Sanırım hayatta yalnızız. Yanımızda olan insanlar birer hatıra sadece, bizimle hatırlanacak güzel şeyler bıraktıktan sonra giden. Doğumumuzdan ölümümüze kadarki süreçte, bir roketin uzaya çıkarken parçalarını sırayla bıraktığı gibi eksiltiyoruz hayat arkadaşlarımızı. Bazen çok seviyoruz, bazen çok üzülüyoruz. Bazen hayatın daha fazla yaşanamayacağını düşünüyoruz. Kendimizi hırpalıyoruz, zarar da veriyoruz bazen. Bazen intihara yelteniyoruz, hayatın tüm renklerini ve güzelliklerini unutup. Fakat bunun sevgi, üzüntü, özlem, aşk, mutluluk gibi güzel duyguları bizden alacağını unutuyoruz.
Zorlanıyoruz bazen, bazen kahroluyoruz, bazen özlüyoruz, bazen gitmek istiyoruz uzak diyarlara göç eden kuşlar gibi. Ama şunu unutuyoruz: Hayat, mutluluklar, başarılar, aşklar bize altın tepsilerde gelmiyor, her fırtınanın ya da her durgunluğun eninde sonunda bir sonu oluyor. Bu son bazen yaralıyor bizi, bazen güldürüyor, bazen kaygılandırıyor.
Güzel şeyler için çabalamak gerekiyor, ne yazık ki hiçbir zafere çiçekli yollardan gidemezsiniz. Çaba sarf etmeden, acı hissetmeden mutlu olamazsınız. Bunu unutuyoruz işte. Her hayatın bir inişi, bir çıkışı var. Ve eğer bir çukura düştüğünüzde, yukarıya, daha da yukarıya çıkmazsanız ve kurtarılmayı öylece beklerseniz, asla başarıya ulaşamazsınız. Bu kural hayatın her alanında önemli ve değerlidir. Hiç kimse ya da hiçbir şey sizden önemli değildir. Anahtar sizdedir aslında, sadece doğru kapıyı bulmanız gerekir.
Umutsuzluğa, çaresizliğe, yalnızlığa ve kaygıya kapılırız bazen. Hayatı boşlarız, hiçbir şeyin bizi hayata bağlayamayacağını düşünürüz. Yalnızızdır o sırada. Elimizde bir bardak şarap, üzüldüğümüz konuları, hayatımızın saçmalığını düşünürken bir umut ışığı hissederiz yüzümüzde. İşte tam o anda geçmişiniz, yaşadığınız güzel hatıralar, sizi özleyen, size değer veren insanlar aklımıza gelir. Aşk, mutluluk, hayat, mükemmel ve özel duygular, kısacası hayatın ta kendisini hissederiz o anda. Sıcaktır, içtendir, değerlidir ve özeldir. Tatlı bir tadı vardır ve o tadı tadınca, geçmişimiz gözümüzün önüne gelir. Ufak bir sırıtma, ufak ama anlamlı bir bakış. İşte o anda hayatın güzelliğini kavrarız. Birbirine aşkla baktığımız insanları, sokakta top oynarken gol attıktan sonraki hissiyatı, gooooll ronaldoo goool demeyi, duygusal bir filmin içimizi ısıtırkenki sahnesini, annemizin bize aşkla bakan gözlerini, yeni pişen en sevdiğimiz yemeğin kokusunu, yeni doğan kardeşimizin mükemmeliğini ve temiz havayı içimize çektiğimiz anı hatırlarız. İşte o an, hayatımızın en anlamlı anıdır.
Hayat güzeldir, anlamlıdır ve yaşanacak daha çok fazla güzel gelecek hatırasına sahiptir. Sahip çıkın ve kaybetmeyin, özeldir ve sizindir.
Unutmayın,
Hayatı hayat yapan zorluklar ve o zorluklara karşı koyduktan sonraki mutluluğumuzdur.
Devam edecek...
