Melekler Ve Şeytanlar (Düzenleniyor...)

15 - Öz

Medya : Castiel

Mp3 - Starset - my demons

* * * * * *

ELVİRA'DAN...

Mesaj her ne kadar şifreli olsa da
" Özün kendisi aslında olmak istediğidir, nasıl göründüğü değil. " kısmında ne demek istediğini sanırım anlamıştım. Bunu yazan kişi her kimse gerçek kimliğimi kabullenmemi istiyordu belli ki. Peki ama neden? Kimdi ki bu kişi?

Yoksa Raphael'in bir işareti miydi bu! Beni kurtarmak için şifreli bir mesaj göndermesi ne kadar doğruydu peki? Yani demek istediğim bir yığın dolusu şeytanlar arasında bir mesaj göndermesinden bahsediyordum ama tabi bunu onun göndermiş olması tam olarak kesin bir bilgi değildi.

Bu işin sonunda neler olacağını öğrenebilmem için belki de mesajda denildiği gibi yapmalıydım. Böylelikle mesajın kimin yazdığı da ortaya çıkardı belki de.

Tüm inançsızlığıma ve umutsuzluğuma rağmen derin bir nefes aldım ve mahzendeki alevlerin ışığı gölgesinde gözlerimi olabildiğince kapadım.

Olduğum özü içimde hissetmeyi amaçlamayı umdum. Eğer gerçekten bir meleksem özüm devreye girerdi yok eğer değilsem...
İşte o zaman s..mıştım!

"..Tanrım lütfen  bana yardım et! lütfen... Eğer gerçekten bir meleksem bana doğru yolu göster. Bir işaret-"

"Dua etmenizi gerektirecek bir durum mu var Sayın cehennem koruyucusu? "

Duyduğum ses gözlerimin aniden açılmasına, duamın yarıda kalmasına sebep olmuştu.

Bu ses, ne zamandır ortalıkta görünmeyen Lucifer'a aitti. Korkuyla oturduğum yerden kalkarak ondan olabildiğince uzaklaştım.

"Hem benimle konuşmak istediğini söylüyorsun hem de benden kaçıyorsun ufaklık. Söylesene, benim bilmediğim bir sorun mu var?"

Ciddiyetinin altında yatan alayı sezebiliyordum. Oda en az benim kadar gerçeği biliyordu ama görmezden gelmeyi tercih etmesi bunun normal bir şeymiş inancında olduğunu fısıldıyordu.

Sığındığım karanlıktan ona doğru temkinli birkaç adım attım.

"Neden hala beni tutuyorsun? Amacın ne? Anlaman için bir melek olmadığımı kaç kere söylemem gerek?"

Kahkahası etrafta yankı sesi uyandırırken aramızdaki boşluğu koca adımlarıyla kapattı.

Şuan yüreğimin korkudan duracak reddeye geldiğini hissedebiliyordum. Kaçırdığım gözlerimi omuzlarında tutmayı tercih ettiğimde konuşmaya başladı.

"Şu korkunun ardında bıraktığı iz küçük melekçik, gerçekten görülmeye değerdi. Biraz önce tanrıya yakarırken ki halinden şimdi hiç bir eser yok. Benden korkuyorsun öyle değil mi? "

Tekrar attığı kahkaha içimde bir yerlerde karıncalanmaya sebep oldu. Gözlerimi gözlerine sabitleyerek,

"Soruma cevap vermedin hala!"diye sordum içimdeki ferahlığın verdiği cesaretle.

"Cevap sence de anlaşılır değil mi?"

Göz kırparak parmaklarını yanağımda sürttü.

"Bir melek öldürmenin verdiği zevk kadar hiç bir şey bununla kıyaslanamaz. Yazık olacak sana."

Elini kendimden iterek,

"O halde ne duruyorsunuz! Bitirin işimi!" diye geri çekildim.

Gülüşü hala yerini koruyor, bu da içimdeki garip şeyin etkilenmesine sebep oluyordu.