα της. Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τοεσωτερικό βολβό των πράσινων ματιών του. Ένα σφίξιμο στο στήθοςτου δυσκόλευε την αναπνοή.Πρέπει να ήταν η καρδιά του που έλιωνε από τον απέραντο πόνοπου ένιωθε, αναβλύζοντας αίμα. Ένιωσε τα σωθικά του να ξεσκίζονταιμέσα του, καθώς ένα κουβάρι από σουβλερά σύρματα έδεναν ένα βαρύκόμπο στο στομάχι του. Ήξερε πως ήταν η τελευταία φορά που θαερχόταν εδώ να την δει. Έγλειψε τα στεγνά χείλη του και χαμογέλασεαχνά μέσα από τα πικρά δάκρυά του.Δεν υπάρχουν «αντίο», μονάχα «θα τα ξαναπούμε», αγάπη μου!Και με αυτήν του την κουβέντα μπήκε προσεκτικά στο μαύροαυτοκίνητο του και χάθηκε μια για πάντα στους γκρίζους καιπαγωμένους δρόμους του μοναχικού Λονδίνου!
Αν με ρωτάνε τι έγινε μετά, τι απέγινε ο ήρωάς μας, ειλικρινά ούτεεγώ το ξέρω αυτό! Για την ακρίβεια, κανείς μας δεν θα το μάθει!Ο καθένας μπορεί να φτιάξει τα δικά του σενάρια για να νιώσεικάπως καλύτερα με την τραγική και ταυτόχρονα απροσδιόριστη αυτήκατάληξη! Εγώ το μόνο που ξέρω, το μόνο που μου έμαθε η ζωή είναιτο εξής:Ποτέ μην αργήσεις! Διώξε τον εγωισμό και το φόβο σου, λέγονταςαυτά που πραγματικά αισθάνεσαι στους ανθρώπους που αγαπάς!Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που τα μάτια σας θαανταμωθούν. Ίσως αύριο, ίσως μεθαύριο, ίσως και ποτέ!Η ύπαρξή μας σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι αιώνια. Ο καθένας έχειτο δικό του χρονικό περιθώριο. Μα, μέχρι τότε, απλά ας ζήσουμε!Ζήσε, αγάπα, νιώσε το κάθε χιλιοστό της αγάπης, γεύσουτους γλυκόπικρους χυμούς του έρωτα! Γύρνα την πλάτη σου στηναπεραντοσύνη!
Δεν ξέρω κατά πόσο θα δοθεί σημασία στα λεγόμενα και την ιστορίαμου, αλλά νομίζω πως τουλάχιστον έτσι μπόρεσα να σας περάσω έναβαθυστόχαστο μήνυμα.Όσοι το πήραν, καλώς. Όσοι όχι, πάλι καλώς!Ο καθένας ζει με τους δικούς του κανόνες και τα δικά του πρέπει, οκαθένας έχει τα όριά του, μα ας θυμηθούμε μονάχα αυτό: είμαστε απλάπεραστικοί σε αυτόν τον κόσμο, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.Και από τις πράξεις και τις επιλογές μας θα εξαρτηθεί ποιος θα μείνει!
