♢Chocolate Sequel♢
ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးတာတစ္ခုရွိတယ္...
အတိအက်ေျပာရရင္လက္သံုးစကားတစ္ခုေပါ့...
"တစ္ပါးသူကိုၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံတဲ့အခါ ကိုယ္လည္းၾကင္နာတဲ့သူေတြနဲ႔ဘဲဆံုစည္းရတတ္တယ္.." တဲ့...
ဒီစကားကိုကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တည္းကၾကားခဲ့ရတာ..
ဘယ္သူ႔ဆီကလဲဆိုေတာ့... ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕သိပ္ကိုၾကင္နာသနားတတ္တဲ့ အေမဆီကဘဲ...
အေမကဘယ္ေလာက္ထိမ်ားၾကင္နာသနားတတ္သလဲဆိုရင္ အေဖဆံုးတည္းက အေဖခ်န္ခဲ့တ့ဲ အရာျဖစ္တဲ့ အိမ္နဲ႔ဆိုင္ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီပံုအပ္တယ္ေလ...
အေဖ့ရဲ႕ဥာဏ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဆိုင္က ကြ်န္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီး အေမ့သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ယူလို႔ရမသြားဘူး...
အိမ္ကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ရက္ေရာမႈေၾကာင့္ပါေတာ္မူသြားတယ္...
ကြ်န္ေတာ္ကလည္းငယ္ေသးတဲ့အရြယ္မို႔ဘာမွမကူညီႏိုင္ခဲ့ဘူး..
အေမကေတာ့သူ႔သူငယ္ခ်င္းေျပာသမွ်နားေယာင္ၿပီးလိုက္လုပ္တာဘဲ...
အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ကေတာ့ အေမဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေမြးတည္းကေနလာတဲ့အိမ္က အေမ့သူငယ္ခ်င္း (အန္တီဟြမ္) ရဲ႕ အိမ္ျဖစ္ေနပါေကာ...
ဘယ္လိုလုပ္လိုက္လဲေတာ့မသိေပမယ့္ အဲ့လိုဘဲျဖစ္သြားတယ္..
"သားရယ္...အန္တီတုိ႔နဲ႔ဆက္ေနပါကြယ္...ေနာ္..."
"ရတယ္ အန္တီ...မလိုဘူး... ဖယ္.."
ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕ကေနလိုက္ကာေနတဲ့အန္တီဟြမ္ကိုကြ်န္ေတာ္စူးစူးရဲရဲၾကည့္လိုက္ရင္းတစ္လံုးခ်င္းေျပာလိုက္တယ္..
မၾကာခင္ကြာက်ေတာ့မယ့္မ်က္ႏွာဖံုးႀကီးနဲ႔...
ေဒါသထြက္ေနတာမ်ားအသိသာႀကီး...
ဆိုင္ရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈစာခ်ဳပ္ကကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွာဘဲရွိေသးလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုသကာရည္နဲ႔ဝမ္းခ်ေနတာမ်ား...
အသက္ ၂၄ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကဒါေတာင္မသိရေအာင္ ရူးေနလို႔လား?...
