Benim Hislerim, Benim Kalemim

Yaşamak Daha Zor

Bir mahvoluş hikayesi benimkisi. Hayatının en güzel döneminde çaresizliğe boyun eğmiş bir kader mahkumunun hikayesi. Hassaslığımın, bitkinliğimin, acılarımın ardına gizlendiğim yıllara dönüyorum yeniden.

Eli mahkum, yardıma muhtaç, gençliğime doyamadan hastalığa tutsak bir insandım. Ruhum bedenimdeydi ama ölüydüm. Suçluydum biraz da. Henüz on yedi yaşında şiirlere aldanmıştım. Umutsuz, mutsuzdum... Duygular benim için somuttu.

Dayanamadım sonunda. Yaşayan bir ölüydüm, gözlerimi kapattım nihayetinde. Karşımda koca bir cehennem beklerken sevdiklerimi gördüm yeniden. Belki de sevilmediklerimi... Ben onları kalbimde hissederken onlar beni hayal kırıklığına uğrattı.

Mutluydum, ölüm huzurdu. Nerden bilebilirdim ki ardımda acıyan bakışlar bıraktığımı? Üzülenler vardı elbet ama benim istediğim bu değildi. Varlığımın ne değeri vardı ki yokluğum acı versin?

Ben ait olduğum yerdeyim aslında. Gözkyüzüne şiirler yazardım hep, imrenirdim, şiir olmak isterdim ben de. Bir kadının gözyaşlarının sardığı sayfalarda acı olmak isterdim. Belki de böyleyim. İşte bu yüzden mutluyum. Acımasın kimse bana, ben gençliğimi asıl şimdi yaşıyorum.