“....Hayoung....”
ဦးေႏွာက္ႏွင့္အာရံုေၾကာအထူးကုေဆးရံုႀကီး....။
“Baekhyun လာေလ...
ဘာေတြေငးေနတာလဲ....”
“ခမ္းနားလိုက္တာေနာ္ တစ္ခါမွေတာင္မေရာက္ဖူးဘူး....”
“ေတာထဲသြားဖို႔ေလာက္ပဲ မင္းကစိတ္ဝင္စားေနတာကိုး....”
စီနီယာေျပာတာမွန္ေနသျဖင့္ ဇက္သာပုေနျဖစ္သည္...။
စီနီယာ၏ဖခင္ပိုင္ဆိုင္ေသာ ထို Hayoung ေဆးရံုႀကီး၏ခမ္းနားမႉမွာ ျသခ်ခ်င္သည္...။
ထင္ထင္ေပၚေပၚမေနေသာ စီနီယာတို႔၏ အဆင့္အတန္းကို ႀကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနရသည္...။
အသားလြတ္ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာတာမ်ိဳးကိုလဲ စီနီယာက မႀကိဳက္ေပ.....။
“ဒီမွာ ဆရာဝန္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ေလာက္႐ွိ....”
“ဟ...”
ေမးလက္စ စကားတို႔ရပ္သြားရသည္...။
အခန္းတစ္ခုအတြင္းမွေျပးထြက္လာခဲ့ေသာ အရိပ္တစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ့္အနီးမွျဖတ္သန္းကာ စီနီယာ့ကို ဝင္တိုက္ေလသည္...။
ဝင္တိုက္ျခင္းမွဖ႐ိုဖရဲ ၿပိဳလဲသြားခဲ့သည့္ လူသားကို ေပြ႔ဖက္ထိန္းထားေပးၿပီး ငံု႔မိုးၾကည့္ေနေသာ စီနီယာ့မ်က္ဝန္းတို႔က အေရာင္ေတြျဖာထြက္ေနခဲ့သည္...။
“Hyung.. ”
ရင္းႏွီးေနေသာအသံေၾကာင့္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လြန္စြာအံ့ျသရေလသည္...။
“Oh Sehun...”
ကြၽန္ေတာ့္ျဖစ္တည္မႉကို သူစိတ္မဝင္စားေနခဲ့...။
စီနီယာ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ႐ွိေနေသာ Chanyeol ကိုသာ အတင္းဆြဲထုတ္ေတာ့မည့္ဟန္ျဖင့္္
သူ႔လက္ေတြက မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနသည္...။
“အဆင္ေျပရဲ႕လား...”
စီနီယာ့အေမးကိုမေျဖ Oh Sehun ကို လွည့္ၾကည့္ကာ ႐ုန္းထြက္သြားဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့သည္...။
“ခဏ... ခဏေလး... hyung သူ႔ကိုခ်ဳပ္ထားေပးစမ္းပါ....”
အနည္းငယ္အထက္ဆီးဆန္ေသာ အကူညီေတာင္းျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္....။
