"bir kıvılcım düşer önce, büyür yavaş yavaş.." diye fısıldar radyo, müzik. ve sen kapatırsın, hava almak için çıkarsın teras katına. gecenin dördü, yapayalnız kalırsın ya kendinle.
bir yalanın içinde boğulursun ilk, dersin bu sefer;
"yok, duvar tekmelemekle olacak iş değil. yalnız kalmak istemiyorum bu alacakaranlıkta."
elin telefona gider, sonra onun numarasına. omuz silkersin, ve sonra sana en yakın olanı ararsın. telefonu açar, sesini duyar rahatlarsın. daha açar açmaz anlar konuşmadan, nefesinden anlar. boşuna en yakınım demezsin ona.
"neyin var?" der. evinde gibi hissedersin. evinde hissetmek için askılıkta ceketinin durması senin sırtını sıvazlamaz, o sıcak eli ta uzaklardan hissetmen gerekir. susarsın, o anlar. ona gökyüzünü anlatırsın, ona gökyüzü dersin.
"yıldızlar bu gece çok parlak" dersin. o senin sesindeki mutluluktan hüznünü ayıklar. onun baktığı tavan uzay oluverir. sevinirsin biraz da olsa. konuşur seninle güneş ufukta görünene kadar. apartmanların üzerinde süzülür, ve balkonlara asılmış birkaç çamaşır hafif bir rüzgarla uçuşur. belki onlarda gökyüzünde olmak istiyordur?!
kapatmadan önce dediğin o iki çift laf, sana en güzel sabah uykusunu verir.
"seni seviyorum."
"ben daha çok seviyorum."
