|TH| Oblivious (ฟิคแปล)​✔

Chapter III

❝Is it made up in my mind?
นี่ฉันคิดไปเองฝ่ายเดียวหรือเปล่านะ?
Am I crazy, just wasting time? 
ฉันบ้าไปแล้วหรือเปล่า หรือมันเป็นเพียงแค่การเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์?
I think this could be love 
ฉันคิดว่านี่คือความรักแน่ๆ
I am serious.❞
นี่ฉันจริงจังนะ

  ♥ .•*'¨'*•.¸¸.•*'¨'*•.¸¸.•*'¨'*•.¸¸.•*'¨'*•.¸¸.•♥ 

(ช/ค P.O.V) 

หลังจากที่เราเดินไปหยิบพาสต้ามาจากฟรายแพน เราก็เดินไปนั่งกับโทมัส มินโฮและนิวท์ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่หันหน้ามามองฉัน แต่นิวท์ก็ไม่ได้ลุกหนีไปจากโต๊ะ ฉันเดาว่าเราคงมาถูกทางแล้ว

"ไงสุดสวย ให้ฉันนั่งด้วยคนได้ไหมจ๊ะ?" คราวนี้เป็นแกลลี

"ยังไงนายก็จะนั่งให้ได้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง" ฉันตอบกลับเนือยๆ

แกลลีนั่งลงใกล้ๆกับฉันและค่อยๆเขยิบเข้ามาชิดกับฉันให้ใกล้ที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ จากนั้นเขาก็ตวัดแขนมาโอบไหล่ของฉัน แต่ฉันเบี่ยงตัวหนีเขาเสียก่อนทำให้คนอื่นๆที่นั่งร่วมโต๊ะพากันหัวเราะใส่แกลลีและนิวท์เองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

"นายควรไปได้แล้ว" โทมัสเอ่ย เขามักจะคอยปกป้องฉันจากชาวทุ่งคนอื่นๆเหมือนกับพี่ชายที่ดูแลน้องสาวอยู่เสมอเลย

เมื่อเห็นว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้อนรับ แกลลีจึงย้ายไปนั่งที่โต๊ะของพวกนักสร้างคนอื่นๆแทน

"โอ้พระเจ้า! ขอบใจนะ ฉันล่ะเกลียดแกลลีชะมัด" ฉันเอ่ยขอบคุณโทมัส

"ไม่มีปัญหา" โทมัสตอบ

"ตราบใดที่เธอไม่ออกเดทกับเจ้าเพียกนั่นน่ะนะ" นิวท์พูดขึ้นแล้วจากนั้นเขาก็หันไปสนใจกับอาหารที่อยู่ในจานของตัวเองต่อ

เทเรซาหันมามองฉันก่อนจะยักคิ้วให้กับฉัน

"อี๋! ในบรรดาลิสต์รายชื่อคนที่ฉันจะเดทด้วยอ่ะนะ แกลลีน่ะอยู่อันดับท้ายสุดเลยล่ะ"

"แล้วฉันอยู่อันดับไหนล่ะจ๊ะฮันนี่?"มินโฮถาม

"ใกล้ๆกับที่สองล่ะมั้งนะ" ฉันตอบ

ทุกคนหัวเราะ โดยเฉพาะนิวท์ ที่เป็นคนหัวเราะดังที่สุด เทเรซาหันมามองฉันก่อนจะทำมือเป็นรูปหัวใจส่งมาให้ฉันโดยทำให้แน่ใจว่าจะมีแต่ฉันเท่านั้นที่เห็น ฉันกลอกตาใส่เธอ เขาไม่ได้ชอบฉันเสียหน่อย...

"ฉันง่วงนอนแล้วล่ะ เธอจะไปพร้อมกันกับฉันเลยไหม(ช/ค)?" เทเรซาถาม

"ไปสิ ราตรีสวัสดิ์นะหนุ่มๆ" ฉันพูดขณะที่โบกมือบ๊ายบายพวกเขา

พวกเขาโบกมือบ๊ายบายกลับ ทุกคนยกเว้น นิวท์... ฉันเดาว่าเขาคงรังเกียจฉันจริงๆสินะ ฉันนี่งี่เง่าจริงๆที่คาดหวังสูงเกินไป ทำไมฉันถึงได้โง่แบบนี้นะ?