The Alpha and The Hunter are Mates (on hold)

15

POV Christina

De jongens en Emma gingen eerder weg en ik en Mason lopen nu samen door het bos.
Ik adem diep de eerlijke frisse lucht op.
De natuur ruikt zo lekker...
Ook ruik ik chocolade en andere lekkere dingen.

Ik voel dat iets mijn hand vast pakt en kijk ernaar.
Ik volg de arm van Mason tot onze ogen elkaar vasthouden.
Zijn vingers verstrengelen met de mijne en hij glimlacht een kleine, schuine, schitterende glimlach.
Ik kijk verlegen weg.
Wat doet hij met mij?
En hoe?

'Ik heb geluk met jou als mate.' Zegt hij na een tijdje heel onverwachts.
Ik voel dat ik moet blozen.
'Waarom?' Vraag ik zacht.
'Je bent een prachtig, leuk, lief en stoer meisje.' Zegt Mason en ik bloos meer.
Meestal noemen jongens me meteen lekker en zo.
Daar kan ik echt niet tegen gewoon.
Mason geeft me niet het gevoel dat ik een voorwerp ben die na een keer weg word gegooid maar geeft me het gevoel dat ik geliefd word door hem...

Ik kijk weg zodat hij mijn wangen niet kan zien.
Hij stopt met lopen en trekt aan mijn arm waardoor ik naar hem toe val en hij me grijnzend vasthoudt.

'Je bent schattig als je bloost.' Fluistert hij.
Nou kijk... DIT HELPT NIET ECHT HOOR!
Ik denk dat ik nu knal rood ben.
Kom op Christina, sinds wanneer bloos jij?

'Het spijt me.' Zucht hij nu en ik kijk hem vragend aan.
'Waarom spijt het je?' Vraag ik.
'Dat ik je eigenlijk ontvoerd heb en dat ik zo hard was, je bent mijn mate, geen omega of wat dan ook.' Zegt hij schuldig.
Ik glimlach naar hem en voel zijn hartslag omhoog gaan.
Alleen omdat ik hem een glimlach zond?

'Het geeft niet.' Zeg ik zacht.
Ik was al helemaal vergeten waarom ik bij hem was.
Of ja, ik was vergeten dat hij mij vasthield daar.

'Maar laten we nu gauw verder lopen.' Zeg ik en hij knikt glimlachend.
We komen in het dorp en tegelijk laten we elkaars hand los.
Wilt hij mijn hand niet vasthouden ofzo?
Wacht hij is natuurlijk de grote strenge Alpha...
Ik liet los omdat ik het wat beschaamd vind en niks voor hem mag voelen.

Ik geef toe dat de mate band iets met me heeft gedaan en ik hem zeer aantrekkelijk vind maar het mag en kan niet.
Een mens en een weerwolf horen toch niet bij elkaar?
Ik zeg telkens een weerwolf en een jager maar echt een jager ben ik niet.
In Canada zou ik mijn eerste jacht hebben maar dat gaat nu dus niet meer door.

Ik wil zo graag gewoon naar school toe gaan en lol maken...
Ik kan het hem nog is vragen?

Ik voel ogen mij bekijken van alle kanten en word er gek nerveus van.
Ik kijk maar is om me heen en zien alle wolven kort en eerbiedig buigen.
Het liefst ga ik naar ze toe en zeg dat ze moeten ophouden met buigen, me met "u" aanspreken en "Luna" noemen.
Ik ben Christina, net 18 dus een "je" en ik ben zo normaal als maar kan dus buigen is niet nodig.
Maar als ik dat doe is de kans groot dat Mason boos word en ik compleet voorschut zet.
Dat erbij is het dan erg moeilijk voor hun.
Mason beveelt ze waarschijnlijk zo te doen voor hun "Luna" ondanks dat ik er zwaar op tegen ben en ja, twee bevelen...

We zijn het dorpje uit en lopen door het bos als Mason om zich heen begint te kijken.
'Wat is er?'
'Er is hier iemand, wel van de pack maar het mag niet.' Zegt hij geïrriteerd en loopt een kant op.
Ik loop hem maar achterna voordat er gewonden vallen...

We lopen verder en ik hoor zacht gesnik.
Dan komt er een klein meisje van zo'n 5 en een klein jongetje van zo'n 8 in beeld.
Het meisje zit huilend op de grond en houd haar knie vast.
'Kom nou Lara, we mogen hier niet z-. S-sorry A-Alpha Martins.' Zegt het jongetje doodsbang wanneer hij hen ziet.
Hij buigt en als ik tevoorschijn kom zegt hij ook nog sorry Luna.

Mason's ogen zijn zwart.
Fuck.
Dit zijn kleine kinderen, hij mag niet zo uitvallen op hun!
Ik pak voorzichtig zijn arm vast en hij kijkt me aan.
Zijn ogen worden iets lichter maar hij is nog boos.

'Wat doen jullie hier!' Gromt Mason.
'Mason doe is rustig, het zijn nog kleine kinderen en ze heeft pijn.' Zeg ik boos en loop er naar toe.
'Kom hier Christina.' Zegt Mason kalm maar boos.
Ik maak nu waarschijnlijk een domme keuze maa Rik moet dat kleintje helpen!

'Gaat het kleine meid?' Vraagt ik bezorgd en kniel bij haar neer.
'J-ja b-bedankt L-Luna.' Stottert ze nog steeds bang.

'Kijk hoe bang ze zijn!' Zeg ik boos tegen Mason die nog steeds boos toekijkt en me een waarschuwende blik geeft.
Ik negeer die echter en richt me weer tot het meisje.
'Kan je staan?' Vraag ik.
Ze haalt voorzichtig haar schouders op.

'Kom ik help je.' Zeg ik en help haar staan.
Het gaat moeilijk maar na een tijdje lukt het haar rond te lopen.

'Ga gauw naar huis.' Zeg ik en ze knikken vlug.
'Dank u wel Luna.' Zeggen ze glimlachend in koor en rennen gauw weg.

Ik ga recht staan en draai me naar Mason.
Ik word gelijk tegen de boom geduwd en hij kijkt me woest aan.
'Je negeerde een bevel.' Gromt hij met pikzwarte ogen.
'Jij bent ook niet iemand die mij bevelen hoeft te geven remember.' Kaats ik terug.