Mysterious Canvas

Chapter 41

Δοκιμαζω να την παρω τηλέφωνο και βλεπω οτι καλει.Μηπως μου λεει ψεματα η Ευα?

Σηκωνομαι απογοητευμενος και ξαφνικα ετσι οπως στριβω το κεφαλι μου μενω κοκκαλο.

Αντικριζω την Αμελια να περπαταει
στο πεζοδρομιο μαζι με ενα ψηλο αγορι
και ακουω γελια.

"Αμελια?"Ρωταω φωναχτα και οι
δυο σταματανε.Σηκωνομαι πανω
νευριασμενος και οι υποψιες μου
βγαινουν αληθινες.

"Που ησουν?Το ξερεις οτι ανυσηχησαμε ολοι μας?Κι εσυ αντι να μας πεις οτι εισαι ζωντανη τριγυρνας με τον γκομενο."

Σφιγγω τις γροθιες μου και ριχνω μια
ματια στο αγορι πιο πισω αλλα σκοταδι
πεφτει στο προσωπο του και δεν
μπορω να τον αναγνωρισω.

"Αα για να σου πω!Δεν εισαι ο πατερας μου για να μου κανεις κυρηγμα.Εσυ ο ιδιος με αφησες να παω σπιτι μονη μου και αν δεν ειχε ερθει αυτος τωρα θα βρισκομουν σε κανα χαντακι κακομεταχειρισμενη."
Θυμωμενα δακρυα κυλανε στα μαγουλα της και παρεμεινα αμιλητος.

Το αγορι την πηρε στην αγκαλια του
-κατι που ηθελα να κανω ο ιδιος- και τα τρεμαμενα χερια της τον εσφιξαν
κοντα της.

Προχωραω προς την μηχανη μου
ξεφυσωντας και φευγω χωρις να
ριξω αλλη ματια πισω μου.

Αμελιας Pov

"Παμε μια βολτα να παρεις αερα?"
Με ρωταει ο Αγνωστος και γνεφω
καταφατικα.

Βγαινουμε εξω απο το σπιτι του
και κανουμε βολτες προς τα κατω
μιλωντας για διαφορα.

Ειχα αναπτυξει μια ανεση μαζι του.
Περιεργο γιατι παιζει να τον ξερω
μια μερα αλλα μου φαινεται λες και
τον ξερω αρκετο καιρο.

"Να σου πω ενα ανεκδοτο?"
Με ρωταει και τον κοιταω
σκεπτικα.

"Ειναι αναγκη?"Λεω με ενα
λοξο χαμογελο να στολιζει το
προσωπο μου και σταυρωνει τα
γυμνασμενα χερια του στο στηθος
του παριστανοντας τον θυμωμενο.

"Εε μην μου κρατας μουτρα."
Παραπονιεμαι οταν αρχισε να περπαταει μονος του και να μην μου μιλαει.Τρεχω να
τον προφτασω και τραβαω το μανικι της
μπλουζας του.

Βγαζω λιγο πιο εξω το κατω χειλος μου
και κανω puppy eyes.Στριφογυριζει τα
ματια του και βγαζει ενα γελακι.

"Κανενας δεν παραμενει για πολυ
θυμωμενος με μενα."Υπερηφανευομαι
και κουναει το κεφαλι του αποδοκιμαστικα.