Więźniowie Przeszłości | Tom Riddle [UKOŃCZONE]

Rozdział 19

We wrześniu mogłam wrócić do Hogwartu, ale nie cieszyło mnie to już tak jak kiedyś. Nic nie docierało do mnie tak jak powinno. Potrafiłam siedzieć cały dzień w miejscu i do nikogo się nie odzywać.
​
Nadal nie chciałam przyjąć do wiadomości tego, że on odszedł. Chciał mnie tylko wykorzystać, a gdy stanie się to zbyt uciążliwe po prostu porzucić?

Śnił mi się codziennie. Niestety nie jego zła strona, tylko wszystko co dobre. Gdybym miała koszmary z nim w roli głównej to może byłoby mi łatwiej. Jednak po tym jak odszedł trudno mi było myśleć o tym co negatywne. Chciałam tylko poczuć go obok i zamienić z nim chociaż jedno zdanie. Widywałam go wszędzie i we wszystkich. Miejsca w których spędzaliśmy czas razem stały się nawiedzone. Wspomnienia prześladowały mnie na każdym kroku. Zawsze gdy ktoś mówił, że ma pustkę w sercu to nie wydawało mi się to jakoś szczególnie prawdziwe. Brałam to za metaforyczne brednie, zranionych ludzi. Teraz jednak na prawdę miałam wrażenie, że części mojego serca już nie ma.
​
Powoli zbliżał się październik, a moje zachowanie nie zmieniało się. Coraz bardzo niepokoiło to moich znajomych.
​
Siedziałam właśnie w Wielkiej Sali i jadłam śniadanie, gdy nagle poczułam niewyobrażalne mdłości. Wstrząsnął mną odruch wymiotny.
​Zerwałam się z miejsca i pobiegłam do łazienki, zasłaniając usta dłonią. Kate wybiegła za mną, dając znać dziewczynom, żeby zostały.
​
Pierwsza łazienka była dopiero na drugim piętrze. Wspięłam się po schodach z prędkością światła.
​
Drzwi, gdzie są drzwi?
​
W końcu je znalazłam. Wbiegłam do środka i otworzyłam kabinę.
​
Niestety całe moje śniadanie wylądowało w ściekach.
​
Gdy przemyłam twarz do łazienki weszła Kate. Wyglądała na zmęczoną i zaniepokojoną.

​- Co się stało? - zapytała zdyszana.

​- Nie wiem, nagle zrobiło mi się niedobrze. No, ale już mi przeszło.

​- Jesteś pewna? Nie wyglądasz najlepiej - przyjrzała mi się w milczeniu.

​- Wiem jakoś słabo się czuję od paru dni – wyznałam i zakręciłam wodę.

​- Jesteś pewna, że to nic poważnego?

​- Tak, jestem, nawet sprawdzałam się zaklęciem wykrywającym choroby i nic – rzekłam. Kate długo nad czymś myślała. W końcu posłała mi niepewne spojrzenie.

​- Lily czy ty kiedyś, no wiesz...? - Wiedziałam o co chodzi i przełknęłam gorzką gulę w gardle.

​- Tak – wyszeptałam, czując do czego zmierza ta rozmowa.

​- Kiedy to było?

​- Chyba jakieś dwa miesiące temu.

​- Podejdź - powiedziała. Niepewnie ruszyłam w jej kierunku. Wyjęła różdżkę i wyszeptała jakieś zaklęcie. Z jej różdżki wystrzelił brzoskwiniowy promień, który stworzył coś co przypominało błonę, wokół mojego brzucha. Niespodziewanie zaczął pulsować i zmienił kolor na wściekle różowy. Kate wciągnęła powietrze z głośnym świstem. Zaczęłam się poważnie niepokoić.

​- Ty... – mamrotała.

​- Kate? – zapytałam z narastającym przerażeniem.

​- Jesteś w ciąży – powiedziała drżącym głosem. Tak po raz kolejny moje życie rozbiło się o olbrzymią skałę.

​​​​​><

​Nie wiedziałam nawet co czuć. Po raz kolejny zatraciłam się w odrętwieniu i pustce.
​Nie poszłam na zajęcia. Siedziałam w dormitorium z głową wciśniętą w poduszkę. Tą, która kiedyś dawała mi radość i poczucie bezpieczeństwa. Marzyłam by Tom tu był. Obok mnie, żeby objął mnie ramieniem i powiedział, że wszystko będzie dobrze, ale tak się nie stało. Opuścił mnie w takim momencie.
​Chciałam zapomnieć. Ale świat nie mógł mi dać tej odrobiny przyjemności. Teraz to dziecko będzie mi o nim na każdym kroku przypominać.
​
Jak ja je wychowam? Moja rodzina odwróciła się ode mnie już dawno temu. Kto mi pomoże? Kto się mną zaopiekuje? Kto mnie utrzyma? Kto będzie chciał za żonę kobietę z dzieckiem? Czy ja będę chciała kogoś innego niż Toma Riddle'a?
​
Moje życie jest pełne porażek. Czy to zemsta za to, że nie zabiłam się wcześniej?