Τώρα.

Chapter 4

Κλείσε τα μάτια σου, στάσου όρθιος στην είσοδο ενός δωματίου. Άσε κάποιον άλλο να πάρει τον έλεγχο του σώματος σου, για μια φορά. Νιώσε το απόλυτο κενό, και άσε τον άλλο να σε βάλει στα παπούτσια του, στη λογική του, στον διαφορετικό κόσμο που έχει στην ψυχή του. Τι θα καταλάβεις; Πόσα θα μπορέσεις να ρουφήξεις; Θα είναι αρκετά;

Κάναμε ένα πείραμα, με έβαλαν να σταθώ με κλειστά μάτια στην πόρτα της τάξης. Ο καθηγητής διάλεξε κάποιον από την τάξη να με οδηγήσει όπου εκείνος ήθελε μέσα στην αίθουσα. Προσφέρθηκα να το κάνω, δεν μπορούσα να πω όχι. Μου πρότεινε να διαλέξω εγώ αυτόν που θα με οδηγούσε, αλλά αρνήθηκα. Δεν ήθελα να ξέρω.

Είπε ότι πρέπει να εμπιστευτώ, άφησα το σώμα μου χωρίς επιλογές στα χέρια κάποιου που θεωρητικά δεν ήξερα. Δεν φοβόμουν για το πού θα με πάει, δεν είχε και πολλές επιλογές, το πολύ πολύ να χτυπούσα πάνω σε κάνα θρανίο. Επομένως δεν ήταν αυτό το πρόβλημα μου.

Δεν μπορώ να εμπιστευτώ, χρειάζομαι να με αναγκάσουν με τις πράξεις τους για να το κάνω. Βρέθηκε ένας που κρατούσε στα χέρια του όλη την εμπιστοσύνη που περιείχε ο οργανισμός μου. Και απλά.. άφησε τα χέρια του ελεύθερα, την άφησε να πέσει στο πάτωμα και να γίνει χίλια μικρά κομμάτια, και εμένα πίσω να προσπαθώ να τα ενώσω γιατί ο υπόλοιπος κύκλος μου δεν έφταιγε για να πληρώνει τα σπασμένα του.

Το μικρό μου ταξίδι είχε τελειώσει, και όταν με τοποθέτησαν στην τελική μου θέση, μου ζητήθηκε να αναγνωρίσω το άτομο που με καθοδηγούσε όλη εκείνη την ώρα. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ, ήδη είχα σχηματίσει την εικόνα του προσώπου της στο μυαλό μου. Ήταν η καλύτερη μου φίλη, ένα από τα άτομα που εμπιστευόμουν, αν όχι το μόνο μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. Έδωσα στον καθηγητή μου την απάντηση με βεβαιώτητα, άνοιξα τα μάτια μου και την είδα να στέκεται δίπλα μου χαμογελαστή. "Πώς ήξερες ότι ήμουν εγώ;" ρώτησε αφού πέρασε λίγη ώρα. "Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα νομίζει ο περισσότερος κόσμος."

Το επόμενο βήμα του πειράματος, ήταν να γράψει στον πίβακα ο καθένας ένα άτομο που εμπιστεύεται, είτε εν ζωή είτε όχι. Οι περισσότεροι άρχισαν τις ερωτήσεις, τύπου: 'Ποιός ο λόγος να το κάνουμε όλο αυτό, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.' αλλά νομίζω πως για εμένα είχε. Ήρθε η σειρά μου και το παιδί που βρρισκόταν πριν από εμένα μου έδωσε τον μπλε μαρκαδόρο για να συμπληρώσω το κομμάτι μου. Κατέβηκα στα γόνατά μου και σχημάτισα τα γράμματα. "Κ Α Ν Ε Ν Α Ν."

Κάποτε μου είχε πει ο μπαμπάς μου πως όσο περνάνε τα χρόνια της ζωής μου ο κύκλος μου θα μικράινει, θα γίνεται όλο και μικρότερος και όταν έρθει η σωστή στιγμή οι φίλοι μου θα βρεθούν να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μπαμπά, ήρθε αυτή η στιγμή;

Μιας και ανέφερα τον μπαμπά μου, τελείως εκτός θέματος αλλά νιώθω την ανάγκη να το πω, έχω βρεθεί τον τελευταίο καιρό σε πάρα πολλές καταστάσεις για να εκτιμώ αυτόν τον άνθρωπο που είναι δίπλα μου από πριν ακόμη έρθω σε αυτόν τον κόσμο, που πλέον αποκαλώ μίζερο επειδή περνάω εφηβεία και μου φταίνε όλα. Έχω κάνει αρκετές συζητήσεις με φίλους μου οι οποίοι είτε δεν έχουν αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή τους είτε δεν είναι όπως θα ήθελαν εκείνοι να είναι, είτε ζει και δεν είναι αυτό που λέμε 'πατέρας' για εκείνους. Έσωσα λοιπόν πολλές καταστάσεις στον σκληρό δίσκο που αποκαλείται εγκέφαλος, και μπορώ να νιώθω τύψεις για κάθε βράδυ που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια χωρίς να του πω ένα απλό καληνύχτα, όσες φορές δεν θέλησα να βγάλω μια οικογενειακή φωτογραφία για τα κόμπλεξ μου, που ένας θεός ξέρει πόσα είναι και γιατί κατοικούν μέσα μου, για όσες πίκρες του έχω δώσει, για όσες προπονήσεις έχω χάσει, για όσα φαγητά του δεν έχω εκτιμήσει. Για όσα σαγαπώ δεν του έχω πει γιατί ακόμη ψάχνω την έννοια αυτής της λέξεις, για όσες φορές τον έχω κάνει να ντραπεί που είμαι κόρη του, και για όσες φορές τον άφησα να πέσει για ύπνο με τις αμφιβολίες για το τι παιδί έχει να κοιμάται στο μέσα δωμάτιο. Ελπίζω λοιπόν για όσες αγκαλιές έχασα, για όσα δεν μπορώ να εκφράσω το πρωί που τον βλέπω να πίνει τον καφέ του στην ουζίνα, για όσες φορές φεύγει μέσα στη βροχή για να πάει τον σκύλο μας βόλτα, να μπορέσω μια μέρα να του γυρίσω πίσω όλα όσα μου έμαθε και μου χάρισε, για να με κάνει το άτομο που είμαι, και θα συνεχίσω να μένω αληθινή στον εαυτό μου όσο και αν αλλάξει ο κόσμος γύρω μου. Ναι μπορεί να κλαίω όση ώρα το γράφω αυτό, αλλά σκέφτομαι τη στιγμή που θα με φωνάξει από την κουζίνα για να μου δώσει μια αγκαλιά και να μου πει ότι με αγαπάει και ότι θα συνεχίσει να το κάνει για πάντα.

Ευχαριστώ μαμά που γνώρισες και αγάπησες έναν τόσο σπουδαίο άνθρωπο σαν τον μπαμπά μου, και να ξέρετε και οι δύο ότι παρόλο που θα γκρινιάζει μέχρι τα 100 του, εγώ θα τον αγαπάω ακόμα, το ίδιο, ίσως και περισσότερο.