♡Chocolate Bear♡
ကြ်န္ေတာ္မေန႔ညကကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဂ်ံဳေဒးရဲ႕အိမ္မွာအိပ္လုိက္တယ္...
ဘာျပင္ဆင္မႈမွေရေရရာရာမရွိဘဲ ဘူဆန္ကေနထြက္လာမိတာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕မဟာအမွားဘဲေပါ့ေလ...
"တစ္ဆိတ္ေလာက္ခဗ်....ဟို...ပါေမာကၡကင္မ္ကိုဘယ္မွာသြားရွာရမလဲဟင္..."
"မသိဘူးဗ်...ဆရာကသင္ၿပီးတာနဲ႔ျပန္တာဆိုေတာ့ေလ..."
"ေအာ္..ဟုတ္...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္..."
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေရာက္လာေတာ့လည္း သူ႔ကိုမေတြ႕ရျပန္ဘူး...
ဒီပါေမာကၡကင္မ္ဆိုတဲ့လူကေတာ္ေတာ္ေျပာရဆိုရခက္မယ့္ပံုေပၚတယ္...ပါေမာကၡဆုိလို႔အသက္ႀကီးႀကီးျဖစ္မယ္ထင္ထားတာ... ငယ္ေသးတာဘဲ...
ပညာဂုဏ္ေမာက္ေနတဲ့လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ေျပာရဆိုရမွာ ဘယ္လိုမွေကာင္းမွာမဟုတ္ေပမယ့္လည္း ဘာတတ္ႏုိင္ပါ့လဲ...
အေဖနဲ႔အေမ့ရဲ႕ အျမတ္တႏိုးရွိရတဲ့ေနရာေလးက အေရးေပၚအေျခအေနျဖစ္ေနတာကိုး...
"မင္းဘာျဖစ္လို႔ငါ့ကိုေန႔တုိင္းလာရွာေနတာလဲ..."
ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို၄ရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတြ႕ရပါတယ္...
ပထမဆံုးေတြ႕ၿပီးတဲ့ေန႔တည္းကကြ်န္ေတာ့္ကိုေရွာင္ေနတဲ့ ပါေမာကၡကင္မ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ၄ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကားပါကင္အဝင္အေရွ႕ တံတိုင္းအကြယ္ကေန ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တာ...
"ဟုိ...ကြ်န္ေတာ္..."
"ဆိုင္ကိစၥဆုိေျပာစရာကုန္ၿပီ..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔လွည့္ထြက္သြားျပန္တယ္...
ကြ်န္ေတာ္ေျပာဖို႔ပါးစပ္ဟၿပီးဘာအသံမွထြက္မလာေတာ့ဘူး...
ဟင့္အင္း....
သူတုိ႔လိုေငြေရာပညာေရာဂုဏ္ေရာအရာအားလံုးရွိေနတဲ့လူေတြကိုကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္တယ္...
သူတုိ႔နဲ႔မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္ရမွာေတာင္ေၾကာက္တယ္...
ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကတျဖည္းျဖည္းေသးငယ္ၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မလိုခံစားရတယ္..
