အခ်ိန္ေတြက ပစၥဳပၸန္မွာ ၾကာသလိုနဲ႔ အတိတ္ကို ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပဲ…။
'ေလးႏွစ္ေတာင္ၾကာခဲ႔ျပီေနာ္'လို႔ ကြ်န္ေတာ္တီးတိုးရြတ္ဆိုမိတဲ႔အခါ ေအာင့္ျမတ္လာသည့္ ရင္ဘတ္ထဲက 'ဟုတ္ရဲ႕လား'လို႔ ျငင္းဆန္ခ်င္သည္…။
ဒဏ္ရာဆိုတာကလည္း ၾကာလာေလေလ ပိုနာတတ္တဲ႔ အမ်ိဳးလားမသိ…
ေတာင္ကုန္းေလးေပၚ ကြ်န္ေတာ္ညေနတိုင္း ေရာက္ျဖစ္သည္…။
အန္နာေျပာသလို ကိုယ့္ဘဝကိုကိုယ္ ျပန္ရွာတဲ႔ သေဘာေပါ့…။
ခ်န္းေယာလ္ထိုင္ေနက် သစ္ပင္ေအာက္က သစ္ျမစ္ေပၚထိုင္လိုက္ေတာ့ မစ္ကီက အလိုက္တသိနဲ႔ ေဘးနားမွာ လာဝပ္သည္…။
မဖိတ္ေခၚဘဲေရာက္လာသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကိုယ့္သေဘာကိုယ္ေဆာင္ျပီး ထြက္သြားၾကတာမ်ားသည္…။ေနာက္ဆံုးကြ်န္ေတာ့္မွာ မစ္ကီပဲက်န္ခဲ႔သည္…။
ခ်န္းေယာလ္ကို ပထမဆံုးျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပဲ သူက ကြ်န္ေတာ့္ဘဝကို တမူထူးျခားေစမည့္သူမွန္း သတိထားမိခဲ႔သည္…။
ထို႔ေၾကာင့္ပဲ ေရွာင္ဖယ္ခ်င္ခဲ႔သည္…။
တစ္ခါေသဖူးလို႔ ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ခဲ႔သည္။ထားခဲ႔တာေရာ အထားခဲ႔ခံရတာေရာ အားလံုးက သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္သူ နာက်င္ရတာေတြခ်ည္းပဲ…ထာဝရဆိုတာကို မယံုတတ္ေတာ့တဲ႔ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ဘဝထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွေနရာမေပးဖို႔…ဘယ္သူ႔ဘဝထဲကိုမွလည္း မဝင္ေရာက္ေစဖို႔ ေစာင့္စည္းခဲ႔သည္…။
ထိန္းသိမ္းခဲ႔သည္။
ဒါေပမယ့္ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရတာက သပ္သပ္ရွိျပီး သူ႔သေဘာသူေဆာင္ျပီး ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္တာကလည္း သပ္သပ္ရွိေနခဲ႔သည္…။
အဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္တဲ႔ အထဲမွာ အခ်စ္ႏွင့္ ခ်န္းေယာလ္က ထိပ္ဆံုးမွာပါေနခဲ႔သည္…။
သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို ျမင္တဲ႔အခိုက္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ဒါကို သေဘာေပါက္ျပီး ျဖစ္ေနခဲ႔သည္…။
သူရယ္လိုက္တဲ႔အခါ ေပၚလာေလ့ရွိသည့္(တမင္မေပၚေပၚေအာင္ရယ္ေလ့ရွိသည့္) ပါးခ်ိဳင့္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ မည္မွ် ျမတ္ႏိုးေလ့ရွိသည္ဆိုတာ သူကေတာ့ သိမည္မထင္…။
စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သူကြ်န္ေတာ့္ကို ခိုးၾကည့္တာကို ေစာင့္ဖမ္းရတာလဲ ရင္ခုန္ခဲ႔သည္…။
အလိုမက်ေအာင္ စျပီးမွ အလိုလိုက္သည့္အခါ သူျပံဳးေလ့ရွိတဲ႔ပံုကိုလည္း သေဘာက်သည္…။
သူဘယ္ေတာ့မွ သိမည္မဟုတ္ပါ။ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ သူ႔ကို ခ်စ္ခဲ႔တယ္ဆိုတာ…
တစ္သက္လံုး မေျပာျဖစ္ဖို႔ကိုလဲ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ အထပ္ထပ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ႔သည္…။
အခ်စ္ဆိုတာက ေျပာေတာ့သာ လြယ္သည္…။
တကယ္ခ်စ္ၾကည့္သည့္အခါ အခ်စ္တစ္ခုႏွင့္ မျပည့္စံုသည္ေတြက မ်ားသည္…။
သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာထားျပီး တစ္သက္လံုး ေပ်ာ္ေစဖို႔ ယံုၾကည္ခ်က္မရွိတဲ႔အခါ လက္လႊတ္ေပးလိုက္ဖို႔ပဲတတ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္…။
သူက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ သာတဲ႔ဘဝမွာ ေနဖို႔ထိုက္တန္တဲ႔သူပါ…။
