Mariah

Mariah drukte zich dichter tegen me aan. Ze deed haar ogen dicht, en kroop weg in haar sjaal. "Alles oké?" Vroeg ik. "Ja, gewoon koud.." Zei ze bibberend, met een klein glimlachje. De andere mensen in de trein leken het net zo koud te hebben. "Ik kan niet geloven dat ze geen verwarming hebben in deze dingen" fluisterde ik in Mariah's oor, terwijl ik met de hand die niet om haar heen zat op de stoel voor me klopte. Mariah lachte weer zachtjes, met kuiltjes in haar wangen en rode wangen van de kou. Ze zei niks terug. Na een tijdje deed ik mijn ogen ook dicht.

We werden wakker uit ons gedeelde rustmoment door een scherpe bocht en een krakende stem door de luidspreker. 'In about half an hour we will be in Heonsburg." Ik keek Mariah aan en fluisterde zachtjes in haar oor "we zijn er bijna, hé?" Ze knikte. Het licht in het gangetje flikkerde aan en uit, en bleef na een tijdje helemaal uit. 'Oké, dus ook geen licht meer.' Ik pakte mijn rugtas en ritste hem open, pakte mijn flesje water en stond voorzichtig op. "Ik ga even water halen" siste ik tegen Mariah, maar ze leek al te slapen. Half op de tast ging ik door het gangpad naar het lampje waar WC naast stond. Daar ging ik de deur binnen. Er was een klein fonteintje, waar ik mijn fles onder hield. Ik keek in de spiegel. Rode wallen vormden zich onder mijn ogen en mijn lip was gebarsten. Mijn haar hing in een losse vlecht, met een paar plukken in mijn gezicht. Ik had mijn jas eerder aan Mariah gegeven, en had alleen nog maar mijn zandkleurige trui als bescherming tegen de kou. Nadat het flesje gevuld was strompelde ik me vasthoudend aan de stoelleuningen weer terug naar Mariah. Ze leek te slapen. Ik duwde haar opzij zonder haar wakker te maken en ging zitten.

'We have arrived at Heonsburg'. De deuren gingen open, en mensen strompelde uit hun stoelen naar buiten; reikend naar het licht dat vanaf het station kwam. Ik schudde Mariah wakker, en trok haar en mijn rugzak mee. Zij zelf had een kleinere handtas. Het perronnetje werd verlicht door TL-lampen, en ik vroeg me af of het normaliter niet drukker was hier. Ik keek naar de klok. 11 uur s' nachts. Ik duwde de half-slapende Mariah naar de trappen toe en beneden aan de trap was er een loket. "Excuseer mij, maar weet u waar het Port Hotel is?" De man achter het loket keek me aan en zei op slome toon "da's aan het dorps plein." "Dank u wel!" Zei ik vrolijk en trok Mariah mee.

"Moeten we dit vandaag doen?" Mariah trok een vies gezicht. Ze zag er moe uit, en ze had gelijk. We konden onmogelijk alles op één dag regelen. We moesten ook slapen. "Een nachtje in Port Hotel blijven dan?" Vroeg ik. Mariah schudde haar hoofd. "We hebben niet genoeg geld bij ons. Bovendien, zo'n hotel heeft vast geen kamers vrij." Zei ze. Daar had ze een punt. "Maar wat wil je dan? Bij mensen aanbellen en vragen of we daar mogen slapen?" Ik keek haar waarschijnlijk wantrouwig aan want ze zuchtte en zei: "nee, ik heb een beter idee." En dat is de rede dat ik en Mariah die nacht in een steegje hebben geslapen.