DRACULA VE BEN

DRACULA VE BEN 13.BÖLÜM

YAZARKEN AĞLADIM MAL GİBİ BİLESİNİZ.YAVAŞ YAVAŞ ÖLÜMLERE GELİYORUZ.SİZE BİR TÜYO BİR KARAKTERİMİZ ÖLECEK.BAKALIM O KİŞİYİ KİM BİLECEK.HERKESDEN AKLINDAKİ KİŞİ İÇİN YORUM İSTİYORUM İYİ OKUMALAR <3 BİLEN KİŞİYE DE BİR SÜPRİZİM VAR

"Yalan söylüyorsun" dedim Alex e doğru.Hırsla ayağa kalktım.Alex ise bana umursamaz bir edayla baktı.Şöminenin oradan kalktı o da.

"İnan yada inanma ama şunu unutma ki seni benden başka kimse koruyamaz." Dedi.Sesindeki ton tehditkardı.Cevap vermedim.Ölmek umrumda değildi aslında.Çok bile yaşamıştım .Asıl kırıldığım değersiz biri olduğumu anlamam olmuştu......

"Her neyse,akşam babamın evine geri dönüyoruz.." Dedi birden Alex ben susunca.Sanki hiçbir şey umrunda değil gibiydi.Birden konu değiştirmesi ile şok oldum.Aynı karakterdi bizimkisi...Umursamaz ve yorgun.....

"Ölmemi istediğini bilmiyordum.Beni resmen onların ayağına götürüyorsun" dedim hayretle ben de.Dedim ya  ölmek umrumda değildi.Sadece merak vardı içimde.Neden herkesin gözünde birden bu kadar değersiz bir varlığa düşmüştüm ki?

"Saçmalama Fiona seni böyle bir tehlikeye asla atmam.Kalabalık ortamlarda kahinler kendilerini göstermez.Onları kimse isim,cisim yada görüntü olarak bilmez.Çünkü onları son gören kişiler genellikle birer ölü olarak kalır.Bu sebeple babamın evi en güvenli yer" Dedi sanki her gün olan bir şeyden bahseder gibi.Sinirle bir o yana bir bu yana dolaşmaya başladım.Vlad hangi ara bana karşı bu kadar acımasız olmuştu ki?  Ben ona ne yapmıştım  ?  Oysa o bana sahip olmuştu.Gene de kalbim onu gördüğü ilk anda atmaya tekrar başlamış gibiydi.Aşk da böyle değil miydi zaten? Bir bakıyorsun seni yaralıyor,bir bakıyorsun bulutların üzerine çıkarıyor.İşte Vlad ile benim aşkım aynen de böyleydi bir zamanlar.Ama artık dönüşü olmayan yoldaydık ikimizde....Ne yazık....

"Ölmekten korkmuyorum" dedim yukarı odaya çıkarken.Alex i ne dinlemiş ne de umursamıştım aslında.O da arkamdan bir cevap vermedi.Sadece gidişimi izledi.Aslında o da bazı şeylerin farkındaydı.Bazı anların SON olduğu gibi.......

"Tekrar kırılmaktan korkuyorum...." Dedim sessizce ve siyahlarla kaplı odama girip kapımı kapadım.Derin bir nefes alıp kapıdan aşağıya yavaşça kendimi bıraktım.Duygularım karışık ,aklım şaşkındı.Hala beni nasıl öldürmek istediğini anlamıyordum.Ben gerçekten sevildiğime inanmıştım oysaki...Bana dediği laf aklımdaydı.....Dün gibiydi her şey sanki....

-Geçmişten Kesit-

"Korkuyorsun" dedi sakince

"Hayır" dedim kendimi toparlayıp

"İyi bir yalancı değilsin" dedi sırıtarak.Ne diyecektim ki  Sana ve aşkına inancım kalmadı artık" mı?

"Kuşkularım var sadece" dedim lafı geçiştirerek.Demin ki olay bana oldukça tanıdık bir sahne gibi gelmişti çünkü.Sanki bu an hayatımın dönüm noktası olacakmış gibiydi......

"Neden bu kuşku" dedi sorgularcasına.Tereddüt etmeden direkt

"Aşktan" dedim.Derin bir nefes aldı.Sonra elimi tutup gözlerimin içine baktı.Şuan demin yaptığımın utancının üzerinde bir de Vlad in yeşil gözlerinin verdiği bir utanç duygusu hakimdi tüm bedenime ve işte hayatıma yön verecek o cümleleri sarf etti dudaklarından

"Ateşin yaktığından,güneşin hareket ettiğinden ve gerçeğin bir yalan olduğundan kuşkulan,fakat benim aşkımdan kuşkulanma" dedi.Gözlerimden akan istemsizce yaşı sildim.O da beni narince dudaklarımdan öpecekken O an anladım ki bu adam beni gerçekten seviyordu işte.Artık ben de mutlu olacak ve değer görecektim...