İhanetin Soğuk Tadı

İhanetin Soğuk Tadı - Bölüm - 10

İhanetin Soğuk Tadı

Bölüm-10 (Sen Bizi Kaybettin..)

Yazar: Şehnaz

Ağlamak geçmişi geri getirmeyecekti bunu biliyordu. Yüreği can çekişirken ve insanın içi ölürken canı delicesine yanıp parçalara ayrılırken ağlamayacağına dair söz vermişti. Ağlarsa kendi sözünü tutmamış olacaktı.

Gerçi hangi sözünü tutabilmişti ki bunu tutabilsin.

Ece hiçbir şey demedi. Sadece sustu. Tüm acısını içine çekercesine sessiz kaldı. O katildi evet, kendi çocuğunu öldüren bir katildi. 

Peki nedenini soran var mı? Yarın bu kadın bu çocukla tek başına ne yapacak, diye soran var mıydı?

Oda istemez miydi kendi çocuğu ve babasıyla beraber olmak ama olmuyordu işte o şansı Ebru yakalamıştı. Ebru'nun çocuğu bu hayatı çok güzel yaşayacaktı. Babası olacaktı. Hep yanında olacak onu mutlu edecekti.

Ama Ece'nin çocuğu yarım kalacaktı. Bunu istemiyordu. Eksik ve yarım kalmak istemiyordu.

"Sen o bebeği aldırdın mı?" son kez sordu cevap vermezse bu kliniği başına yıkacaktı. Onun bebeğini ondan izinsiz almış olmazdı. Bu hatayı yapmış olmazdı.

Ece bu kadar acımasız olamazdı. Ömer buna inanmadı.

"Söyle lan söyle aldırdın mı?"

"Evet..." Dedi kısık bir sesle. Birazdan kıyamet kopacaktı. Ömer duyduklarına inanmak istemedi. Şaşkınlıkla kadını izlerken ağzı açık kaldı. 

Aldırmıştı.

Hızlı hızlı nefes alıp verdi. Dün.. dün çok mutluydu. Bebeği istediğini düşünmüştü. Buna inanmıştı Ömer. Peki ne değişmişti? Yalan mıydı hepsi dün yaşadıkları yalan mıydı? Ellerini havaya kaldırdı birine bir yerlere vurmak için ama yapmadı. Eli havada kaldı. Ne yapacağını bilmiyormuş gibi sadece havada asılı kalmıştı.

"Dün.. hastaneye gideceğim dedin." Sessizce fısıldadı. "Ece..Ece bana hastaneye gideceğiz dedin. Sana inandım ben..sana inandım ki ne zaman istersen o zaman gideriz dedim. Ben..ben.." konuşmasını yarıda kesti. Çünkü kadının onu dinlemediğini fark etti.

Ece ona bakmıyordu. Ece onu duymuyordu. Ece, onu görmüyor dinlemiyordu.

Ece bebeği ondan izinsiz almıştı. 

 "Hastane bu muydu?" Ece yine cevap vermedi dışarıyı izlemeye devam etti.

Ömer çıldırdı. "Lan hastane bu mu ha?" bu sefer öfkeyle bağırdı. "Lan geleceğim dediğin hastane bu muydu?" Verecek bir cevabı yoktu. Ne diyebilirdi ki. Evet, bahsettiğimhastane buydu. Bebeği aldırmaktı. Ama sana haber veremezdim . Çok mutluydun, umutluydun, heyecanlıydın, kıyamadım. Zaten haber verseydim bebeği aldırmama izin vermeyecektin demek istedi. 

"Mut..luydun..mutluyduk lan..  çocuğun geleceğini bile konuştuk. Kahretsin.. geleceği.. onun canını almak mıydı?" küfretti adam kendine kadına geçmişine hepsine küfretti.

"Sana dedim o bebeği aldırırsan senin hayatını cehenneme çeviririm. Lan nasıl kıyabildin ona? Canın hiç mi yanmadı? Hiç mi korkmadın?" bağırıyordu. Canı o kadar çok yanıyordu ki elinden bağırmaktan başka hiç bir şey gelmiyordu. Haberi aldığından beri mutluluktan ne yaptığını bilmiyordu. Çok mutluydu. Öyle ki sabah o çiçekleri o ayakkabıları bile göndermişti.