Böğürtlenli Kek-[Kek Serisi 1]

b.k *33*

33. BÖLÜM

-10 Ay Sonra-

 

“Alexis! Neredesin kızım? Alexis!”

“Her şey hazır mı Afra?”

“Evet baba her şey hazır. Gökhan da gelmek üzere. Tek problem Alexis’i bulamıyorum.”

“Babaannenin yanında olmalı.”

Babaannem birkaç aydır bizimle beraber yaşıyordu. Zorlu üniversite sınavına hazırlanırken annemin yerine bana o destek olmuştu. On ay içinde pek bir şey değişmedi aslında.

Aleyna ve Berkay sessizce ilişkilerini sürdürüyorlar.

Sevgi psikolog yardımı alıyor. Dört kere –belki daha fazla- üzerime atlayınca sonunda ailesi de onun için endişelenmeye başladılar.

Mert ve Su Eskişehir’de bir eve yerleşmek üzere. Üniversiteyi orada kazandılar. Gerçi Yıldırım amcayı ikna etmek haftalar sürdü ama başardık.

Deniz ise sevgilisinin yanına İzmir’e gidiyor.

Su’nun küçük ve fazlasıyla sevimli, henüz birkaç aylık olan bir erkek kardeşi oldu. Adı Kaan. Su’nun onun için seçtiği bir isim bu.

Gökhan ve bana gelince… Geçtiğimiz aylarda birbirimizi çok özlediğimizi kabul ediyorum. İlişkimizin birinci yılını yeni arkamızda bırakmanın güzel hissini yaşıyorum. Üzerimde onunkinin eşi olan gömlekle beraber valizlerimden birini kapının dışına çekeliyorum.

Elbette bu aylar hep mükemmel geçmedi. Kıskançlık krizleri, tripler ve büyük kavgalar da yaşadık ama hepsinin üstesinden gelmeyi başardık.

Telefonum çalınca ekrana baktım. Annem.

Evet, doğru bildiniz, annemle ilişkimiz eskisinden daha beter bir halde. Her geçen gün biraz daha ilgisiz hale geliyor ve bu beni fazlasıyla üzüyor. Düşüncelerimden sıyrılıp telefonumun ekranını yana kaydırarak aramayı cevapladım.

“Efendim anne?”

“Merhaba kızım. Nasılsın?”

“İyiyim anne. Sen nasılsın?”

“Ben de iyiyim. Yolculuk başlamadan seni bir arayayım dedim. Alexis nasıl?”

“İyi anne, büyüyor işte.”

“Babaannen?”

“Evden ayrılacağım için üzülüyor ama kabullendi.”

“En azından bana yakın bir şehire geliyorsun. İstediğin her zaman gelebileceğini biliyorsun değil mi?”

“Biliyorum anneciğim.”

“Peki. Bir şey söylemiyorsan kapatıyorum böğürtlen.”

“Kendine iyi bak anne.”

“Sen de kızım. İyi yolculuklar.”

“Teşekkürler anne.”

Valizimi çekelemeye devam edince Alexis paytak adımlarıyla mutfaktan çıkıp yanıma doğru gelmeye başladı. Valizimi bırakıp onu kucağıma aldım ve “İşte kızım buradaymış,” dedim. Bana bir surat yalama ve havlamayla karşılık verince onu kucağımdan indirdim.