Zawgyi
*ေႂကြ*
"ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ...Chanyeol..."
တိုးေဖ်ာ့တဲ့အသံေတြေအာက္Chanyeolဝပ္တြားရျမဲ..
"သခင္ေလး.သတိေမ့ေနတာ၂ရက္႐ွိၿပီ။.."
"ဘာရယ္...ဘာျဖစ္လို႔လဲ.."
အံ့ႁသသြားတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ေဘးဘီကိုဝဲၾကည္ၿပီးနားထင္ေလးေပၚလက္တင္ၿပီးစဥ္းစားကာမွ
လြန္ခဲ့တဲ့၂ရက္က အၿဖစ္အပ်က္ကိုသတိရလာသည္။"စိတ္ပူလိူ႔ေသေတာ့မွာဘဲ..၂ရက္အတြင္း႐ူးသြားမလားမွတ္ရတယ္။
သခင္ကေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအိပ္ေနတယ္။"ျဖဴေဖြးေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာကေန ပါးရဲရဲေလးျဖစ္သြားတာကိုျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္ေသးတယ္။
"ဘယ္သူကမင္းကိုစိတ္ပူခိူင္းလိူ႔လဲ..ဟြန္႔..."သခင္႐ယ္..ဒီထက္ပိုခ်စ္စရာမေကာင္းပါနဲ႔လား
မ်က္ႏွာေလးကိုဆြဲစုတ္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္အသည္းယားလြန္းလိူ႔ပါ။"ဒါဆိူ....ဆန္ျပဳတ္ သြားယူေပးမယ္ေနာ္..ခဏေစာင့္.."
"Chan...."
ထသြားတဲ့ Chanyeolလက္က္ုိလွမ္းဆြဲပီးေခၚလိုက္တဲ့အမည္နာမေလးတခု...
Chan...တဲ့။ သခင္ရယ္...အ႐ူးရင့္ေအာင္မလူက္ပါနဲ႔လား...။"Wae?သခင္ေလး..."
"ငါ့ကိူမုန္းလား..."
ဘယ္လိုေမးလိုက္တာပါလိမ့္..
အဲ့စကားကိုက်ေနာ္ကေမးရမွာ..
မူန္းလိူ႔မရေအာင္ခ်စ္ေနတာကိုဘယ္လိုေျပာရမလဲ..."အမုန္းေတြကိုလြန္တယ္...."
ေဟာ...အမုန္းေတြကိုလြန္သြားေတာ့အခ်စ္ဘဲက်န္ခဲ့တာေပါ့..ငိငိ..
က်ေနာ့္စကားကိုနားမလည္သလိုနဲ့ေၾကာင္အအက်န္ေနတဲ့သခင့္ပံုကိုဘဝမွာပထမဆံုးျမင္ဖူးျခင္းပါ။က်ေနာ္အရင္ကျမင္ေနက်သခင့္ပံုစံက
မ်က္ေမွာင္တြန္႔ခ်ိဴးခ်ိဳးမ်က္လံူးကေလွာင္ျပံဴး ႏႈတ္ခမ္းကမဲ့ျပံဳး...ႏႈတ္ဖ်ားကထြက္လာတဲ့စကားေတြက အက္စစ္ေတြ...
ခုလဲ သူျပန္ေနေကာင္းလာရင္ အရင္လိူျပန္ဖစ္လာပါအံူးမယ္။