Wait a minute

Chapter 2

~~~
Αθηνά pov

Προσπαθώ να ανοίξω τα βλέφαρα μου, αλλά αδυνατώ. Είναι σαν κάτι να με τραβάει πίσω για το κάνω. Έπειτα από πολλές προσπάθειες καταφέρνω και τα ανοίγω.

Συνειδητοποιώ ότι αυτό το δωμάτιο δεν ανήκει σε μένα. Δεν μπορώ να επεξεργαστώ το τι έγινε εχτές.

Δίπλα μου αντικρίζω ένα άτομο που δεν το αναγνωρίζω. Δεν φοράει ρούχα και το μόνο που το καλύπτει είναι ένα άσπρο σεντόνι.

Σηκώνω λίγο το σεντόνι που κάλυπτε εμένα. Βλέπω ότι και εγώ δεν φοράω ρούχα.

Καταλαβαίνω ότι εχτές που βγήκα ήπια πολύ. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως βρέθηκα εδώ.

Πρέπει να σηκωθώ και να φύγω. Δεν θέλω να με δει όταν ξυπνήσει. Δεν έπρεπε να γίνει τίποτα. Συχαίνομαι κάτι τέτοια πράγματα. Δεν είμαι από τις κοπέλες που θα πήγαινα με τον κάθε τυχόντα.

Σηκώνομαι αργά αργά χωρίς να κάνω κάποια φασαρία. Κοντά στην πόρτα βρίσκω τα εσώρουχα μου. Τα σηκώνω από κάτω και τα φοράω.

Ανοίγω την πορτα όσο σιγά θα μπορούσα και την κλείνω πίσω μου απαλά. Μερικα από λίγα βήματα βρίσκω τα παπούτσια μου. Σκύβω και τα παίρνω στα χέρια μου.

Μόλις σκαναρω λίγο το χώρο βλέπω πεταμένο το φόρεμα μου κοντά στην πόρτα μαζί με το τσαντάκι μου.

Κατευθύνομαι προς τα εκεί. Φοράω το φόρεμα μου και παίρνω και το τσαντάκι μου.

Τα παπούτσια αποφασίζω να μην τα φορέσω ακόμα, γιατι θα κάνω φασαρία.

Όταν πάω να ανοίξω την πόρτα ακούω από το δωμάτιο ένα τηλέφωνο να χτυπά. Τον ακούω να βρίζει λίγο δυνατά, διότι τον ξύπνησαν.

Φεύγω τελικά από εκείνο το διαμέρισμα. Κατεβαίνω τα σκαλιά της πολυκατοικίας τρέχοντας.

Μόλις φτάνω στην κεντρική είσοδο φοράω τα παπούτσια μου. Βγαίνω έξω από εκεί και περπατώ λίγο άκρη άκρη του πεζοδρομίου χωρίς να κοιτάω μπροστά μου.

Σιγά σιγά έρχονται μερικές εικόνες από την χθεσινή βραδιά. Καταριέμαι τον εαυτό μου για αυτά που συνέβησαν.