"Bir zamanlar, küçük ama bir o kadar da parlak bir yıldız varmış. O kadar parlakmış ki, koskoca gökyüzündeki bütün yıldızlar onun yanında sönük kalırmış; Kutup Yıldızı bile. Bütün yıldızlar onun bu parlak ışığını kıskanırmış. Bu yıldız; yolcuların, kaptanların, maceracıların yolunu, insanların kalplerini aydınlatırmış. Hayattan umudunu kesenlere umut olurmuş. İnsan ne zaman bu yıldıza baksa içi bir hoş olurmuş.
Bu yıldız, geceleri dünyada olup bitenleri izlemeye bayılırmış. Kimi zaman ateşin etrafında kamp kurmuş, şarkı söyleyip dans eden maceracılarla karşılaşır; kimi zaman da gökyüzündeki yıldızları seyreden meraklı insanlarla göz göze gelirmiş.
Bir gün bu yıldız, bulutların arasında uçan, uzun, pembe bir şey görmüş. O şey çok hızlıymış, o kadar hızlıymış ki yıldız onun tam olarak ne olduğunu anlayamamış. Uçan şey birden durmuş ve gökyüzünü incelemeye başlamış. İşte o zaman görmüş yıldız, bu bir ejderhaymış. Hem de yeryüzündeki en güçlü ejderha. En sonunda ejderha, yıldızla göz göze gelmiş. Bir süre öylece birbirlerini seyretmişler. Bu süre içerisinde yıldız hiç parlak değilmişcesine daha da parlaklaşmış. Bir süre sonra ejderhanın gözleri iyice kamaşmaya başlamış ve yıldıza daha fazla bakamayıp yeryüzüne dönmüş."
"Sonra ne olmuş, anne?" diye sordu sarı saçlı, çikolata gözlü küçük kız. Annesi gülümseyerek anlatmaya devam etti.
"Yıldız, ejderhanın gitmesine çok üzülmüş. Tüm gece onun geri gelmesini beklemiş ama gelmemiş. Ertesi gece tekrar beklemiş, içinde bir umut varmış bu sefer. Beklemiş, beklemiş, beklemiş... Tam ümidini kesecekken bulutların arasında önceki gecede olduğu gibi bir karaltı görmüş. Karaltı yaklaştıkça onun pembe renkte olduğu, hatta daha da yaklaştıkça bir ejderha olduğu belli oluyormuş. Yıldız, ejderhanın gelmesine çok sevinmiş. Tekrar göz göze geldiklerinde yıldız parlamış da parlamış. Ejderhanın gözleri bir daha kamaşmış. Bunu fark eden yıldız hemen ışığını hafifletmiş. Artık ejderha onu daha iyi görüyormuş. Aralarında sanki bir bağ oluşmuş. Her gece ejderha onu ziyaret etmeye devam etmiş ve her gece bir araya gelmişler. Yıldız, bir ejderhaya aşık olmuş. Ne kadar imkansız bir şey gibi görünüyor, değil mi? Ama öyle değil işte. Yıldız, ejderhaya; ejderha da yıldıza aşık olmuş. Diğer yıldızlar bunu iyice kıskanmaya başlamış. Yeterince parlak değilmiş gibi bir de yeryüzündeki en güçlü ejderha ona aşık olmuş. Tekrar buluştukları bir gece, küçük yıldız, ejderhaya kendinden bir parça vermiş. Yıldızın parçası, yıldıza yaklaştıkça parıldıyormuş. Böylece ejderhanın yıldızı bulması kolaylaşmış." Küçük kız,
"Aaa, ne kadar güzel! Keşke benim de bir ejderham olsaydı. Şaçımın tellerinden birini ona verirdim. Böylece bana yaklaştığı zaman hissederdi." dedi ve oyuncak bebeğine sıkıca sarıldı. Annesi tekrar gülümsedi ve ellerini kızının saçlarında gezdirdi. Hikayesini anlatmaya devam etti,
"Bir gece, yıldız her zamanki gibi ejderhanın gelmesini bekliyormuş. Yine beklemiş, beklemiş ve beklemiş. Hâlâ ortalıkta görünmüyormuş. Yıldız endişelenmiş, ejderha normalde böyle yapmazmış. Umudunu kaybetmeyip beklemeye devam etmiş. Ama o gece ejderha, yıldızı ziyaret etmemiş. Ondan sonraki gecelerde de öyle. Ve günden güne yıldızın ışığı sönüyormuş. Diğer yıldızlar mutluymuş; artık küçük yıldızın ne bir sevgilisi, ne de parlak bir ışığı varmış. Planları istedikleri gibi işliyormuş."
"Planları mı?" diye sordu sarışın kız kaşlarını çatarak. Annesi cevap verdi,
"Evet, planları. Küçük Yıldız, gün geçtikçe ışığını kaybediyormuş. Işığı olmayan bir yıldız, yıldız olur muymuş ki? Olmazmış. Bu yüzden kalan son gücüyle yeryüzüne inmeye karar vermiş. Gökyüzünden yeryüzüne doğru süzülmüş.
Pembe ejderha ise çimlerin ortasında yatmış bir şekilde ağlayarak Küçük Yıldız'ın parçasını inceliyormuş. Yıldız'ın parçası normalde Yıldız yanında olmasa bile parlarmış ama artık parlamıyormuş. Küçük Yıldız'a bir şey olduğu düşüncesi onun kahrolmasına sebep oluyormuş. Uçup onun yanına gidemiyormuş; çünkü diğer yıldızlar onları o kadar kıskanmış ki, o uyurken onun kanatlarını kesmişler. Yıldız'ına bir an önce ulaşması gerekiyormuş ama nasıl? Beklemediği bir anda elindeki yıldız parçası parlayıp sönmeye başlamış. Şaşkınlıkla gökyüzüne bakmış pembe ejderha. Kayan bir yıldız görmüş, her saniye ona daha çok yaklaşıyormuş. 'Bu benim yıldızım olmalı!' diye düşünmüş ve hemen ayağa kalkmış. Yıldız git gide ona yaklaşıyormuş. Ejderha onu yakalamak için kollarını iki yana açmış ve onu yakalayıp sımsıkı kucaklamış. İkisi de birbirlerine kavuşmanın verdiği mutlulukla ağlamaya başlamış. Birden, ejderhanın elindeki yıldız parçası elinden süzülüp Küçük Yıldız'a doğru uçmuş ve yıldızla bütünleşmiş. Yıldız, eski parlaklığına tekrar kavuşmuş. Yıldız ve Ejderha çok şaşırmış ve de çok mutlu olmuş. Henüz bunun şokunu atlatamadan Ejderha'nın kanatlarının olması gereken yer aniden alev almış ve kanatları parlak alevler eşliğinde yeniden çıkmış. Artık eskisinden daha büyük ve daha güçlü kanatlara sahipmiş. Onlara bu kötülüğü yapıp ayrılmalarına sebep olan kıskanç yıldızların ışıkları Küçük Yıldız'ın parlak ışıkları yanında sönük kalmış. Ejderha ve Küçük Yıldız, sonsuz gökyüzünde mutlulukla parlayan başka yıldızların olduğu yerlere uçmuşlar."
"Vaaov!" diye haykırdı hayranlıkla küçük kız. "Anne, sence ben de böyle bir ejderha bulabilir miyim?" Annesi kızın umutla parlayan gözlerine baktı ve kızının minik yüzünü elleri arasına alıp,
"Her yıldızın onu tamamlayan bir ejderhası vardır. Senin gibi ışıl ışıl parlayan bir yıldızın ejderhasını bulamaması imkansız." Küçük kız annesinin sözleri üzerine kocaman gülümsedi. O sırada birinin kendisine seslendiğini duydu.
"Luce! Hani oyuncağını alıp hemen geri gelecektin?" Ona seslenen, dakikalardır bahçede onun gelmesini bekleyen sakura saçlı çocuktu.
"Geldim Natsu, geldim!" diye seslendi ayağa kalkarken kız, oğlana. "Annem bir hikaye anlattı. Sana da anlatacağım!" Arkadaşının peşinden koştu. Annesi iç çekti ve kendi kendine mırıldandı.
"Belki de çoktan ejderhanı bulmuşsundur."
