Ik Heb Werkelijk Geen Idee

Piloot

Er is een vraag. Een vraag waar ik al jaren mee zit. Ik ga er niet op vooruit, ik ga er niet op achteruit. Die ene vraag zorgt ervoor dat ik stil sta. Stil. Alles beweegt, het leven gaat door, mensen gaan door alleen ik sta stil. Ten minste, zo zie ik het. Een buitenstaander zou zeggen: 'Ik wou dat ik jouw leven had.'

De zomer van 2013.

Ik zat op de fiets. De zon scheen, ik had het heet. Want ik droeg geen korte broek. Dat doe ik nooit als ik buiten ben want ik ben te onzeker over mijn melkflessen. Dus ik zweette. Maar dat kwam vooral vanwege het feit dat ik geen conditie had, sporten is saai.

Naomi die droeg natuurlijk wel een korte broek, met een nog korter shirtje. Ze fietste naast me in deze hete zon door de woonwijken heen. Met haar gebruinde benen met nog donkerder bruin haar.

We hadden trek dus we gingen met zijn tweeën er op uit om een frikandel en wat patat bij de snackbar te halen. We kwamen vanaf haar huis dus ik was haar aan het volgen aangezien ik niet bekent was met deze buurt. Ik kende Naomi nog maar sinds een jaar of twee. We waren best goede vriendinnen alleen ik hield altijd mijn afstand. Want ja, zo was ik.

'Echt heerlijk dit weer, ik kan er altijd zo van genieten.' zei ze terwijl ze haar hand los liet op de wind.

Ik keek naar de zachte schommeling van boven naar beneden. 'Ja, echt heerlijk.' zei ik terwijl ik diep adem haalde. Ze mocht niet weten dat ik eigenlijk buiten adem was.

'Ik ben zo jaloers op je haar,' ging ze verder, 'het heeft zo een prachtige glans in het zonlicht.' Ze keek me aan maar voornamelijk naar maar diep rode haren die achter mijn rug in de wind waaide.

'Dank je.' zei ik en ik keek weer vooruit naar een onbekende weg.

'Ik wou dat ik jouw leven had.'

Dat iemand ooit zo een uitspraak kon doen, verbaasde me. Ik herinner me nog de verwarring waar ik mee zat die ene middag. Hoe kan ze jaloers zijn op mijn leven? Hoe kan zij mijn leven willen? Ze wist niets over me! Ik wist bijna niets over mezelf! Het enige wat op die leeftijd me duidelijk was, was het feit dat ik niet gelukkig was. Maar dat wist zij natuurlijk niet, Naomi had geen idee.

Nu zit ik hier, terug te denken aan die ene middag van jaren terug. En het verbaasd me nog steeds. Betekend dat dat ik geen steek vooruit ben gekomen? Ik wil er niets eens over na denken, ik wil het nog een klein beetje positief houden.

Een klein beetje positief... Grappig als je er over na denkt. Wat is positief? Wanneer is iets positief? Wanneer het je gelukkig maakt? Maar dingen hoeven je toch niet per se gelukkig te maken wanneer het positief is?

December 2017

Een glazen tafel, wie bedenkt dat nou? Je ziet alle vingerafdrukken en alle vuil zie je zo! Nu kon iedereen ook mijn benen zien, God ik moest niet zo zeiken!

Mijn stiefmoeder pakte het boord wat voor me lag, blijkbaar waren we klaar met het avondeten. Ik wilde niet tegen haar zeggen dat ik nog meer wilde eten aangezien ik haar maar twee keer in het jaar zie en haar graag te vriend wil houden.

Mijn vader zat recht tegen over me, mijn oudere broer daarnaast. Ik sprak ze allebei niet zo veel. Heel eerlijk, ik sprak bijna niemand in dit huis vaak. Mijn vader was aan het luisteren naar mijn broer die het had over zijn vriendin. Ik luisterde er niet echt naar, niet mijn probleem.

'Is liefde iets goeds?' hoorde ik Max opeens zeggen.

Ik keek op van de glazen tafel en keek hem aan. Hij zat met het meest serieuze gezicht dat ik hem ooit heb zien trekken in zeventien jaar tijd te kijken naar mijn vader. Hij bleef stil.

'Waarom zou het niet goed zijn?' vroeg ik aan mijn broer.

Hij keek me aan. 'Wanneer je iemand anders er pijn mee doet.'

Ik liet die vraag hangen. Ik wist dat het niet zo goed liep tussen Max en zijn vriendin, maar ik wist het nooit zo zeker als op dit punt. Het enige wat ik wist van die meid was dat ze fysiek niet sterk was, niet ontzettend aantrekkelijk was maar de mooiste blauwe ogen had die ik ooit heb mee gemaakt.

'Liefde is iets goeds, maar alleen voor jezelf.' Ik keek mijn broer serieus aan, hij bleef samen met mijn vader doodstil. 'Liefde is ontzettend egoïstisch. Je doet het alleen maar voor jezelf. Je houdt van iemand omdat jij dat vind en niemand anders heeft te maken met dat gevoel, behalve jezelf. Je hebt niet lief voor iemand anders, je hebt lief wanneer jij dat wilt. Je hart bonkt alleen harder voor een ander of iets anders, wanneer jouw hart dat wilt.'

'Maar egoïstisch zijn is slecht, toch? Dus is lief hebben dan ook slecht volgens jou?'

'Nee, het is goed voor jezelf. Het maakt jezelf gelukkig. Over het algemeen ten minste. Je kan er ook iemand pijn mee doen, maar je kunt er ook iemand gelukkig mee maken. Dus is liefde iets slechts? Nee. Het is alleen maar slecht wanneer jij je er zo naar gedraagt. Het is niet slecht omdat het er is.'

Max was stil, hij keek voor zich uit waar niemand zat. Ik kon hem zien denken. Ik kon zien dat hij alle woorden die ik hem net had verteld in zich opnam, analyseerde en er een juiste reactie op probeerde te maken.

Op dat punt in mijn leven stond ik net zo stil als nu. Ik stond nog steeds met dezelfde vraag. Ik wist toen alleen nog niet dat ik stil stond vanwege die ene vraag. Maar nu weet ik het zeker.

Wanneer is het juist?

Wanneer, is hij de juiste persoon?