The Red Circle

Een lange reis waar geen einde aan lijkt te komen.

Ik hoor een stem. Hij klinkt zacht en deep. Aan de stem te horen is het van een jonge. Ik lig niet er niet erg zacht. Het is erg hard onder mij. Ik wil terug naar mijk bed. Daar is het zacht. Ik weet dat er iets gebeurt is maar ik weet niet goed wat. Het enige wat nog in mijn  geheugen zit is een hond? Oké, raar. De jonge met de zachte stem duwt me zachtjes. Hij roept mijn naam. Nou, niet echt roepen, maar het zit er niet ver vanaf. Ik wil niet wakker worden. Daar ben ik nog veel te moe voor. Ik begin terug bij mijn zinnen te komen. Nee! roept mijn innerlijk stemmetje. Maar mijn lichaam denkt daar anders over. Ik doe mijn ogen open. Het licht schijnt in mijn ogen. Wow, ben ik in de hemel? Ik wil nog niet dood zijn. Ik moet de wereld redden. Door even te knipperen met mijn ogen wordt mijn zicht weer helder. Ik lig met mijn rug in het bos. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes want het zonlicht doet pijn. " Eindelijk, je bent terug," zegt Jake en komt boven mijn hoofd hangen. Een ketting hangt om zijn nek en wiebelt heen en weer omdat Jake beweegt. Ik wist niet dat hij een ketting droeg, maar het staat hem wel ongelooflijk sexy! Het is niet het moment...

Ik ga recht zitten, maar daar heb ik meteen spijt van. Er komt een bonkende hoofdpijn in mijn hoofd. Alles wordt draaierig en ik wou dat ik gewoon was blijven liggen. "Woow", zeg ik en ik leg mijn hand op mijn hoofd. "Je ziet er niet goed uit. Waar heb je pijn?" vraagt hij lief. Ik wijs naar mijn hoofd. Hij legt zijn hand op mijn hoofd. Ze voelen koud aan en dat doet echt goed. "Dankje", fluister ik en glimlach naar hem. Hij doet hetzelfde. "Wat is er eigenlijk gebeurt?" vraag ik aan hem. Hij kijkt rond zich en zegt dan:" Wel die 'honden' waren ons aan het aanvallen. Ik pakte de 'honden die niet konden praten' en jij vechtte met Jaldo. Toen ik klaar was met de 'honden' bewusteloos te slagen dacht ik dat je wel hulp kon gebruiken. En toen zag ik je daar onder Jaldo liggen. De stok die je ervoor vast had lag een beetje verderop. Ik heb hem gepakt en heb dan Jaldo neergeslagen." Ik kan mijn oren niet geloven. Hij is mijn held. Ik denk geen seconde na en vlieg hem om de hals. Hij grinnikt even en slaat dan zijn arme om me heen. Hij heeft mijn leven gered. Dankzij hem kan ik nu de wereld redden. Oké,  ik moet er echt mee stoppen met dat te zeggen. Iedereen weet het al ondertussen. "Dankje, dankje, dankje..." bedank ik hem. Hij lacht. "Dat is graag gedaan."

"Maar waarom lag ik dan hier op de grond te slapen? Het enige wat ik mij kan herinneren is dat we aan het lopen waren." "Wel, je begon ineens trager te lopen en ik wist dat er iets niet goed was. En toen, zo ineens uit het niets, zakte je door elkaar. Ik ben gestopt en heb je opgepakt en ik moet zeggen het was niet makkelijk om te lopen met jouw slappe lichaam op mijn rug, niet dat je zwaar bent ofzo. Toen ik de honden niet meer zag heb ik je neergelegt en gewacht tot je wakker werd." Ik lach en knuffel hem nog een harder. Mijn hart gaat als een razende tekeer en de bom van vlinders ontploft in mijn buik. Hier zitten we dan. In het midden van het bos te knuffelen terwijl we eigenlijk een missie moeten voltooien. Ik laat een zucht horen. Zijn gezicht zit in mijn nek en zijn adem geeft me nog meer kriebels. "We moeten maar eens verder gaan", fluistert Jake. Ik knik zachtjes en laat hem langzaam los. Nu ik zijn sexy lichaam niet meer tegen me aan heb krijg ik het koud Het zal ook wel niet, ik heb alleen een T-shirt aan. Ik sta recht en Jake doet hetzelfde. Hij kijkt me bezorgd aan. "Hé", zegt hij als hij naar me toe komt," je hebt het koud." Hij wrijft over mijn armen. Ik knik en kijk in zijn ogen. Hij heeft nog steeds zijn lenzen aan maar dat kan mij niet veel schelen. Met of zonder die lenzen hij blijft een goddelik gezicht hebben. "Wacht", zegt hij. Hij doet zijn pull uit en geeft hem aan mij. "Nee, straks krijg jij het koud", protesteer ik. Hij grinnikt. "Ik heb nog een jas en jij hebt niets dus Je doet mijn pull aan. En geen gemaar." Een kleine lach komt tevoorschijn op mijn lippen. Ik pak de jas en doe hem aan. 

Een warme gloed komt over mij heen. Hij is veel te groot maar zo kan ik mijn handen lekker in de mouwen steken. Ik rits de pull dicht. "Laten we dan maar verder gaan zeker?" zeg ik. We lopen verder. De wolken zijn grijs en een kleine ijzige wind steekt op. De bladeren aan de bomen ritselen zachtjes. "Hoe komt het dat je eigenlijk niet gevangen bent genomen door de Red Circles?" vraag ik aan Jake. "Ik draag eigenlijk altijd lenzen. Ik heb er geen last van. Er zijn ooit wel eens mannen komen aankloppen maar veel hebben ze niet kunnen zien vermits we lenzen dragen", vertelt hij. Ik laat mijn nieuwsgierigeid me over nemen en vraag:" Wie zijn we?" Jake zucht. "Mijn vader en klein zusje." Hij heeft een klein zusje. Waar zou zijn moeder zijn. Zonder dat ik het besef rolt de vraag uit mijn mond. "Waar is je moeder?" Meteen houd ik mijn hand voor mijn mond. "Sorry", fluister ik. Jake schudt zijn hoofd. "Het is niets. Mijn moeder is bij ons weggegaan toen ze ontdekte dat we alle drie Red Circles waren. Ik heb van kleins af aan met lenzen rondgelopen. Mijn vader had ze me gegeven. Toen ik baby was zag je de rode cirkel nog niet zo goed. Het is sterker geworden met de jaren. Maar ze zijn niet zo fel als die van jou. Toen mijn zusje geboren wer, zag je het ook niet zo goed en toen ze twee jaar was begon je het echt te zien. Ze weigerde om lenze aan te doen. En toen ontdekte mam het. Ze heeft staan schreeuwen en ze heeft mijn vader zelfs geslagen. Ze heeft haar koffers gepakt en is vertrokken." De pijn is in zijn stem te horen.Het lijkt alsof hij kwaad is want hij balt zijn vuisten. Ik leg mijn hand op zijn schouder terwijl we stappen. Hij ontspant door mijn aanraking. "Het spijt me. Je verdient iemand beter dan haar. Iemand die je liefde geeft. Ik wil zeggen dat ik je begrijp omdat ik hetzelfde heb meegemaakt, maar dat kan ik niet. Het spijt me echt heel erg." Hij haalt zijn schouders op.