Pano mo ko nagawang iwanan? Siguro dahil sa di mo ko kayang ipaglaban o baka naman ang pag-ibig mo'y di tunay. Aaminin ko ang buhay natin ay parang pelikula, maraming tutol sa pagmamahalan natin. Pero kampante ako, kasi akala ko sabay tayong lalaban, akala ko gagawin nating lahat para matanggap nila kung anong meron tayo. Puro akala ko lang pala lahat ng iyon. Tama nga siguro yung kasabihan ng mga matatanda na madaming namamatay sa maling akala
Kasi dumating yung araw na bigla kang naglaho ng parang bula. Masakit isipin na bigla mo kong iniwan ng walang paalam, iniwan mo ko sa gitna ng labanan na akala ko sabay nating tatapusin. Yung lovestory natin parang kanta na may lyrics na "Why can't it be the two of us? Why can't we be lovers?"
Natatawa ako sa mga katangahan ko. Dapat di na pala ako umaasa sayo kasi alam ko naman na di tayo pwede pero pinagpilitan ko. Naluluha nalang akong isipin ang mga bagay na iyon. Akala ko madali lang kitang makakalimutan. Sinubukan ko siya kaso ang hirap. Lagi kitang naalala at naiisip. Pati panaginip ko nga pinasok mo na eh.
Dumating yung araw na nakita ulit kitang naka-upo sa bench sa park. Natuwa ako kasi sa wakas nasilayan kita, umusbong ang pag-asa sa puso ko na baka mahal mo pa ako. Ngunit ng palapit na ko sayo. Nagulat ako sa nakita ko. May lumapit sayong babae akala ko nung una kaibigan mo lang kaso nabigla ako nang halikan mo siya. At narinig ko ang katagang dati mo ring sinasabi saakin "Mahal kita".
Siguro yun na rin ang sign. Na dapat na talaga kitang kalimutan. Kailangan ko na talagang tanggapin na hindi tayo para sa isa't-isa. Ngayon alam ko na ang sagot sa "Why can't it be" ko . Siguro it's because we're not destiny for each other.
