leven zonder liefde

deel 16

Koen
Ik en Tineke waren ondertussen al een hele tijd met elkaar aan het  praten. Ik was zo blij om haar terug te zien.
' Is hij nu al gepakt?' Vroeg ze.
' Is wie gepakt?'
'Evert.' Ik begon me een beetje ongemakkelijk te voelen. Ik wilde het haar niet zeggen maar het moest.
' Nee, hij was er niet bij toen we je vonden.' Zei ik. 'Waarom heb je mij nooit verteld dat hij je zo behandelde?  Je weet toch dat je mij kunt vertrouwen.'
'Ik durfde niet. Het is niet dat ik je niet vertrouw maar hij dreigde ermee jou iets aan te doen als ik het vertelde. Ik wilde jou niet kwijt. En vroeger...' ze stopte abrupt en ik vroeg me af wat er was.
' Wat was er vroeger?' Ik zag dat ze twijfelde. 'Je hoeft het niet te vertellen hoor.'
'Nee hoor. Het gaat wel. Vroeger toen ik twaalf was, werd mijn vader vaak boos op me. Het begon onschuldig met roepen en huisarrest, maar toen begon het te escaleren. Hij begon mij te slaan en te schoppen en sloot mij op in de bezemkast. Mijn schoolresultaten begonnen eronder te leiden en toen ik dacht dat het allemaal niet erger kon, verkrachtte hij me. Op een dag liep ik naar de brug boven het kanaal en ging erover leunen. Ik was van plan om te springen. Ik had bijna zelfmoord gepleegd. Gelukkig was er een mevrouw die op tijd de hulpdiensten kon bellen. Er was toen een vriendelijke agente en die heeft mij gered. Ze hebben nooit mijn vader kunnen oppakken want hij was gevlucht naar het buitenland. Ik weet niet eens of hij nog leeft. Ik wilde niet dat dit allemaal opnieuw zou gebeuren. Ik had beter iets gezegd tegen jou maar ik kon het niet. Sorry.' Ze begon te huilen en ik wist even niet wat ik moest doen. Toen ze harder begon te huilen drukte ik snel mijn lippen op de hare. Al mijn gevoelens voor haar zaten in die ene kus.
' Je hoeft nergens sorry voor te zeggen. Ik begrijp het.' Ze lachte naar mij en veegde haar tranen weg. Ik kuste haar opnieuw maar ik moest loslaten want ik moest terug naar kantoor.

Tineke
' Help mij alsjeblieft! Iemand help me!' Ik liep door het bos en rende zo hard als ik kon. 'Koen help mij!'
Ik zag Koen in de verte staan, maar toen werd mijn arm vastgegrepen. Ik keek om. Evert? Hij lachte gemeen naar mij.
' Tineke, Tineke toch. Je bent nog lang niet van mij af! Ik haat je! Je zult boeten en Koen ook! Hij nam zijn geweer en schoot op Koen.  Ik zag dat hij werd geraakt en hij viel neer.
' Koen! Nee!' Ik begon te schreeuwen en te huilen.
' Help alsjeblieft! Help!'
Biep biep biep. Ik schrok wakker door de verpleegsters die toe snelden. Ze moesten mij met zeven in bedwang houden. Er kwam een verpleegster aan met een naald en die zette ze in mijn arm. Ik wilde tegenspartelen, maar ik was te moe en ik viel terug in slaap.

Koen
Ik reed zo snel als ik kon naar het ziekenhuis. Ik werd gebeld door de spoedarts en die zei dat ik onmiddellijk moest komen. Ik kwam toe en ik zag dat hij al stond te wachten.
' Wat is er gebeurt?' Vroeg ik in paniek.
'Mevrouw Schilebeeckx heeft een paniekaanval gehad nadat ze ontwaakte uit een nachtmerrie. Fysiek stelt ze het goed maar mentaal gaat ze achteruit. Ze zal nachtmerries blijven hebben en ze zal nog veel paniekaanvallen krijgen. Ze kan onmogelijk alleen bij haar thuis blijven.' Zei hij.
' Ze kan bij mij blijven slapen tot ze het beter stelt. Ze kent mij nu zo goed en ik zal haar beschermen.'
'Weet u dat zeker? Het is een grote verantwoordelijkheid.'
'Ja ik weet het zeker.'
'Ok dan kan u nu bij haar. We hebben haar wel moeten verdoven omdat ze anders nog mensen ging verwonden dus ze slaapt nog.'
'Ok bedankt dokter.' Ik liep naar haar kamer en ging bij haar bed zitten. Ik keek toe hoe ze sliep. Mijn ogen vielen dicht maar ik mocht niet in slaap vallen. Ik moest haar beschermen.